En weer in Nederland...

En voor ik het me realiseer, ben ik al weer 2 weken in Nederland...

De laatste 3 weken in Santa Rosa zijn erg snel voorbijgegaan met een hoop geregel: al het werk overdragen aan Claudia, een laatste workshop organiseren, het emailsysteem installeren bij nieuwe collega’s, m’n rotzooi opruimen, inpakken, de reis voor Bo regelen... en tijdens de vrije dagen Santa Rosa en omgeving onveilig maken met m’n vader ;-). De laatste week ook nog flink ziek geworden, dus ik was blij toen we eenmaal konden vertrekken en ik het iets rustiger aan kon doen.... dacht ik dan..

In San Pedro Sula aangekomen werd het opeens toch een probleem dat Bo buiten bleef slapen, want ze hadden het ook aan andere mensen beloofd. Naar Los Molinos in San Pedro ga ik dus nooit meer... en dus hebben we een andere oplossing moeten zoeken en gelukkig gevonden. Toen we de volgende dag Bo eenmaal op het vliegveld ook zagen vertrekken, dachten we dat alles nu wel goed zou gaan. In Houston moesten we 4 uur wachten en zou Bo worden uitgelaten en eten gegeven (daar ben je verplicht voor te betalen, een niet misselijk bedrag). Pap en ik lekker eten en opeens hoorden we onze namen omroepen... we dacht en dat er iets met Bo was, maar nee... het was de eerste en meteen last call om in het vliegtuig te stappen. Een seconde later en ze hadden ons niet meer binnengelaten! De deuren waren al dicht en ze moesten de verkeerstoren bellen om ons nog binnen te laten. Onze koffers en Bo waren gelukkig nog in het vliegtuig, dus met een beetje vertraging zijn we uiteindelijk vertrokken... en we snappen nog steeds niet hoe we de tijd zo erg kunnen hebben gemist!

Op Schiphol aangekomen, werden we van hot naar her gestuurd om Bo af te halen, met telkens een ander verhaal. Uiteindelijk hebben we 4 uur moeten wachten voor we hem konden afhalen... en was er tijdens de hele reis niet met hem gelopen of had hij eten gekregen. Ik raad hierbij dus Continental Airlines af J - zowel om zelf mee te vliegen als om een huisdier mee te vervoeren. Een klacht zal nog op hun deurmat vallen ;-).

En nu terug in Nederland... nadat ik de laatste week in Honduras veel was afgevallen, ben ik hier in Nederland weer snel bijgekomen... heerlijk vers brood, kaas, heerlijke salades en ander fruit dan in Honduras... jummie jummie!! Ik heb mezelf nu wel weer onder controle, want ik kon haast niet stoppen met eten, haha! Ik heb wel de tijd moeten nemen om overal van bij te komen en daarnaast ook nog te werken. Alleen pas familie gezien en verder is het even stil geweest... Vanaf deze of volgende week zal ik iets actiever worden, dan begint ook m’n zwangerschapsverlof en is het aftellen begonnen!!

... even iemand ophalen van het vliegveld...

Wanneer je in Nederland buiten de Randstad woont en iemand moet ophalen van Schiphol, neem je rekening met iets meer tijd ivm eventuele files, zodat je altijd op tijd aankomt.

M´n vader kwam dinsdagavond om 9 uur aan op het vliegveld in San Pedro Sula, zo´n 2 tot 2,5 uur rijden van Santa Rosa de Copan. Samen met onze chauffeur en met Bo (die voor de laatste controles naar de dierenarts moest), zou ik hem gaan ophalen.

We mogen uit veiligheidsaspecten niet na 6 uur ´s avonds rijden, dus we hadden besloten om rond 3 uur dinsdag te vertrekken, zodat we voor 6 uur in San Pedro zouden zijn. Maandagmiddag kregen we te horen dat er zeer waarschijnlijk wegblokkades zouden zijn en dus besloten we om 6 uur ´s ochtends te vertrekken, aangezien de meeste blokkades om 8 uur beginnen en we ze zo zouden kunnen ontwijken. Om 8 uur kwamen we bij Ceibita aan, zo´n 35 kilometer voor San Pedro Sula, en konden we niet door vanwege de blokkade, die in totaal 48 uur zou duren. Omdat we koste wat kost in San Pedro wilden aankomen, besloten we via Santa Barbara onze weg te vervolgen, een omweg van zo´n 200 kilometer. Don Carlos belde een collega om te bevestigen dat op onze nieuwe weg geen blokkades zouden zijn en begon ging het tweede deel van onze reis. Om 12 uur ´s middags kwamen we aan in San Pedro Sula!!

´s Middags hebben we al onze klusjes geklaard in de stad en heb ik eindelijk een kennel gevonden! Die wordt deze week aan huis geleverd, dus het lijkt te gaan lukken met Bo. Gelukkig hebben we verder geen last ondervonden in San Pedro Sula en kon m´n geluk niet op toen ik m´n vader zag op het vliegveld.

Woensdag zijn we ´s ochtends naar de dierenarts gegaan, die alle papieren voor Bo in orde gaat maken, en rond 11 uur richting Santa Rosa vertrokken. Wederom was er, nu halverwege, een wegblokkade en moesten we omrijden. Maar deze omweg duurde gelukkig niet al te lang en gaf ons een mooie route langs enorme suikerrietvelden. Op een gegeven moment moesten we even stoppen omdat we een smalle, vrij onstabiel uitziende brug over moesten rijden. En opeens hing Bo buitenboord: hij stond al de hele reis een beetje onrustig in de laadbak en trok net iets te hard, waardoor z´n (ijzeren) riem brak. Hij schrok er zelf een beetje van. Na hem weer vast te hebben gemaakt, ontsnapte hij al snel nog een keer, deze keer de vrijheid tegemoet rennend. Nouja... hij bleef in de buurt hoor ;-). En dus besloten we hem met extra touw vast te maken en konden we onze reis voortzetten.

Om ongeveer half 4 kwamen we aan in Sant Rosa, behoorlijk uitgeput van de hitte en de reis. Maar het belangrijkste was dat we er waren en verder geen problemen hadden gehad!

Iemand ophalen van het vliegveld zou niet al te lastig moeten zijn, maar kan voor je het weet 2 dagen in beslag nemen ;-)...

Laura: een foto van m´n buik!! J

Wel of niet in Honduras?

Ja..... afgelopen vrijdag was weer een spannende dag. Zou Zelaya wel of niet naar Honduras komen? En wat zal er gebeuren als het zover is? Uiteindelijk kreeg ik meer actuele informatie via het thuisfront, dan ik op kantoor via internet kon vinden. Een aantal collega´s luisterde naar de radio, en beetje bij beetje werden we op de hoogte gesteld van alles. En dan nog, terwijl er livebeelden zijn, beweert de een dat hij wel in Honduras is geweest (bueno, 3 meter over de grens ofzo), en de ander dat hij in niemandsland stond tussen Honduras en Nicaragua. Laten we het erop houden dat hij de grens van Nicaragua is overgestoken ;-).

Later in de middag zagen we een militair vliegtuig over Santa Rosa vliegen... maar eigenlijk is het verder het hele weekend rustig gebleven. Althans in Santa Rosa.

En hoe voorzichtig moet je zijn met berichtgevingen over de situatie hier, zeker als buitenlander? Een Canadese studente die een paar maanden bij ons zit voor haar scriptie, heeft vlak na de coup een artikel over de hele situatie geschreven in een Canadese krant. Op een van de universiteiten heeft een student het artikel gevonden en besproken in de klas. Via via is het artikel intussen verspreid in Santa Rosa en ik heb tot nu toe alleen maar negatieve reacties gehoord. Als buitenlander geeft zij aan geen mening te willen vormen, maar doet dat toch. En dat valt in het verkeerde keelgat bij velen. De een generaliseert het als de mening van alle buitenlanders in Santa Rosa, en de ander als de mening van mijn organisatie. En dat brengt onze organisatie natuurlijk weer in gevaar, want mensen gaan zodoende een verkeerd beeld van ons krijgen. Bovendien citeert ze uitspraken van een aantal collega´s uit een interne vergadering. Niet netjes dus... en zo zie je maar weer hoe voorzichtig je nu hier moet zijn.

Verder was er vrijdag nog andere sensatie, omdat de politie midden op de dag een gearresteerde jongen, die al was geboeid en probeerde te ontsnappen, had doodgeschoten. Maar blijkbaar vond niet iedereen het even erg, want hij was een grote boef, had al veel berovingen op z´n naam staan, dus ja... die zijn ze liever kwijt...

Deze week komt m´n vader hiernaartoe!! Alles geregeld om hem op te halen en tot dit weekend in spanning gezeten of hij nu wel of niet kan komen... maar zoals het er nu naar uit ziet, kan hij komen. En dan nog 3 weken werken en dan gaan we samen terug naar Nederland...

Alweer een spannende week.... en nog een maand te gaan!

Je wordt soms echt gek van alle berichtgeving over Honduras. Complottheorieen schieten hier als paddestoelen uit de grond en de nationale kranten publiceren propaganda waar je soms alleen nog maar om kunt lachen. Zo stond afgelopen weekend in een van de kranten dat de regering van Micheletti het drugsverkeer pas echt goed aanpakt, en dat Zelaya met Chavez er maar een zooitje van maakte. Dit werd gebaseerd op het feit dat er vorig jaar 14 drugsvliegtuigjes zijn opgepakt in Honduras, en sinds Micheletti er is, nog geen een. Dat hij er nog geen maand zit, maakt daarbij blijkbaar niks uit: het verschil tussen 14 en 1 is enorm ;-).

De besprekingen van afgelopen weekend hebben ook weer niet hun vruchten afgeworpen en dat alles maakt van deze week weer een spannende week. Vandaag las ik dat Zelaya vanaf morgen gaat proberen terug te komen naar Honduras: hoe en van waaruit is nog niet bekend, hij gaat blijkbaar alles proberen.

Lekker... met nog maar een maand te gaan en een week voor m´n vader komt, is het nu lastig om ook maar iets te plannen. En weet ik niet of ik inderdaad over een maand thuis ben, of misschien toch al eerder. Al ben ik wel bezig met voorbereidingen om m´n vader op te halen, alles voor Bo in orde maken (wederom problemen, aangezien ze nu niet zeker weten of de kennel kan worden opgestuurd vanuit de VS vanwege de onstabiele situatie hier), en werkzaamheden afronden op kantoor... elke dag kan alles compleet veranderen. En ik heb dan nog altijd de optie om het land te verlaten. Al m´n vrienden en collega´s hier hebben deze keuze niet en zullen moeten doorbijten en hopen op een vreedzame oplossing.

Op kantoor hadden we vorige week een workshop over de interne regels: niet alleen leuk en gezellig om iedereen te zien, maar ook kon iedereen z´n mening geven over onze huisregels. Bovendien werd iedereen er nogmaals op gewezen alleen nog maar het email adres van ASONOG te gebruiken en werden andere belangrijke onderwerpen voor communicatie aangesneden. Succes voor mijn werk dus!

Afgelopen weeken d kon ik gelukkig ook een beetje ontspannen en zijn we heerlijk gaan zwemmen bij Aguas Termales vlakbij Gracias. Gelukkig was er ook een kouder bad, waar we lekker konden bijkomen van de afgelopen weken. Onderweg hebben we wel last gehad van de wegblokkeringen, maar alles verliep erg rustig. We hebben in ieder geval kunnen genieten van een heerlijk dagje ontspannen!

Wat een benauwdheid...

Deze week kan ik me eindelijk weer iets meer op m’n werk concentreren en iets minder op de politieke crisis. Wat goed is, want het is doodvermoeiend 24 uur per dag ermee bezig te zijn. Voor zover ik nu heb begrepen, vindt morgen overleg plaats tussen Micheletti, Zelaya, en de president van Costa Rica. Ik ben benieuwd wat daar uit zal komen. Ondertussen is het nog altijd rustig in Santa Rosa.

Poeh, ik merk nu wel dat ik zwaarder begin te worden... Ik heb soms amper energie om met Bo te lopen en ben na een half uur al moe. Enerzijds door de afschuwelijke benauwdheid die in de lucht hangt, en anderzijds omdat ik steeds meer energie moet gebruiken om Bo onder controle te houden wanneer er een hond langskomt (niet elke hond gelukkig, maar er zijn er een paar die met Bo willen vechten). Dus elke keer wanneer ik met hem loop, let ik meer op andere honden dan dat ik geniet van de wandeling – m’n route moet ik dus constant aanpassen. Nu kan ik wel een man gebruiken ;-) – niet alleen voor de boodschappen (ik sjouw me te pletter), maar ook om met Bo te lopen!

Afgelopen maandag hadden we eindelijk – na 2 maanden – een meeting met het (te vormen) communicatieteam. Claudia heeft me flink geholpen iedereen een goede schop onder de kont te geven en samen hebben we een aantal deadlines gezet voor acties die al veel te lang openstaan. Maar ik ben nog steeds het meeste bezig met het uitvoeren van operationele taken en word lang niet bij alles wat voor mij van belang is, betrokken. Maar ach, een paar dingen gaan nu hopelijk alsnog goed lopen en ik kan niet verwachten dat alles als een trein gaat.

Onzekerheid blijft...

Afgelopen vrijdag is het gelukkig rustig gebleven hier in Santa Rosa. Zaterdag was een vredesdemonstratie hier en ook die is gelukkig rustig verlopen. Veel buitenlanders hadden zich, net als ik, er helemaal buiten gehouden en zijn ook niet gaan kijken. Voor aanvang van de demonstratie was ik op straat en het leek wel of de halve stad zowat meedeed. Toen ik om 12 uur weer buiten was, leek het alsof er niks was gebeurd, dus ik was alweer opgelucht. Vandaag was ook alles rustig in Santa Rosa, al zag ik eind van de middag wel een aantal militairen posten bij het basketbalveld tegenover mijn huis. Maar goed, verder alles tranquilo hier.

Vanmiddag laat werd de avondklok naar 18.30 uur gezet, dus toen ik met Astrid en Bo door de stad liep, kwam een vrouw ons vertellen dat het beter was om naar huis te gaan – het was 18.15 uur en de avondklok zou snel ingaan. We hebben nu dus bijna 12 uur avondklok (tot 5 uur ’s ochtends) en deze zal morgenavond waarschijnlijk ook gelden. Je zag de meeste mensen ook naar huis lopen en toen ik om 7 uur naar buiten keek, zag ik niemand op straat. Terwijl er normaal altijd nog mensen buiten voetballen, basketballen, beetje rondhangen..

Vandaag zou Zelaya in Tegucigalpa aankomen, maar dat is uiteindelijk niet gelukt. Legerauto’s hadden de (gesloten) luchthaven geblokkeerd en zodoende kon het vliegtuig uiteindelijk niet landen (volgens Telesur TV is het uiteindelijk in Managua, Nicaragua geland).

De halve dag zat ik aan tv en internet gekluisterd om op de hoogte te blijven. Maar het is zo moeilijk om tussen al het nieuws dat je hoort, de waarheid te vinden. Niemand weet wat hij moet geloven. Zo hield de nieuwe regering een persconferentie, waarin men bleef volhouden dat alle acties legaal zijn verlopen. Er werd beweerd dat Nicaragua z’n troepen bij de grens heeft klaar staan, terwijl de president van Nicaragua dit ontkent. Ik weet ook niet meer wat ik moet geloven.

Ik weet alleen dat de onzekerheid blijft, niemand weet wat er gaat gebeuren en dat brengt natuurlijk onrust met zich mee. Het land wordt onvrijwillig in voor- en tegenstanders verdeeld en iedereen heeft andere informatie. Ongelooflijk hoe snel de situatie in een land zo kan verergeren en dat je machteloos moet afwachten.

Een jaar in Honduras

Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik naar Honduras ben vertrokken. En heb ik amper stil kunnen staan bij wat er allemaal is gebeurd in een jaar, zoals:

• een lastige start op kantoor zonder medewerking van mijn collega,
• een noodtoestand in het land door overstromingen veroorzaakt door een Tropische Depressie,
• een nieuwe directeur omdat de vorige werd bedreigd en het land moest ontvluchten,
• een hond gekregen die nu bijna even groot is als ik wanneer hij tegen me opspringt.... oke, ik ben niet heel groot, maar toch ;-),
• geen collega meer op de afdeling door een budgettekort (mede door de financiële crisis),
• gevallen voor en zwanger geworden van een “tipico latino” ;-),
• een aantal aardbevingen, waarvan de laatste deze week nog plaatsvond,
• en dan nu een staatsgreep.

Met nog 7 weken te gaan voor m’n zwangerschapsverlof naar Nederland, vraag ik me af wat ik nog allemaal kan verwachten. Gisteren stormde het weer zo hard, dat het halve kantoor onder water stond en collega’s me bij de arm pakten, bezorgd dat ik uit zou glijden. Eenmaal thuis kon ik ook flink dweilen.

Helaas was de stemming er gisteren niet echt naar om flink te feesten. Uit veiligheidsredenen is gisteren besloten dat het beter is wanneer ik vandaag thuis blijf. NGO’s kunnen nu doelwit worden, aangezien zij over ’t algemeen worden aangezien als anti-regering, iets wat overigens niet terecht is. Deze dreiging kan te maken hebben met een decreet dat gisteren door de nieuwe regering is ingevoerd, waarin een aantal individuele rechten wordt beperkt.

En dus zit ik thuis bij Bo, in afwachting of er iets gaat gebeuren. Morgen is er een vredesdemonstratie hier in Santa Rosa, dus laten we hopen dat die ook vreedzaam verloopt. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk of Zelaya dit weekend terugkeert naar Honduras, of toch zijn terugkeer uitstelt door druk van andere landen. Wederom zal dit geen rustig weekend worden...

Drukte op kantoor

Laat ik eerst even voorop stellen dat mijn blog een persoonlijke blog is, waarin ik m’n ei kwijt wil over m’n werk en leven hier in Honduras. Ik waardeer het niet wanneer het wordt gebruikt als forum over de politieke crisis in Honduras en al helemaal niet wanneer de andere persoon anoniem blijft. En dus heb ik een aantal reacties verwijderd. Ik zou het erg vervelend vinden als ik straks m’n blog weer moet blokkeren.

Het is ongelooflijk hoe graag mensen uit je willen trekken of je pro-Zelaya of pro-Micheletti bent. Alsof er per definitie geen andere oplossing is! Binnen ASONOG proberen we zo objectief mogelijk te blijven – we kiezen niet voor de een of de ander, maar beoordelen de situatie an sich: een staatsgreep zoals die hier heeft plaatsgevonden, kan niet worden goedgekeurd in een democratie.

Claudia en ik zijn elke dag bezig nieuwsberichten te zoeken, binnengekomen mails na te pluizen en zodoende een betrouwbaar beeld te schetsen van de ontwikkelingen. Er gaan ontzettend veel geruchten rond die niet kunnen worden geverifieerd, dus daar communiceren we liever niet over. Veel NGO’s in omringende landen sturen hun steun voor organisaties als ASONOG en het doet goed te horen hoeveel mensen een warm hart toedragen aan Honduras.

Intussen gaat het dagelijkse leven natuurlijk ook gewoon door, en wanneer ik buiten op straat ben, lijkt het alsof er niets aan de hand is. En da’s aan de ene kant maar goed ook, want onnodige paniek zaaien is het laatste wat we hier nodig hebben. Zelaya heeft aangekondigd pas zaterdag a.s. terug te keren, om de deadline van 72 uur van de Organisatie van Amerikaanse Staten voor de nieuwe regering om af te treden, te respecteren. Dus de spanning is enigszins verschoven.

Ik ben intussen zelf weer een stapje verder met m’n reis voor Bo: na zo’n 1,5 maand communiceren met Continental, heb ik eindelijk een reservering voor de reis (waarop staat dat Bo zo’n 20 kilo weegt en 10 weken oud is – ik kan me zo’n puppy haast niet voorstellen ;-)) en een geschatte prijs ontvangen, die de helft is van wat ze me eerst hadden gegeven. Klantvriendelijkheid was ver te zoeken bij de Customer Service in de VS! De volgende uitdaging wordt een kennel vinden om hem in te vervoeren... en dan ben ik er bijna! Met nog 7 weken te gaan zou je denken dat dat moet lukken, maar ik ben al vanaf eind april bezig met alles te organiseren!

De spanning stijgt...

De afgezette president Zelaya is van plan om donderdag naar Tegucigalpa te reizen om daar zijn werk als president van Honduras weer op te pakken. De spanningen stijgen dus, want wat gaat er gebeuren? Hoe gaat de nieuwe regering reageren?

Intussen gaan de protesten in veel plaatsen door, is de burgemeester van Colon bij protesten uit zijn ambt ontheven en past politie en leger geweld toe bij demonstraties tegen de nieuwe regering. Vandaag vond in Tegucigalpa ook een demonstratie plaats VOOR de nieuwe regering, en daar werd uiteraard geen spatje geweld tegen gebruikt. Opnieuw werd vanochtend een nationale TV-zender gesloten door het leger en kunnen veel radio- en tv-zenders nog altijd niet uitzenden (behalve de pro-Micheletti kanalen). Ontvoeringen van journalisten vinden ook nog steeds plaats. Zo is een journalist, met wie een collega vaker samenwerkt, samen met z’n dochtertje van nog geen 2 jaar ontvoerd en voor zover ik weet, nog niet terecht..

Door de gesloten grenzen dreigt er snel een benzinetekort te komen en wie weet op lange termijn ook een voedseltekort. Veel sociale organisaties uiten hun zorgen over de politieke toestand via internet en proberen vooral zoveel mogelijk op internationaal niveau bekend te maken welke misdaden er momenteel in dit land worden gepleegd.

En het blijft moeilijk een mening te geven over de hele situatie. Zelaya wordt nu door omringende landen als een soort van held gezien, terwijl hij natuurlijk ook een grote boef is – en dat weten veel mensen hier natuurlijk ook. Wat voor de meeste organisaties hier vaststaat, is dat de staatsgreep illegaal was, een misdaad tegen de democratie is en dat de nieuwe president niet mag worden erkend als nieuwe president. Maar een oplossing vinden zal moeilijk zijn: er wordt verwacht dat het niet gemakkelijk zal zijn Zelaya zijn oude positie terug te geven.

Het ministerie van Buitenlandse Zaken in Nederland heeft inmiddels niet-essentiële reizen naar Honduras afgeraden. Laten we hopen dat er morgen beter nieuws is en we een beetje uit de spanning van de afgelopen dagen kunnen komen.

(bijgaande foto’s heb ik op internet gevonden – demonstraties in Tegucigalpa)

De dag na de coup... en we worden in onwetendheid gehouden

Veel nieuws heb ik niet te melden: alle media in Honduras zijn afgesloten, alleen de regering kan berichtgeving doen. Wat we vandaag hebben gehoord, is dat de grenzen met Nicaragua, El Salvador en Guatemala 48 uur gesloten zijn, dat de regeringen die verbonden zijn in de ALBA (o.a. Venezuela, Cuba, Bolivia) hun ambassadeurs uit Honduras hebben teruggeroepen. Verder dat de Hondurese regering claimt dat er geen sprake was van een militaire staatsgreep: dat het Hooggerechtshof het leger bevel heeft gegeven om de president te arresteren voor al zijn misdaden, dat zijn “ontslagbrief” meteen door het parlement werd goedgekeurd en dat vervolgens de voorzitter van het parlement, Micheletti, werd geinaugureerd tot interim-president van Honduras. Alle landen die hebben gereageerd op de staatsgreep, hebben hem afgekeurd en erkennen de nieuwe president niet.

En de bevolking? Die wordt in het duister gelaten. En de meningen zijn verdeeld. Wat ik zo in het algemeen hoor, is dat velen de staatsgreep afkeuren, hoe slecht ze de president ook vonden. En dat niemand had verwacht dat dit zou gebeuren. Sommigen hopen op steun en hulp van buitenaf, anderen vinden dat het buitenland zich niet mag bemoeien met deze interne politieke crisis. De buitenlandse kranten geven aan dat het relatief rustig is in het land, maar we horen hier ook berichten over ontvoeringen en geweld van de politie tegen demonstraties.

Het is dus afwachten wat er gaat gebeuren. Binnen onze organisatie wordt iedereen aangeraden de komende dagen niet buiten Santa Rosa te gaan.

Staatsgreep in Honduras - nieuwe president

Velen hebben vast inmiddels gelezen of gehoord over de staatsgreep in Honduras vanochtend, waarbij de president uit z’n bed werd gehaald en naar Costa Rica werd vervoerd. Zelf kwam ik er pas rond 12 uur achter, aangezien we vanaf ongeveer 7 uur vanochtend geen electriciteit hadden (zoals op vele plaatsen in het land). Dus toen we eenmaal stroom hadden, werd me pas duidelijk wat er aan de hand was. Aangezien vrijdag een aantal keer werd gespeculeerd over een staatsgreep zaterdag en er toen niks gebeurde, dacht ik dat het allemaal wel mee zou vallen.

Inmiddels heeft Honduras een nieuwe, interim-president, Micheletti. Hij zal tot eind januari 2010 president van Honduras zijn – bij de verkiezingen in november zal een nieuwe president worden gekozen. Volgens de wet is hij de legale opvolger van de president, wanneer deze zijn ontslag indient. Je hoort nu verschillende verhalen over de hele politieke toestand in Honduras en het is helemaal opmerkelijk om nieuwsberichten vanuit Venezuela, Cuba, ed. Te horen – landen wiens presidenten 100% achter Mel Zelaya staan. Chavez heeft eerder dit weekend geroepen Honduras binnen te vallen “om de Hondurese bevolking te steunen” wanneer een staatsgreep zal worden gepleegd, en op TV zelfs de nieuwe president belachelijk gemaakt op een manier die me deed denken aan hoe Balkenende een paar jaar geleden “Harry Potter” werd genoemd.

Het is lastig een standpunt te krijgen of te nemen over de hele situatie. De meningen van mensen verschillen ook behoorlijk. In feite schiet de Hondurese bevolking er niet veel mee op: Zelaya was geen goede president en was in veel opzichten verkeerd bezig en de nieuwe president is zo ongeveer de meest corrupte persoon van Honduras. En de kandidaten voor de verkiezingen in november zijn evenmin ideaal.

In Santa Rosa hebben we er vandaag amper iets van gemerkt: alsof het een alledaagse zondag was. Maar inmiddels heb ik wel begrepen dat er op de weg veel militaire controles zijn geweest, maar dat ze niet zozeer angst aanjagen.

Er is een “curfew” ingelast van vanavond 9 uur tot morgenochtend 6 uur in het hele land. En morgenavond vanaf 6 uur. Morgenochtend hebben we een meeting op werk over de hele situatie, kijken wat ons te wachten staat. Zolang omringende landen zich er maar niet teveel mee gaan bemoeien, zeker wanneer iemand als Chavez zulke gevaarlijke uitspraken doet.

... en net op tijd weg uit Tegucigalpa

Zo, we hadden onze reis ook niet later hoeven plannen, of we waren terechtgekomen in een stad vol militairen en demonstraties. Ik zat te bedenken hoe ik de huidige situatie in Honduras zo duidelijk mogelijk kon beschrijven en kwam dit artikel op CNN tegen (op zoek naar informatie over de dood van Michael Jackson ;-))... en ik heb het idee dat het goed in een notedop beschrijft wat zich nu hier afspeelt... en het houdt echt nooit op in Honduras... :-(:

(CNN) -- A political crisis in Honduras escalated Thursday as a defiant President Jose Manuel Zelaya Rosales, followed by hundreds of supporters, led a loud but peaceful protest to a military base in order to personally take possession of thousands of ballots to be used in a contested referendum Sunday.

Zelaya, a leftist elected in 2005, suddenly found himself pitted against the other branches of government and military leaders over the issue of the referendum.

The referendum at the center of the storm asks voters to place a measure on November's ballot that would allow the formation of a constitutional assembly that could modify the nation's charter to allow the president to run for another term.

Zelaya, whose four-year term ends in January 2010, cannot run for re-election.

The Hondurans Supreme Court had ruled the referendum illegal, and Congress and the top military brass agreed, but Zelaya remained steadfast.

"Sunday's referendum will not be stopped," Zelaya said at the entrance of the military base where boxes of ballots were removed from storage and put into trucks to be taken to the presidential palace. Moving the ballots prevented them from being voided or destroyed to comply with the court's ruling of the illegality of the vote.

Zelaya and his supporters braved an overcast and rainy day and sang the national anthem as the cardboard boxes filled with ballots were moved out of storage.

"We have the right to vote and the right to organize," Zelaya said. "The military should rectify their position in favor of the people and ignore the extortion of the elite."

The protest was the latest in a day of developments that have created a political crisis in a country where some 70 percent of the population lives in poverty.

Earlier Thursday, the Supreme Court ordered that the military's top commander be returned to his job immediately, a little more than 12 hours after Zelaya fired the general for saying the armed forces would not support the referendum.

Gen. Romeo Vasquez Velasquez had said the military was caught in a difficult position because the Supreme Court had ruled earlier that the referendum is illegal, but Zelaya was going ahead with the vote and instructed the armed forces to provide security.

The heads of the army, navy and air force had resigned to show their support for Vasquez.

Zelaya referred to the court as the "Supreme Court of Injustice" after their ruling.

The court ruled 5-0 that Zelaya violated the general's constitutional rights by firing him without cause, said magistrate Rosalina Cruz.

Also on Thursday, the National Congress convened an emergency session at which many members lauded Vasquez and the military, calling them "heroes."

The general's firing was arbitrary, many members said.

The president of the Congress, Roberto Micheletti, said the assembly unconditionally supports the armed forces for respecting the constitution, news reports said.

In another blow for Zelaya, the Supreme Electoral Tribunal said Thursday the referendum is illegal.

The military chief had said after he was fired that he respected the president's decision to dismiss him but could not violate a Supreme Court order last week that prohibited the military from supporting the referendum.

"We are soldiers and we have to comply with our responsibilities," Vasquez said early Thursday.

"We are not afraid of any judge," he said. "We are only afraid of the judge of history."

Zelaya said he would ask the Organization of American States to investigate the "crisis," which he said was being perpetrated by people who want to hurt democracy in Honduras.

Congress passed a law Tuesday night that would prohibit a referendum 180 days before or after the planned November general election. Under that law, Sunday's referendum could not be held.

Politicians huddled Thursday as tension gripped the nation. Rumors of a coup had been circulating for days, heightened Wednesday when the armed forces were placed on high alert and held training exercises to prepare for civil disturbances and urban warfare, news reports said.

There were no signs of any military intervention Thursday, though.

David Matamoros, a member of the nation's Supreme Electoral Tribunal, said on CNN affiliate Televicentro that the election panel supports the military's action.

The military ruled Honduras for 25 years, until a democratically elected civilian government came to power in 1982.

Zelaya narrowly won the presidency on November 27, 2005, garnering 49.8 percent of the vote to 46.1 percent for Porfirio "Pepe" Lobo.

16 uur rijden voor een uur bij immigratie

Afgelopen maandag moest ik naar de hoofdstad, Tegucigalpa, omdat ik eindelijk mijn visum zou kunnen krijgen. Na een hoop geregel afgelopen donderdag en vrijdag, konden we maandag om 12 uur met de auto vertrekken vanuit Sant a Rosa. Bo kon gelukkig een nachtje ergens logeren en dus vertrokken we maandag met z’n vijven richting Teguz. Een rit van zo’n 6 uur via Santa Barbara bracht ons langs ontzettende mooie gebieden van Honduras. Ik werd al meteen weer hebberig bij het zien van de artesaniakraampjes langs de weg. Zes uur lang hebben m’n collega’s me de oren van de kop gekletst en gezongen ;-), en ’s avonds hebben we bij aankomst heerlijk met z’n allen ergens gegeten.

Dinsdag stond ik om 9 uur bij het Ministerie van Migratie voor mijn afspraak met de advocaat en om 10 uur weer buiten: alles geregeld en ik hoef zelf gelukkig niet meer terug om m’n visum op te halen. Dat mag een collega ook doen – zolang het binnen een maand gebeurt. Rond 1 uur konden we eindelijk weer richting Santa Rosa vertrekken, nadat iedereen terug was van z’n vergaderingen en werkzaamheden. De terugweg was minder geslaagd: in totaal meer dan 8 uur gereden, files gehad wegens wegwerkzaamheden, een omleiding door de bergen gehad, en drie enorme stormbuien. Elke keer nadat we door een storm waren gereden, zei Don Carlos “Gracias a Dios”... en ik kon hem geen ongelijk geven, wat een vreselijke stormen! Bovendien hadden we ook nog het dilemma wat te doen: vanwege veiligheidsregels mogen we niet na 6 uur ’s avonds rijden, maar we hadden ook geen budget meer om een extra nacht ergens te overnachten. En dus hadden we geen andere keus dan door te rijden naar Santa Rosa – op eigen risico.

Eenmaal in Santa Rosa nog snel Bo opgehaald (bijna 3 uur later dan afgesproken, dus ik voelde me helemaal schuldig dat ik zo laat nog aanklopte) en uitgeput naar huis gegaan. In totaal binnen 2 dagen zeker 16 uur gereden voor een uurtje werk voor m’n visum.... ay ay ay.... gelukkig hoef ik dat maar 1 keer te doen!

Verder is ook deze week in Honduras het eerste dodelijke slachtoffer gevallen van de Mexicaanse griep: in het ziekenhuis van Santa Rosa is een 23-jarige vrouw die 6 maanden zwanger was, gestorven aan de griep. Da’s toch wel even 2 keer slikken voor mij, ook 6 maanden zwanger en ik woon om de hoek van het ziekenhuis :-(...

Afgelopen vrijdag had Claudia me uitgenodigd om naar een speciale gelegenheid van haar kerk te gaan en aangezien ze me al eens eerder had uitgenodigd, dacht ik “waarom niet”. Het was erg interessant om te zien hoezeer men opgaat in het geloof, met volle borst meezingt met de liedjes en er zelfs een karaokemachine is zodat iedereen kan meenzingen! Het was wel een mis van 3 uur, dus ik was wederom helemaal kapot toen ik thuiskwam. Het is apart om te beseffen hoe centraal de rol van het geloof is in het leven voor veel mensen hier.

Binnen ASONOG hebben we ook elke maandag (en vrijdag) het “devocional”: na gezang en het ochtengebed, neemt 1 programma de taak op zich om ofwel een stuk uit de bijbel voor te lezen en daarover een discussie te beginnen, ofwel dit op een andere manier in te vullen. Dit duurt meestal zo’n half uur en tot slot vertelt elke programma wat zij deze week gaan doen. Het laatste onderdeel is om elkaar meer te betrekken in elkaars activiteiten en meer samenwerking te creëren. Het is een verplichte activiteit voor al het personeel, dus ik zit er elke maandag ook bij, al heb ik tijdens het eerste gedeelte niets in te brengen. Het zou naar mijn idee interessanter zijn als deze activiteit meer gelinkt kon worden aan ons eigen werk, maar ja. Elke week komt het merendeel van de medewerkers en het is een van de weinige momenten dat je iedereen kan begroeten op kantoor en het geeft een gevoel van eenheid in de organisatie.

... en tot slot nog even leuk nieuws: Bo heeft de rabiestest doorstaan, dus dat obstakel hebben we overwonnen! Nu wordt het zoeken naar de juiste kennel en nog steeds de juiste informatie ontvangen van de vliegmaatschappij.... ik hoop dat het lastigste achter de rug is, maar 100% zekerheid dat Bo meekan, heb ik nog steeds niet!

Een oorzaak gevonden voor de aardbevingen?

Gisteren kreeg ik een mailtje doorgestuurd van een collega, waarin een verklaring wordt gegeven voor de aardbevingen. Want ook afgelopen maandag was er weer een van 5.5 op de schaal van Richter, alleen hebben we er hier in Santa Rosa gelukkig niks van gemerkt. Maar het blijft natuurlijk merkwaardig dat een land waar nooit aardbevingen voorkomen, ineens wordt getroffen door zoveel aardbevingen.

De oorzaak? Er wordt nu gespeculeerd dat er atoomproeven worden gehouden in de neutrale wateren van de Caribische Zee, redelijk dicht bij de eilanden Roatán en Utila, waar het epicentrum van de eerste beving lag. Er wordt beweerd dat er in totaal 5 proeven zijn gedaan (op dezelfde tectonische plaat als die van Honduras), waarvan de eerste in de nacht van 28 mei, toen wij de eerste aardbeving hadden.

Welke “bewijzen” worden hiervoor aangevoerd?

o Er kan nog geen verklaring worden gegeven voor de dode vissen die sinds de aardbevingen zijn aangetroffen bij de kust van Puerto Cortés

o De ergste aardbevingen hebben ’s nachts plaatsgevonden (ik snapte zelf ook niet waarom iedereen ’s nachts de hele tijd zo bang was voor een nieuwe beving, terwijl in mijn logica er net zo goed een overdag kon plaatsvinden)

o Binnen 2 weken zijn er 2 geologische storingen geweest in de Caribische Zee – dat is nog nooit eerder ergens voorgekomen

o Ze blijven waarschuwen voor meer aardbevingen, terwijl aardbevingen normaal gesproken niet kunnen worden voorspeld

o De eerste aardbeving vond plaats een paar dagen na de kernproeven van Noord Korea, die een aardbeving van 4.52 op de schaal van Richter veroorzaakte

Geen idee hoe betrouwbaar de informatie is en of we ooit te weten komen hoe Honduras in korte tijd zoveel aardbevingen kan hebben gehad. Maar het is natuurlijk een interessante theorie en mocht er iets van waar zijn, dan is dat natuurlijk vreselijk voor de Hondurese bevolking, die hierin machteloos is.

Het houdt niet op!

Sinds de aardbeving van 28 mei zijn er een paar honderd nabevingen geweest, waar wij hier in Santa Rosa gelukkig weinig van hebben gemerkt. Tot afgelopen zondagavond en ik al lekker in m’n bed lag. Alweer een beving van 5.7 op de schaal van Richter! Het epicenter lag zo’n 30 kilometer boven de kust van La Ceiba. Hij duurde maar 7 seconden, dus voor ik bij de deur was, was het al voorbij. Maar het was genoeg om Bo en mij wakker te houden voor een tijdje en geen goede nachtrust te bezorgen. Wederom wordt het hele land gewaarschuwd in de alarmfase te blijven en de nodige voorzorgsmaatregelen te nemen. De angst voor bevingen is weer opgerukt – in de kranten kon je verhalen lezen over mensen die na de beving buiten zijn gaan slapen.
Tegelijkertijd is op 1 juni het orkanenseizoen begonnen en hebben we een overzicht ontvangen van de te verwachten tropische stormen. Dus het houdt niet op in dit land.

Inmiddels zijn er ook 89 gevallen van Mexicaanse griep vastgesteld – het duurde even voor dit bekend was, aangezien het onderzoek in de VS moet worden gedaan. De meeste gevallen in San Pedro Sula, dus fingers crossed dat we het niet in Santa Rosa krijgen. Maar hoe groot is die kans? Hier is het enige grote ziekenhuis in Occidente, dus als er in deze regio iemand besmet is, zal hij of zij hoogstwaarschijnlijk naar Santa Rosa komen.

Verder ben ik nog steeds bezig met alles organiseren voor Bo, om hem straks mee te kunnen nemen naar Nederland. Ik wacht nog steeds op de resultaten van het bloedonderzoek vanuit de VS (ja, Honduras moet nog een grote klant zijn bij laboratoria in de VS!). Wanneer de uitslag positief is, kan ik Bo meenemen, zoniet, dan zal ik een andere oplossing hier voor hem moeten zoeken. Dan moeten we nl. voor een nieuwe rabiesvaccinatie zorgen en opnieuw de bloedtest doen en die moet weer 3 maanden voor vertrek zijn gedaan. Met nog 10 weken te gaan gaat dat natuurlijk niet lukken. Ik heb intussen met verschillende instanties in Honduras, Nederland en de VS gepraat om de reis te organiseren en je wil niet weten hoeveel verschillende verhalen ik heb gehoord. Het wordt je op deze manier niet echt aangemoedigd om huisdieren mee te nemen..

Angst voor een nieuwe aardbeving

Nog steeds geldt in Honduras een alarmfase voor eventuele naschokken en dat maakt iedereen erg bang. Vooral omdat nogmaals een aardbeving in Honduras normaalgesproken niet voorkomt. En dus zag ik gisteravond, toen ik met Bo op straat liep, nog opvallen veel mensen buiten lopen. Xiomara, de huisbazin, had zelfs besloten om met haar kinderen beneden te slapen: zij zei dat veel mensen bang waren voor een nieuwe aardbeving vannacht en het leek haar veiliger met de deur open beneden in het gebouw te slapen.

Zo ver wilde ik niet gaan, want het is natuurlijk ook een beetje angst bij jezelf zaaien: een nieuwe beving kan net zo goed overdag plaatsvinden en niks is zeker. Wel heb ik natuurlijk ook mijn maatregelen genomen: deur niet op slot, kamerdeur open en een licht aangelaten mocht ik in geval van nood naar buiten moeten rennen. En het eerste uur klaarwakker in bed gelegen, luisterend naar de regen en bliksem en naar Bo: een hond voelt eerder aan wanneer iets gaat gebeuren, toch? Maar Bo was lekker kalm en na een tijdje kon ik gelukkig ook slapen. Er is niks gebeurd en laten we hopen dat het ook bij één aardbeving blijft.

Gisteren werd er ook van gesproken dat het een zgn. horizontale aardbeving was en dat we daardoor het geluk hebben gehad minder schade te hebben. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen: mijn gebouw schudde van links naar rechts, niet op en neer. Dus voor iedereen hier geldt “Gracias a Dios” dat het geen verticale aardbeving was.

Verder zijn ze nu volop bezig de schade aan wegen, gebouwen, huizen, kerken, bruggen, e.d. op te meten. De kranten staan wel al vol van berichten over de schade, maar er is nog geen totaal overzicht. Dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat wederom de berggebieden lastiger bereikbaar zijn en het dus even duurt voor ook daar de schade is opgenomen. Enkele berichten spreken elkaar nog tegen, dus ik denk dat we begin volgende week een beter beeld hebben van alles. Intussen zal ik de komende nachten nog met deur open slapen just in case, tot de alarmfase is opgeheven en iedereen weer iets rustiger kan ademhalen.

Aardbeving Honduras

Ongelooflijk... gistermiddag las ik het berichtje van Tom en Adine, die in Lahore, Pakistan werken, ook via ICCO en Togetthere, over de aanslag op een politiebureau zo’n kilometer bij hen vandaan en ik dacht nog “he, hier is het eigenlijk nu vrij rustig...”..... tot vannacht rond half 3.

De eerste seconden dacht ik nog dat ik aan het dromen was, maar opeens besefte ik dat het een aardbeving was, dus ik rende naar de woonkamer, waar Bo hard stond te blaffen naar buiten en redelijk aan het trillen was. Het hele gebouw stond enorm te trillen en te schudden en ik dacht “dat gaat zo instorten”.... dus met bonkend hart pakte ik een trui en zocht Bo’s riem om naar buiten te gaan. Toen was het even stil en even later voelde ik een 2^e beving, minder heftig, maar genoeg om het gebouw flink te laten schudden. Na die beving ben ik naar buiten gegaan, waar de huisbazin en de onderbuurvrouw inmiddels ook stonden. Alleen de huisbaas bleef boven om het nieuws af te wachten. En ineens besef je hoe gevaarlijk het kan zijn om hier in zo’n hoog gebouw te wonen.

We zijn een uur lang buiten gebleven in afwachting op naschokken, maar gelukkig is er niets meer gebeurd. Daarna heb ik geprobeerd te slapen, maar ben op dit moment vrij moe, zoals vele collega’s die hetzelfde hadden. De huisbaas bleek vrij snel tijdens de beving te roepen dat ze naar buiten moesten gaan en dat ze mij ook naar buiten moesten halen (hij zag dat de onderbuurvrouw al buiten was). Buiten zagen we weinig mensen, maar goed, zoveel huizen staan er in onze buurt ook weer niet. Later hoorde ik van collega’s dat inderdaad ook velen van hen naar buiten zijn gegaan om gevaar te ontwijken en dat niemand ooit zo’n zware aardbeving hier heeft gevoeld. Iedereen probeerde familie te bellen, maar de mobiele lijnen werkten niet.  Wonder boven wonder viel de electriciteit niet uit. Uiteindelijk hoorden we dat de beving zowel in San Pedro Sula als bij de grens bij El Salvador werd gevoeld, dus iedereen ging ervan uit dat het epicenter in El Salvador zou liggen.

 

Pas vanochtend kreeg ik te horen dat het een beving van 7.1 op de schaal van Richter was en dat het epicenter 64 kilometer boven Roatan (een van de Baia eilanden in het noorden van Honduras) en ik schat Roatan op z’n minst zo’n 400 kilometer van Santa Rosa de Copán. Honduras heeft nooit last van aardbevingen, dus dit is hoogst uitzonderlijk. Wel heeft het lichte bevingen wanneer er een aardbeving in de omliggende landen is, maar het epicenter ligt normaal gesproken nooit in Honduras. Behalve nu dus. Ze hebben eerst nog een Tsunami waarschuwing willen geven, maar die is inmiddels ingetrokken.

De kranten staan er vol van en ze kunnen nog niet echt zeggen wat de werkelijke schade is. Tot nu toe zijn er 5 doden gevallen waaronder 3 kinderen. Schade aan huizen, gebouwen en wegen is zeker te verwachten en ik hoop dat het inderdaad meevalt zoals ze nu melden. Hier in Santa Rosa heb ik nog niet van werkelijke schade gehoord, dus we hebben geluk gehad.

Mocht ik nog meer nieuws horen, dan zal ik dat zeker melden! 

Veranderingen binnen de organisatie

Afgelopen maandag hadden we, na het gebruikelijke ochtendgebed, voor de eerste keer een meeting met al het personeel. De directeur wilde iedereen persoonlijk op de hoogte stellen van de veranderingen van de afgelopen periode en toekomstige veranderingen. En er zijn wat veranderingen geweest sinds november...

Niet alleen hebben we het vertrek van de vorige directeur moeten verwerken, daarnaast hebben strategische veranderingen plaatsgevonden en heeft ook ASONOG de gevolgen van de economische crisis moeten ondervinden. Sinds januari is een aantal mensen ontslagen wegens onvoldoende fondsen, hebben interne verschuivingen plaatsgevonden om personeel te kunnen behouden, en is een aantal mensen vrijwillig vertrokken. Daarnaast heeft ASONOG haar strategisch plan moeten aanpassen aan de “eisen” van haar Junta Directiva (die bestaat uit leden van de verschillende lidorganisaties), wat o.a. inhoudt dat 3 programma’s nu componenten zijn geworden van 1 overkoepelend programma: Capaciteitsversterking van de Menselijke Ontwikkeling. Tenslotte heeft in maart iemand van buitenaf ingebroken op ons netwerk en informatie over de mijnbouw gestolen, wat tot gevolg heeft dat de informatieveiligheid nu hoog op de agenda staat.

De programmatische verandering kan erg gunstig zijn voor de interne communicatie: alle coordinadoren werken nu in hetzelfde kantoor en het personeel van de 3 samengevoegde programma’s, werkt nu ook in 1 kantoor, wat de onderlinge samenwerking kan bevorderen.

In totaal heeft ASONOG nu 4 programma’s die niet alleen nauw moeten gaan samenwerken met elkaar, maar ook met de lidorganisaties van het netwerk.

Met nog 3 maanden te gaan vóór mijn zwangerschapsverlof, heb ik nog een hoop te doen en ben ik het afwachten een beetje moe aan het worden. Elke week zegt m’n supervisor m’n afspraak met hem af en daardoor kan ik nooit met hem de communicatieplannen bespreken. Dat terwijl hij nu zelf verantwoordelijk is geworden voor de communicatieafdeling. Het lastige is dat ze nu wel eindelijk doorhebben dat ik een meer adviserende rol zou moeten hebben, maar ik steeds meer uitvoerend werk doe door gebrek aan interne capaciteiten. Wat ik natuurlijk wel kan begrijpen, want voor ASONOG is het óf ik doe het werk, óf niemand doet het. En net nu we eindelijk een goedlopende website hebben en veel positieve reacties krijgen over de Mensajera, zou het jammer zijn te zeggen “Jammer, daarvoor ben ik niet hier, dat ga ik niet doen”. Het is de bedoeling dat ik vóór m’n vertrek het communicatieteam train op het gebied van communicatie en hen op z’n minst leer te werken met de programma’s voor de website en de Mensajera.

Da’s lastig met een team dat tot over z’n oren in z’n eigen werk zit en waardoor elke vergadering dus wordt uitgesteld. Maar goed, de hoop is nog niet opgegeven. Daarnaast ben ik volop bezig de communicatiestrategie daadwerkelijk te formuleren tot in de details en moeten we snel groen licht krijgen om maatregelen te nemen voor de informatieveiligheid. Het plan is nog steeds over te gaan naar Linux, Open Office e.a. gratis software. Niet alleen vanwege de veiligheid, maar ook omdat we geen legale software in huis hebben (zoals zovele NGO’s) en dus hoge boetes kunnen riskeren als we die blijven gebruiken. 

Zo’n implementatie zal ongeveer 6 maanden duren en dus wil ik natuurlijk zo snel mogelijk beginnen om er daadwerkelijk voor te kunnen zorgen dat we ook gaan omschakelen. Anders is de kans groot dat het op de stapel “belangrijke projecten” komt te liggen tot er weer een incident gebeurt en we weer wakker worden.

Drie grote projecten dus voor mij tot eind augustus. Nee, ik verveel me niet op kantoor ;-).  

Veranderingen

Waar te beginnen als je zoveel te vertellen hebt en geen tijd neemt om rustig te zitten en je blog te updaten?

Velen zullen het al weten en wie het nog niet wist, bij deze: ik kom in augustus weer naar Nederland omdat ik zwanger ben en de bevalling graag in Nederland wil hebben. Een hele verandering in al m’n plannen, maar ik ben er heel erg blij mee en geniet erg van m’n steeds dikker wordende buik. Terwijl ik nu al het idee heb dat ik een gigantische buik heb, krijg ik op werk nog geen reacties, dus of ze zijn erg beleefd, of ze denken dat ik veel heb gegeten in Nederland, haha! Met ASONOG ga ik de komende maanden kijken hoeveel we voor augustus nog gedaan krijgen en hoe we m’n werk na m’n verlof gaan inplannen.

Bo neem ik in augustus ook mee en daar moet ik nu al veel voor regelen. Twee weken geleden had ik een ongeluk met schoonmaakspul om de goot te reinigen. Oke, in Nederland is dat spul ook sterk, maar hier dus 10 keer sterker. Ik liet de fles vallen en er viel ook iets over Bo’s poot... kwam ik 2 dagen later pas achter. En alhoewel ik hem die dag meteen onder de koude douche had gezet, heeft hij er alsnog 4^e graads brandwonden aan overgehouden. De eerste week kon ik alleen naar de dierenarts hier in Santa Rosa gaan, die me niet veel kon helpen en wel medicijnen gaf, maar geen dierenmedicijnen. Vorige week ben ik naar een dierenarts in San Pedro Sula gegaan en daar zei de dierenarts me dat de medicijnen veel te sterk waren voor een hond en dat de dierenarts in Santa Rosa geen geregistreerde dierenarts is. Zij heeft Bo helemaal verzorgd en goede medicijnen gegeven en na een week gaat het nu weer beter met hem, maar hij heeft echt veel pijn gehad, de arme hond.

Dat de dierenarts niet geregistreerd staat, zou normaal gesproken niet zo erg zijn. Achja, het is dat of niets hier. Alleen deze week moet Bo een bloedtest doen om aan te tonen dat hij voldoende antilichamen tegen rabies in zijn lichaam heeft. Dus mocht de vaccinatie die hij hier heeft gekregen niet sterk genoeg zijn, dan kan ik het hele proces opnieuw beginnen en kan Bo niet mee in augustus. Dan moet ik dus plan B gaan verzinnen, dat ik op dit moment nog niet heb.

 

Poeh, en er komt veel bij kijken als je een hond uit Honduras wil meenemen naar Nederland. Die bloedtest moet in een gecertificeerd laboratorium worden gedaan en het dichtstbijzijnde is in de VS. Dus de dierenarts in San Pedro Sula kan bloed afnemen en ik moet dat dan onder speciale voorwaarden en in een speciale envelop, naar de VS sturen om te laten onderzoeken. En dan krijg ik 3 weken later de uitslag. Maar voordat het bloed kan worden afgenomen, moet hij een chip in z’n lichaam hebben (voorwaarde van de VS; en het mag niet een tatoeage in z’n oor zijn). En ook dat kan niet in Honduras – dichtstbijzijnde stad is Guatemala Stad. Maar gelukkig kon de dierenarts me hierbij helpen: zij laat een chip vanuit Guatemala naar San Pedro Sula sturen en kan die bij Bo implanteren om vervolgens z’n bloed af te nemen. Dus dat hoop ik deze woensdag te kunnen doen, zodat ik m’n ticket in augustus kan boeken. Want de bloedtest moet 3 maanden voor vertrek naar Nederland zijn gedaan en niet later.

En zodra dit allemaal goed is, moet ik alle papieren organiseren en 10 dagen voor vertrek nog een laatste gezondheidsverklaring laten tekenen. Dus reken er maar op dat ik z’n thuiskomst ga vieren zodra we gezond en wel in Nederland zijn!

Alles wordt dus op het laatst geregeld en al ben ik daar hier wel al aan gewend, het blijft altijd meer in spanning zitten dan alles rustig op tijd organiseren. Volgende keer meer over werk!!