Een hond hebben in Honduras

Da’s een hoofdstuk apart, een hond hebben in Honduras. Honden worden hier niet echt als huisdieren gezien zoals wij dat kennen. De meeste honden zijn toch waakhond hier en zijn dag en nacht buiten. Ze hebben altijd vlooien en teken en zien er over ’t algemeen slecht verzorgd uit. Mensen laten hun hond hier niet uit – een enkele uitzondering nagelaten. Dus wanneer ik met Bo aan de riem door de stad wandel, krijgen we veel aandacht. In het begin werden we vooral uitgelachen: (1) ik had uberhaupt een hond aan de riem en (2) Bo was nog zo’n kleine pup, dat was te lachwekkend voor het publiek. Daarbij zei vrijwel iedereen wat een mooie hond ik had (tja, dat kun je gemakkelijk bereiken door je hond goed te verzorgen), hoeveel ik ervoor heb betaald en of ik hem wil verkopen.

 

Die aandacht is nu iets minder in de zin dat mensen ons hebben leren kennen en we nu vooral begroet worden. Kinderen daarentegen blijven angst hebben voor Bo. Ze zijn bang voor elke hond en weten niet hoe ze op hem moeten reageren. Dus in plaats van rustig naar hem toekomen, gaan de meesten hem uitdagen door achter hem aan te rennen en te jennen. En dus toen dat zondag voor de zoveelste keer gebeurde, snauwde ik tegen dat arme jongetje dat hij Bo zo alleen maar kwaad maakt en dat hij dan gaat bijten. Daar schrok hij zo van, dat hij meteen stil stond, haha! Beetje sneu, maar kinderen weten hier over ’t algemeen gewoon niet hoe ze met een hond moeten omgaan.

En dan heb je nog alle zwerfhonden die Santa Rosa rijk is. Ontzettend veel en ik probeer Bo zoveel mogelijk bij ze vandaan te houden. Niet dat ze gevaarlijk zijn: ze doen niemand kwaad, maar ik wil niet weten welke ziekten en parasieten ze hebben en die moet m’n Bo natuurlijk niet krijgen! Dus zeker nu Bo groter en sterker is, moet ik veel kracht gebruiken om hem tegen te houden. Naar de sportschool hoef ik dus niet meer te gaan!

 

Als laatste moet ik dan toch ook m'n huisbazinhier melden, die de hond van haar kinderen in december heeft verkocht... eh.. “laten verdwijnen”. Sindsdien heb ik weinig contact met haar gehad en ben ik altijd erg voorzichtig met Bo in de tuin laten lopen, zeker wanneer de poort van de parkeerplaats openstaat. Maar goed, laatst had ik weer eens een aardig praatje met haar en dacht het komt wel weer goed (al vertrouw ik haar nooit helemaal aangezien ze een keer heeft gelogen over m’n huur die ik had betaald)). Na ons gesprek van een half uur, moest ze me toch even zeggen dat ik voortaan kranten op het balkon moet leggen voor de plas en poep van Bo (als ik niet thuis ben, kan hij iig op het balkon). Reden: wanneer ik het balkon schoonmaak, komt het water naar beneden (jaja, net als wanneer het regent) en ja, dat vindt ze niet zo fijn. Raar mens. Zondag kwam om 9 uur ’s ochtends haar zoontje aankloppen: of ik de poep van Bo in de tuin wilde opruimen. Dat doe ik altijd al. Prima zei ik, dat doe ik later (ik was net wakker en had m’n pyjama nog aan). Een uur later kwam hij weer aankloppen: z’n moeder wilde toch echt dat ik het nu ging opruimen en dat het erg vervelend was dat Bo in de tuin poepte. Toen zei ik dat hij maar tegen z’n moeder moest zeggen dat ik genoeg betaal om gebruik te maken van de tuin en dat m’n hond ook recht heeft om erin te lopen (helemaal omdat zij zelf echt amper gebruik maken van de enorme tuin). En dat als het zo doorging, ik liever ging verhuizen dan dit moest aanhoren. Sindsdien heb ik niks meer van haar gehoord. Maar denk nu helemaal dat ze Bo zou verkopen zodra ik de andere kant uitkijk.

 

Dus ja, het is wennen om hier een hond te hebben. Je kunt ook geen trainingen met hem volgen of hem ergens loslaten om te laten rennen. Maar ach, dat kan hij straks in Nederland allemaal wel. Hij ziet er iig gelukkig uit, groeit goed, en heeft energie voor 10 – behalve wanneer het regent, dan vertikt hij het om naar buiten te gaan. Zo komt hij met z’n kop op het aanrecht wanneer ik sta te koken en bijt hij in m’n billen wanneer hij met me wil spelen. En afgelopen woensdag hadden we een primeur: voor de eerste keer als een echt mannetje geplast! Die hond wist niet hoe hij moest kijken toen ik hem daarom helemaal stond aan te moedigen, hahaha!

Een nieuw communicatiesysteem

Uitzicht vanuit m'n raam om 6 uur 's ochtends op een heldere dag... tijd om met Bo te wandelen!

Na enig onderhandelen met RDS, de organisatie die onze website en het emailsysteem onderhoudt, ben ik vorige week kunnen beginnen met het introduceren van een nieuw institucioneel emailsysteem met gebruik van Thunderbird.

Daar ging heel wat aan vooraf: het heeft me 2 weken heen en weer emailen gekost tussen Melissa (in Canada) en mij, en RDS (in Tegucigalpa) en mij. En af en toe gesprekken met Carlitos hier in Santa Rosa, onze IT’er, maar hij kon me helaas niet verder helpen. Wat ik voor elkaar heb gekregen, is dat zowel de domeinnaam, het beheer van de website en het onderhoud van het emailsysteem bij 1 organisatie zitten: RDS. Voorheen was dit verdeeld over 2 organisaties, wat mij heel wat frustraties heeft opgeleverd in november en december ;-).

Aangezien RDS ons een betere service wil aanbieden dan Globat tot nu toe had gedaan, hebben we 2 keer zoveel email accounts gekregen voor dezelfde prijs. En daar heb ik niet eens zozeer m’n sales skills voor hoeven gebruiken – klagen over de slechte service van Globat helpt ook snel ;-).

Met de hulp van RDS en Sander in Nederland, heb ik vorige week het emailsysteem kunnen introduceren. Voor al het personeel email accounts aangemaakt en en CD gemaakt met alle installaties en korte instructies over hoe en wat. De directeur was de eerste die het meteen geïnstalleerd wilde hebben. Dus een halve ochtend op zijn kantoor gezeten en alles doorlopen. Ik heb het nog redelijk eenvoudig gehouden door niet meteen alles in 1 keer te introduceren: alleen Thunderbird als emailsysteem en de kalender, die we straks kunnen delen.

Ik merk wel dat ik mensen achter de broek aan moet zitten voor de installatie, want 10 keer zeggen dat je het kunt installeren wanneer zij tijd hebben, is niet voldoende. Dus dan maar elk kantoor binnenlopen met m’n CD en beginnen met installeren. En vanaf maart alleen nog emails sturen naar de asonog emailadressen – weg met alle persoonlijke email adressen. Eens kijken hoe dat gaat worden.. spannend hoor!

Tot nu toe zijn de reacties in ieder geval erg goed: zolang ik alle adressen kan importeren vanuit hu eigen emails en een paar leuke tips en trics kan laten zien, is iedereen erg enthousiast. En het is zo ontzettend fijn dat de directeur het ook aanmoedigt en waneer hij kan, mensen erop attendeert dat ze aan de interne communicatie moeten werken.

Iedereen kan nu niet wachten tot de nieuwe website er is. Daar zitten al vorderingen in, maar ook dit wil ik in fasen gaan doen. Dus eerst vooral de inhoud veranderen en later het ontwerp. Melissa is sinds vandaag terug en deze week gaat ze me een en ander uitleggen over de website. Zij gaat vanaf volgende week op een andere afdeling werken, blijft wel in Santa Rosa, dus op zich kan ik op termijn nog altijd aan haar en Jose Ramon vragen of zij volgend jaar weer op de afdeling communicatie gaat werken. Mocht dat het geval zijn, dan kan ik haar alsnog af en toe betrekken in het communicatieproces.

Ook het interne boletin is langzaamaan aan het veranderen... ik krijg meer artikelen van de verschillende programma’s, af en toe van de partnerorganisaties.... en ik krijg veel enthousiaste reacties over de Mensajera. Dus ook dat gaat de goede kant op!! Laatst heb ik met een aantal collega’s, waaronder de directeur, een aantal partnerorganisaties bezocht: de ene groep besprak de plannen voor dit jaar en Claudia en ik verzamelden alle informatie voor de website en gaven uitleg over onze communicatieplannen. Was een erg leuke en interessante dag, en toen we een geweldige motor/aanhanger zagen bij een van de organisaties, moesten we allemaal even op de foto ;-).