Deze week kan ik me eindelijk weer iets meer op m’n werk concentreren en iets minder op de politieke crisis. Wat goed is, want het is doodvermoeiend 24 uur per dag ermee bezig te zijn. Voor zover ik nu heb begrepen, vindt morgen overleg plaats tussen Micheletti, Zelaya, en de president van Costa Rica. Ik ben benieuwd wat daar uit zal komen. Ondertussen is het nog altijd rustig in Santa Rosa.
Poeh, ik merk nu wel dat ik zwaarder begin te worden... Ik heb soms amper energie om met Bo te lopen en ben na een half uur al moe. Enerzijds door de afschuwelijke benauwdheid die in de lucht hangt, en anderzijds omdat ik steeds meer energie moet gebruiken om Bo onder controle te houden wanneer er een hond langskomt (niet elke hond gelukkig, maar er zijn er een paar die met Bo willen vechten). Dus elke keer wanneer ik met hem loop, let ik meer op andere honden dan dat ik geniet van de wandeling – m’n route moet ik dus constant aanpassen. Nu kan ik wel een man gebruiken ;-) – niet alleen voor de boodschappen (ik sjouw me te pletter), maar ook om met Bo te lopen!
Afgelopen maandag hadden we eindelijk – na 2 maanden – een meeting met het (te vormen) communicatieteam. Claudia heeft me flink geholpen iedereen een goede schop onder de kont te geven en samen hebben we een aantal deadlines gezet voor acties die al veel te lang openstaan. Maar ik ben nog steeds het meeste bezig met het uitvoeren van operationele taken en word lang niet bij alles wat voor mij van belang is, betrokken. Maar ach, een paar dingen gaan nu hopelijk alsnog goed lopen en ik kan niet verwachten dat alles als een trein gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten