vrijdag 29 mei 2009

Angst voor een nieuwe aardbeving


Nog steeds geldt in Honduras een alarmfase voor eventuele naschokken en dat maakt iedereen erg bang. Vooral omdat nogmaals een aardbeving in Honduras normaalgesproken niet voorkomt. En dus zag ik gisteravond, toen ik met Bo op straat liep, nog opvallen veel mensen buiten lopen. Xiomara, de huisbazin, had zelfs besloten om met haar kinderen beneden te slapen: zij zei dat veel mensen bang waren voor een nieuwe aardbeving vannacht en het leek haar veiliger met de deur open beneden in het gebouw te slapen.

Zo ver wilde ik niet gaan, want het is natuurlijk ook een beetje angst bij jezelf zaaien: een nieuwe beving kan net zo goed overdag plaatsvinden en niks is zeker. Wel heb ik natuurlijk ook mijn maatregelen genomen: deur niet op slot, kamerdeur open en een licht aangelaten mocht ik in geval van nood naar buiten moeten rennen. En het eerste uur klaarwakker in bed gelegen, luisterend naar de regen en bliksem en naar Bo: een hond voelt eerder aan wanneer iets gaat gebeuren, toch? Maar Bo was lekker kalm en na een tijdje kon ik gelukkig ook slapen. Er is niks gebeurd en laten we hopen dat het ook bij één aardbeving blijft.


Gisteren werd er ook van gesproken dat het een zgn. horizontale aardbeving was en dat we daardoor het geluk hebben gehad minder schade te hebben. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen: mijn gebouw schudde van links naar rechts, niet op en neer. Dus voor iedereen hier geldt “Gracias a Dios” dat het geen verticale aardbeving was.

Verder zijn ze nu volop bezig de schade aan wegen, gebouwen, huizen, kerken, bruggen, e.d. op te meten. De kranten staan wel al vol van berichten over de schade, maar er is nog geen totaal overzicht. Dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat wederom de berggebieden lastiger bereikbaar zijn en het dus even duurt voor ook daar de schade is opgenomen. Enkele berichten spreken elkaar nog tegen, dus ik denk dat we begin volgende week een beter beeld hebben van alles. Intussen zal ik de komende nachten nog met deur open slapen just in case, tot de alarmfase is opgeheven en iedereen weer iets rustiger kan ademhalen.


donderdag 28 mei 2009

Aardbeving Honduras



Ongelooflijk... gistermiddag las ik het berichtje van Tom en Adine, die in Lahore, Pakistan werken, ook via ICCO en Togetthere, over de aanslag op een politiebureau zo’n kilometer bij hen vandaan en ik dacht nog “he, hier is het eigenlijk nu vrij rustig...”..... tot vannacht rond half 3.

De eerste seconden dacht ik nog dat ik aan het dromen was, maar opeens besefte ik dat het een aardbeving was, dus ik rende naar de woonkamer, waar Bo hard stond te blaffen naar buiten en redelijk aan het trillen was. Het hele gebouw stond enorm te trillen en te schudden en ik dacht “dat gaat zo instorten”.... dus met bonkend hart pakte ik een trui en zocht Bo’s riem om naar buiten te gaan. Toen was het even stil en even later voelde ik een 2e beving, minder heftig, maar genoeg om het gebouw flink te laten schudden. Na die beving ben ik naar buiten gegaan, waar de huisbazin en de onderbuurvrouw inmiddels ook stonden. Alleen de huisbaas bleef boven om het nieuws af te wachten. En ineens besef je hoe gevaarlijk het kan zijn om hier in zo’n hoog gebouw te wonen.

We zijn een uur lang buiten gebleven in afwachting op naschokken, maar gelukkig is er niets meer gebeurd. Daarna heb ik geprobeerd te slapen, maar ben op dit moment vrij moe, zoals vele collega’s die hetzelfde hadden. De huisbaas bleek vrij snel tijdens de beving te roepen dat ze naar buiten moesten gaan en dat ze mij ook naar buiten moesten halen (hij zag dat de onderbuurvrouw al buiten was). Buiten zagen we weinig mensen, maar goed, zoveel huizen staan er in onze buurt ook weer niet. Later hoorde ik van collega’s dat inderdaad ook velen van hen naar buiten zijn gegaan om gevaar te ontwijken en dat niemand ooit zo’n zware aardbeving hier heeft gevoeld. Iedereen probeerde familie te bellen, maar de mobiele lijnen werkten niet.  Wonder boven wonder viel de electriciteit niet uit. Uiteindelijk hoorden we dat de beving zowel in San Pedro Sula als bij de grens bij El Salvador werd gevoeld, dus iedereen ging ervan uit dat het epicenter in El Salvador zou liggen.

 

Pas vanochtend kreeg ik te horen dat het een beving van 7.1 op de schaal van Richter was en dat het epicenter 64 kilometer boven Roatan (een van de Baia eilanden in het noorden van Honduras) en ik schat Roatan op z’n minst zo’n 400 kilometer van Santa Rosa de Copán. Honduras heeft nooit last van aardbevingen, dus dit is hoogst uitzonderlijk. Wel heeft het lichte bevingen wanneer er een aardbeving in de omliggende landen is, maar het epicenter ligt normaal gesproken nooit in Honduras. Behalve nu dus. Ze hebben eerst nog een Tsunami waarschuwing willen geven, maar die is inmiddels ingetrokken.

De kranten staan er vol van en ze kunnen nog niet echt zeggen wat de werkelijke schade is. Tot nu toe zijn er 5 doden gevallen waaronder 3 kinderen. Schade aan huizen, gebouwen en wegen is zeker te verwachten en ik hoop dat het inderdaad meevalt zoals ze nu melden. Hier in Santa Rosa heb ik nog niet van werkelijke schade gehoord, dus we hebben geluk gehad.

Mocht ik nog meer nieuws horen, dan zal ik dat zeker melden! 


dinsdag 19 mei 2009

Veranderingen binnen de organisatie

Afgelopen maandag hadden we, na het gebruikelijke ochtendgebed, voor de eerste keer een meeting met al het personeel. De directeur wilde iedereen persoonlijk op de hoogte stellen van de veranderingen van de afgelopen periode en toekomstige veranderingen. En er zijn wat veranderingen geweest sinds november...

Niet alleen hebben we het vertrek van de vorige directeur moeten verwerken, daarnaast hebben strategische veranderingen plaatsgevonden en heeft ook ASONOG de gevolgen van de economische crisis moeten ondervinden. Sinds januari is een aantal mensen ontslagen wegens onvoldoende fondsen, hebben interne verschuivingen plaatsgevonden om personeel te kunnen behouden, en is een aantal mensen vrijwillig vertrokken. Daarnaast heeft ASONOG haar strategisch plan moeten aanpassen aan de “eisen” van haar Junta Directiva (die bestaat uit leden van de verschillende lidorganisaties), wat o.a. inhoudt dat 3 programma’s nu componenten zijn geworden van 1 overkoepelend programma: Capaciteitsversterking van de Menselijke Ontwikkeling. Tenslotte heeft in maart iemand van buitenaf ingebroken op ons netwerk en informatie over de mijnbouw gestolen, wat tot gevolg heeft dat de informatieveiligheid nu hoog op de agenda staat.

De programmatische verandering kan erg gunstig zijn voor de interne communicatie: alle coordinadoren werken nu in hetzelfde kantoor en het personeel van de 3 samengevoegde programma’s, werkt nu ook in 1 kantoor, wat de onderlinge samenwerking kan bevorderen.

In totaal heeft ASONOG nu 4 programma’s die niet alleen nauw moeten gaan samenwerken met elkaar, maar ook met de lidorganisaties van het netwerk.

Met nog 3 maanden te gaan vóór mijn zwangerschapsverlof, heb ik nog een hoop te doen en ben ik het afwachten een beetje moe aan het worden. Elke week zegt m’n supervisor m’n afspraak met hem af en daardoor kan ik nooit met hem de communicatieplannen bespreken. Dat terwijl hij nu zelf verantwoordelijk is geworden voor de communicatieafdeling. Het lastige is dat ze nu wel eindelijk doorhebben dat ik een meer adviserende rol zou moeten hebben, maar ik steeds meer uitvoerend werk doe door gebrek aan interne capaciteiten. Wat ik natuurlijk wel kan begrijpen, want voor ASONOG is het óf ik doe het werk, óf niemand doet het. En net nu we eindelijk een goedlopende website hebben en veel positieve reacties krijgen over de Mensajera, zou het jammer zijn te zeggen “Jammer, daarvoor ben ik niet hier, dat ga ik niet doen”. Het is de bedoeling dat ik vóór m’n vertrek het communicatieteam train op het gebied van communicatie en hen op z’n minst leer te werken met de programma’s voor de website en de Mensajera.

Da’s lastig met een team dat tot over z’n oren in z’n eigen werk zit en waardoor elke vergadering dus wordt uitgesteld. Maar goed, de hoop is nog niet opgegeven. Daarnaast ben ik volop bezig de communicatiestrategie daadwerkelijk te formuleren tot in de details en moeten we snel groen licht krijgen om maatregelen te nemen voor de informatieveiligheid. Het plan is nog steeds over te gaan naar Linux, Open Office e.a. gratis software. Niet alleen vanwege de veiligheid, maar ook omdat we geen legale software in huis hebben (zoals zovele NGO’s) en dus hoge boetes kunnen riskeren als we die blijven gebruiken. 

Zo’n implementatie zal ongeveer 6 maanden duren en dus wil ik natuurlijk zo snel mogelijk beginnen om er daadwerkelijk voor te kunnen zorgen dat we ook gaan omschakelen. Anders is de kans groot dat het op de stapel “belangrijke projecten” komt te liggen tot er weer een incident gebeurt en we weer wakker worden.

Drie grote projecten dus voor mij tot eind augustus. Nee, ik verveel me niet op kantoor ;-).  

maandag 11 mei 2009

Veranderingen


Waar te beginnen als je zoveel te vertellen hebt en geen tijd neemt om rustig te zitten en je blog te updaten?

Velen zullen het al weten en wie het nog niet wist, bij deze: ik kom in augustus weer naar Nederland omdat ik zwanger ben en de bevalling graag in Nederland wil hebben. Een hele verandering in al m’n plannen, maar ik ben er heel erg blij mee en geniet erg van m’n steeds dikker wordende buik. Terwijl ik nu al het idee heb dat ik een gigantische buik heb, krijg ik op werk nog geen reacties, dus of ze zijn erg beleefd, of ze denken dat ik veel heb gegeten in Nederland, haha! Met ASONOG ga ik de komende maanden kijken hoeveel we voor augustus nog gedaan krijgen en hoe we m’n werk na m’n verlof gaan inplannen.

Bo neem ik in augustus ook mee en daar moet ik nu al veel voor regelen. Twee weken geleden had ik een ongeluk met schoonmaakspul om de goot te reinigen. Oke, in Nederland is dat spul ook sterk, maar hier dus 10 keer sterker. Ik liet de fles vallen en er viel ook iets over Bo’s poot... kwam ik 2 dagen later pas achter. En alhoewel ik hem die dag meteen onder de koude douche had gezet, heeft hij er alsnog 4e graads brandwonden aan overgehouden. De eerste week kon ik alleen naar de dierenarts hier in Santa Rosa gaan, die me niet veel kon helpen en wel medicijnen gaf, maar geen dierenmedicijnen. Vorige week ben ik naar een dierenarts in San Pedro Sula gegaan en daar zei de dierenarts me dat de medicijnen veel te sterk waren voor een hond en dat de dierenarts in Santa Rosa geen geregistreerde dierenarts is. Zij heeft Bo helemaal verzorgd en goede medicijnen gegeven en na een week gaat het nu weer beter met hem, maar hij heeft echt veel pijn gehad, de arme hond.

Dat de dierenarts niet geregistreerd staat, zou normaal gesproken niet zo erg zijn. Achja, het is dat of niets hier. Alleen deze week moet Bo een bloedtest doen om aan te tonen dat hij voldoende antilichamen tegen rabies in zijn lichaam heeft. Dus mocht de vaccinatie die hij hier heeft gekregen niet sterk genoeg zijn, dan kan ik het hele proces opnieuw beginnen en kan Bo niet mee in augustus. Dan moet ik dus plan B gaan verzinnen, dat ik op dit moment nog niet heb.

 









Poeh, en er komt veel bij kijken als je een hond uit Honduras wil meenemen naar Nederland. Die bloedtest moet in een gecertificeerd laboratorium worden gedaan en het dichtstbijzijnde is in de VS. Dus de dierenarts in San Pedro Sula kan bloed afnemen en ik moet dat dan onder speciale voorwaarden en in een speciale envelop, naar de VS sturen om te laten onderzoeken. En dan krijg ik 3 weken later de uitslag. Maar voordat het bloed kan worden afgenomen, moet hij een chip in z’n lichaam hebben (voorwaarde van de VS; en het mag niet een tatoeage in z’n oor zijn). En ook dat kan niet in Honduras – dichtstbijzijnde stad is Guatemala Stad. Maar gelukkig kon de dierenarts me hierbij helpen: zij laat een chip vanuit Guatemala naar San Pedro Sula sturen en kan die bij Bo implanteren om vervolgens z’n bloed af te nemen. Dus dat hoop ik deze woensdag te kunnen doen, zodat ik m’n ticket in augustus kan boeken. Want de bloedtest moet 3 maanden voor vertrek naar Nederland zijn gedaan en niet later.

En zodra dit allemaal goed is, moet ik alle papieren organiseren en 10 dagen voor vertrek nog een laatste gezondheidsverklaring laten tekenen. Dus reken er maar op dat ik z’n thuiskomst ga vieren zodra we gezond en wel in Nederland zijn!

Alles wordt dus op het laatst geregeld en al ben ik daar hier wel al aan gewend, het blijft altijd meer in spanning zitten dan alles rustig op tijd organiseren. Volgende keer meer over werk!!