donderdag 24 juli 2008

Aanpassings- en inlevingsvermogen

Deze week ben ik eindelijk begonnen met werken – d.w.z.: ’s ochtends Spaanse lessen en ’s middags werken. Dat werken houdt nu nog vooral in: veel lezen. De komende tijd staat voor mij vooral in het teken van aanpassen en inleven.

Aanpassen: tener paciencia – geduld hebben. Geduld wat betreft

  • een geschikte woning vinden,
  • antwoord krijgen op mijn vragen,
  • een visum aanvragen,
  • Spaans onder de knie krijgen,
  • de Subjuntivo een plaats geven in de Spaanse taal,
  • een beeld van de huidige situatie in Honduras hebben en
  • de organisatie ASONOG en mijn collega’s leren kennen;

maar ook

  • met hakken schoenen in Santa Rosa kunnen lopen
  • boodschappen doen bij verschillende winkels (geen AH ;-))
  • lokale woorden onder de knie krijgen (aquá i.p.v. aquí, overal –ita achter plakken: ahorita i.p.v. ahora; en “pinta” i.p.v. “cool” zeggen
  • het fluiten en naroepen op straat negeren (oke, maar die oude mannetjes met hun sombrero’s op lachen soms zo vriendelijk... die kan ik dan weer niet negeren)
  • 1 keer zoenen i.p.v. 3 keer (redelijk snel aangepast ;-))
  • ’s avonds na 9 uur niet alleen over straat lopen
  • eraan geloven dat ik een paraplu moet kopen
  • balans zoeken op mijn kantoorstoel, waarvan 1 wieltje ontbreekt en
  • accepteren dat het wel even zal duren voor ik weer kan salsadansen.

Inleven: proberen te begrijpen waarom mensen bepaalde handelingen doen.

Inleven op werkniveau:
Gisteren had ik m’n eerste meeting met Melissa, waarin ze me een situatieschets gaf van de organisatie, waar zij denkt dat de meest urgente problemen liggen en wat haar frustraties zijn. En langzaam maar zeker kwam ze eindelijk iets meer los, waardoor ik een ingang zag om me in te kunnen leven in haar situatie. Want om hier aan de slag te kunnen gaan als capaciteitsversterkende kracht, moet ik natuurlijk eerst weten waar de aanvraag vandaan komt en hoe mijn collega’s hierover denken. Wat verwachten zij van mij, wat gaat goed en wat zou kunnen worden verbeterd... dit alles draait voor mij om inlevingsvermogen in een hun schoenen. En daar ga ik me de komende tijd op proberen te concentreren.

Inleven op taalniveau:
Hier komt de subjuntivo weer terug: de subjuntivo wordt veel gebruikt, maar volgens mijn leraar niet met regels geleerd op school: het zit zowat in het bloed, je leert het van jongsaf aan en gebruikt het zonder erbij na te denken. Het is de taal van expressies, gevoelens, emoties, twijfels, meningen, etc. Binnen de subjuntivo bestaan ook weer allerlei tijden en vandaag duizelde het me even – waar moet ik in vredesnaam beginnen??! Maar goed, dan komt weer tener paciencia: eerst moet ik de tijden leren herkennen – over een paar maanden kan ik wel proberen om ze te gebruiken.

Inleven in de cultuur:
Vandaag had Omar weer geweldige anekdotes. Zo was het vroeger gebruikelijk om het onderscheid tussen man en vrouw in woord en daad duidelijk te maken:

  • Meisjes kregen een rietjes in een flesje frisdrank – jongens dronken uit het flesje
  • Een paraplu voor meisjes heet sumbrilla (kleine kleurrijke paraplu’s – voor jongens paraguas (grote donkere paraplu’s)
  • Meisjes kijken naar hun nagels door de bovenkant van de hand voor zich te houden (yep, hij testte het bij mij en ik deed het precies zo!) – jongens vouwen de hand tot een vuist en draaien de hand een slag om de nagels te kunnen zien.

Ik heb me doodgelachen – doet een man dit niet, dan is hij geen echte man. Oja, Honduras is een machocultuur – en het wordt met de paplepel ingegoten. Ik zal vast ook de minder leuke kanten van de machocultuur tegenkomen, maar ik vind het erg leuk om sommige aspecten op een luchtige manier te horen.

Al met al een heel proces waar ik langzaam aan probeer te wennen.

Bienvenido a Honduras! :-)


5 opmerkingen:

Unknown zei

"Accepteren dat het wel even zal duren voor ik weer kan salsadansen."

Dansen kan overal! Linkje

Liefs,

Ferdinand

Anoniem zei

Nou Wen, je reisverslagen worden steeds professioneler, echt leuk om te lezen. Maar volgens mij heb/krijg je het op je werk nog behoorlijk zwaar. Ach ja, manjana, manjana (of zoiets...) hahaha.
Stijn is intussen helemaal kruipen af, hij wil alleen nog maar lopen. Gaat heel erg goed. Totdat Indy weer aan komt rennen of stormen en tegen Stijn opbotst. Hahaha, Indy heeft nog niet helemaal door dat Stijn dan meteen omvalt. En natuurlijk keihard begint te huilen. Komt wel goed.....
Erik heeft een klein zwembadje gekocht voor in de tuin en dat vinden Stijn & Indy echt te gek. Kunnen ze in rondrennen, kruipen, spartelen en duiken (dit laatste geldt alleen voor Indy!!). En met dat lekkere weer van afgelopen weekend was het dus erg gezellig in de tuin.
Tot snel weer !
Groetjes Bonny

Unknown zei

hola chicita (?)
wat nou als je wel uit een rietje drinkt maar naar je nagels kijkt door je handen als een vuist te vouwen...???

zoen van je kleine neefje en je grote broer !

Unknown zei

Hoi Wen,
Mooie verhalen!! Denk wel dat je een prima aanpassingsvermogen hebt en dat het dus allemaal wel goed komt. Het ging tenslotte ook in 'de Mimosa'....;-)
Succes en tot mails/krabbels/chats en ooit ook skypes. X Beate

Wendy Wilbrink zei

hahahaha, ik heb altijd al een grote broer willen hebben!
Bonny: stuur eens een foto van lopende Stijn!!