Een huisgenootje en uitdagingen in werk

Zal ik met leuk of minder leuk nieuws beginnen?

In oktober kreeg ik te horen dat mijn directeur ernstig werd bedreigd wegens zijn politieke lobby voor de open mijnbouw hier in Honduras. Zoals ik al eerder een keer had verteld, is ASONOG de enige NGO in Honduras die strijdt tegen de open mijnbouw en voor een betere wetgeving hiervoor. En dat houdt in dat je als organisatie strijdt tegen corruptie, de regering (die de wetgeving (nog) niet verandert) en alle machtigen in Honduras die op welke manier dan ook profiteren van de open mijnbouw. Da’s niet mis in een land waar tijdens lokale verkiezingen (die in november werden gehouden) concurrentie wordt uitgeschakeld door moord: elke dag stond er weer een moord op een kandidaat in de krant.  

In november kregen we bezoek van ICCO, PSO en een vertegenwoordiger van het Ministerie van Buitenlandse zaken. Een van de belangrijkste punten op de agenda was de veiligheidssituatie van de directeur, ASONOG, en de open mijnbouw. En dus hadden we een bezoek aan de mijnen van San Andres georganiseerd en heeft Pury geprobeerd zoveel mogelijk vragen te beantwoorden.

 

De bedreigingen waren dusdanig groot, dat onze directeur uiteindelijk met zijn familie uit Honduras is vertrokken voor (zover ik weet) onbepaalde tijd. En dat heeft een behoorlijke slag gegeven aan de rest van de organisatie. Een collega gaat zijn plaats tijdelijk opvullen, maar je merkt nu toch wat een indruk en invloed deze man heeft binnen de organisatie. Hij is ook de enige persoon die een overzicht heeft van alles wat er speelt en van alle programma’s en projecten. ASONOG staat nu dus voor een behoorlijke uitdaging. Onze veiligheid loopt niet in gevaar, omdat de bedreigingen aan de directeur persoonlijk waren gericht, niet zo zeer aan ASONOG en haar medewerkers.

Een ander punt op de agenda van het bezoek van ICCO en PSO was de bespreking van mijn werkplan: nog iets te ambitieus, maar na een paar verbeteringen kan ik er wel mee aan de slag gaan. En over een paar maanden evalueren en wellicht nog een keer bijschaven.

In mijn werk blijft alles een uitdaging. M’n tweede workshop heb ik moeten uitstellen tot deze week, omdat teveel mensen niet konden komen (daar kom je dan op de dag zelf achter) en nee, communicatie heeft in de praktijk helaas nog geen prioriteit.

Ook ben ik druk bezig met de communicatiestrategie van EROC, met collega’s van het programma Participación Ciudadana. Binnen dit programma heb ik inmiddels een andere contactpersoon, omdat Hector me nooit of te laat informeerde over veranderingen en ik hem een keer heb laten merken welke gevolgen dat heeft. En dat moest ik wel doen, want een aantal collega’s had me gewaarschuwd dat het lastig is met hem samen te werken en nu ondervond ik dat zelf. Helaas heeft hij er niet heel veel van geleerd, want gisterenmiddag om 4 uur kwam hij vertellen dat onze meeting van vandaag van 4 uur naar 9 uur was verschoven. En dus had ik niet al mijn werk af (ermee rekening houdend dat ik nog een dag zou hebben). Ach ja, het is een aanpassing natuurlijk, maar efficient werken kun je het niet noemen ;-).

Goed nieuws: ik heb uiteindelijk 405 euro kunnen overmaken naar ASONOG voor de noodtoestand in Honduras. Het programma van Gestión de Riesgos zal het geld gebruiken voor medicijnen en verzorgingspakketen voor 30 families in de zone El Ramal del Tigre, in Tela Atlantida. Heel erg bedankt voor jullie bijdragen!!!

En dan persoonlijk nieuws: sinds afgelopen zaterdag ben ik de trotse eigenaar van Bo, een mixhondje van vanalles en nog wat, die wel eens heel groot kan worden aangezien zijn poten nu al enorm zijn. Ik slaap nu al beter dan de eerste nachten en hij heeft nog niks gesloopt – al wil hij wel echt overal in bijten. Met hem kan ik straks ook lekker ’s ochtends gaan rennen – hij waggelt nu nog een beetje, glijdt uit en is al twee keer in z’n enthousiasme van de stoep gevallen. Maar het is geweldig om weer een hond te hebben!! Ik ben nu al aan het uitzoeken wat ik moet doen om hem straks mee naar Nederland te nemen.

Verder heb ik afgelopen weekend weer een paar vrienden zover gekregen om Sint Pannenkoek met me te vieren, en kijk ik uit naar de vakantie straks!!

Iets luchtigs

Vorige week heeft orkaan Paloma Honduras gelukkig niet geraakt, en we hebben al een week goed weer – warempel zonnige dagen gehad, dus die dikke trui ligt weer netjes in mijn kast. Het is hier echt flink koud geweest en door de vele regenbuien heb ik vaak ’s ochtends niet kunnen rennen, maar daar kan ik nu weer lekker mee doorgaan. Laat die 2^e orkaan ons ook alsjeblieft niet raken...

Helaas ligt alleen onze website en emailsysteem er al een week uit (aardig goodbye-present van m’n collega Melissa, die nu in Canada zit), dus ik ben niet meer helemaal op de hoogte van alles. Dus tijd om een paar leuke verhalen te vertellen.

 

Zo hebben we op 1 november Halloween gevierd. Over het algemeen wordt dat hier niet echt gevierd, omdat het een “gringo”feest is en ja, gringos worden niet echt gewaardeerd. Maar goed, we hebben het bij vrienden thuis kunnen vieren met een internationale groep, waaronder natuurlijk ook veel Hondurenen. Audrey, Marco en ik hebben een hele week voorbereidingen getroffen voor de verkleedpartij: we gingen als Victoria (de levende bruid), Victor (de bruidegom) & Emily (de dode bruid) van “The Corpse Bride” (Tim Burton). Tot in de kleinste details hebben we geprobeerd alles de kopiëren en al kenden vele mensen de film niet, we hadden zelf natuurlijk de grootste lol!

Superfeest in een creepy omgeving.... wat wil je nog meer voor Halloween? :-)

 

Verder zijn we met een groepje veel aan het koken en films kijken, dus wat betreft ontspanning zit het hier wel goed. Begin deze week liepen we langs een huis waar we vreselijk kattengejank hoorden... echt dat hele zielige geluid... en we vonden een katje achter een hek en een onder het dak. Na een reddingspoging van een half uur, namen we de katjes mee naar mijn huis om ze melk te geven. Ze zijn waarschijnlijk niet ouder dan een week ofzo en zijn echt te schattig (en ik vind katten niet eens de meest geweldige beesten). Ze zijn nu bij Audrey thuis, omdat ze een aantal keer per dag moeten eten en ik kan niet telkens naar huis gaan. Dus ik zat eerst te denken “ach leuk, een kat als gezelschap... zolang ik niet hoef te niezen”.... maar had de puppies van Audreys hond ook nog in gedachten. Gisteren ben ik wederom naar de katjes gaan kijken en heb nu ook een van de puppies gezien... en ik ga er een uitkiezen! Het zijn er 4 en ze zijn pas een maand oud, dus ze zullen nog even bij de moeder blijven. Maar zo ontzettend lief!! En een hond is helemaal leuk gezelschap en een goede bewaker :-). Dus ja, ik krijg er een huisgenootje bij!

Tweede artikel over Honduras: risicomanagement

Ons tweede artikel voor de Nederlandse media is vandaag de deur uitgegaan:

RISICOMANAGEMENT IN HONDURAS

Inleiding

De situatie in Honduras is nog altijd crisis. Meer dan 40 doden in totaal. Het water is gezakt, maar duizenden families kunnen nog altijd niet terug naar hun huizen in verband met de enorme schade die deze hebben opgelopen. Uit elkaar gevallen muren, ingestorte daken, weggespoelde oogsten, onbegaanbare wegen en een enorme kou zijn een zorgwekkende combinatie. Het koude front heeft inmiddels 15 doden geëist. Risicomanagement als specifiek thema staat in Honduras nog in de kinderschoenen, terwijl het een enorm belangrijk thema is in dit Middenamerikaanse land.

In principe worden noodsituaties en natuurlijke rampen in Honduras hoofdzakelijk geassocieerd met overstromingen in de regio’s Valle de Sula (het noordwesten, rondom het economisch hart San Pedro Sula), Bajo Aguán (het noorden, de kustgebieden) en het zuiden van het land (rondom hoofdstad Tegucigalpa). Het westen (de regio Occidente) werd vaak gezien als minder kwetsbaar voor rampen en dus werd er nauwelijks tot geen aandacht aan besteed. Wij werken in Occidente voor OCDIH en ASONOG, via het internationale programma To Get There van ICCO en hebben gezien hoe kwetsbaar deze regio is.  

 

Coördinatie en samenwerking

Regionale rampenbestrijdingsstructuren als COE (Centro de Operaciones de Emergencia), CODEM (Comités de Emergencia Municipales) en CODEL (Comités de Emergencias Local) worden in de praktijk door overheidsinstellingen meestal niet erkend en dus worden hun capaciteiten niet optimaal benut in noodsituaties. COE is de regionale instantie die de verantwoordelijkheid op zich neemt om informatie, verzameld door verschillende instanties vanuit de gemeentes, te beheren en te coördineren. Deze informatie wordt vervolgens gestuurd naar COEN (Centro de Operaciones de Emergencia Nacional), om van daaruit naar de overeenkomstige instanties te sturen.

Op 22 oktober heeft de president per departement een stafmedewerker aangewezen met de verantwoordelijkheid van coördinatie in de hulpverlening aan de getroffen bevolking. Elke medewerker is bevoegd in te spelen op de behoeften en acties te ondernemen. Tot op heden hebben zij COE niet erkend als coördinatiepunt van informatie en dus geen gebruik gemaakt van de ondersteuning en kennis die COE kan bieden in deze situatie. Er wordt dus dubbel werk verricht: de aangewezen overheidsmedewerkers vragen een schaderapport aan de burgemeeesters, terwijl COE deze informatie dagelijks actualizeert. De meeste staatsinstellingen zijn doof voor het mandaat van de verklaring van de nationale noodtoestand, die hen verplicht zich aan te sluiten bij de acties op de noodtoestand.

Alhoewel de nationale noodtoestand op papier een samenbundeling van krachten bemoedigt, hebben veel overheidsinstanties dit niet gedaan. Het zijn vooral kerken en maatschappelijke organisaties (NGO’s) die vanaf het begin hebben bijgedragen aan de verzameling van informatie over de schade en de distributie van humanitaire hulp.

De inzet van regeringsafgevaardigden wordt door veel NGO’s meer gezien als een beslissing waar politici voordeel uit kunnen halen in de aankomende verkiezingen deze maand en zo dus gepolitiseerde acties kunnen uitvoeren. Hierbij worden instanties als COE niet erkend als organen voor overleg, afspraken en betrouwbare informatie, wat een veel efectievere hulpverlening had kunnen opleveren.

 

OCDIH en risicomanagement

Waarom heeft een organisatie werkzaam in dit land risicomanagement niet als een van de hoofdthema’s? Het antwoord wordt duidelijk als je een kwetsbare gemeenschap in het meest arme deel van Honduras binnen gaat: Lempira. Met nieuwe rubberlaarzen loop je de modderige berg op om de schade aan de huizen op te nemen en vervolgens verder te communiceren naar de gemeente, de overheid en de verdere wereld. Kinderen op blote voeten lopen met je mee. Het is zes graden, de modder komt soms tot aan de knieën, en je kunt je de kou voorstellen die deze kinderen moeten voelen.

Op dit moment zijn de organisaties van civil society data aan het verzamelen, voedsel aan het uitdelen, dekens aan het verspreiden, en fondsen aan het zoeken. De meest urbane gebieden zijn in goede handen – het zijn de onbereikbare gebieden waar je je zorgen over kan maken. De algemene hulp bereikt hen niet, omdat ze de schade in hun gemeenschappen niet rapporteren. Wie vraagt die krijgt wat, wie niet vraagt niet. De lokale crisis comités zijn niet werkzaam, de gevaarlijke huizen nog altijd bewoond. Tien jaar geleden gedurende de orkaan Mitch, hebben deze mensen geen enkele organisatie gezien, geen kilo bonen gekregen, dus waarom zouden ze nu rapporteren?

De overheid heeft inmiddels 15miljoen Lempiras beschikbaar gesteld voor het herstellen van de infrastructuur. Een deel van het Armoedebestrijding Fonds is voor de crisis ter beschikking gesteld. Maar hoe zit het met de toegang tot dit beschikbaargestelde geld?

Hoewel ik aanvankelijk teleurgesteld was over het feit dat OCDIH niet direct aan risicomanagement doet, zag ik de moeilijkheid in een situatie als deze. “Je moet voor je eigen rechten opkomen, ok. Rapporteer je schade en ga naar de gemeente. Er is geld voor je binnen de Armoedebestrijding Fondsen, dus organiseer je als gemeenschap en ga ervoor”. Komt het aan bij iemand met een lege maag en koude voeten? Dat is een goede vraag. Maar de harde waarheid is dat het geven van maïs en bonen de mensen afhankelijk maakt en slechts een heel tijdelijke oplossing biedt. OCDIH staat de mensen bij in het formuleren van hun eigen belangen en deze uitdragen tegenover de gemeentes. Dat is een heel belangrijke stap in risicomanagement.

Een ramp of crisis als deze komt niet uit het niets. Het is de pijnlijke combinatie van een natuurlijk fenomeen met de kwetsbaarheid van de bevolking. De sociale en economische armoede, de ontbossing, het gebrek aan participatie, de uitputtende manier van landbouw. Op deze themas werkt OCDIH, misschien valt het niet direct onder de noemer ´risicomanagement´, maar het verkleinen van de kwetsbaarheid van de bevolking verkleint direct de kans op rampen.

 

ASONOG en risicomanagement

Na de orkaan Mitch heeft ASONOG een programma opgezet dat strijdt voor de opname van risicomanagement in gemeentelijke, regionale en nationale ontwikkelingsprogramma’s. Waarom? Omdat na Mitch duidelijk werd dat er moet worden gewerkt aan de voorkóming van rampen. Rampen zijn in principe niet-behandelde risico’s. En de risiconiveaus van een samenleving zijn gerelateerd aan de ontwikkelingsniveaus van die samenleving, en haar capaciteit om die risicofactoren dusdanig te verminderen, dat de grootste bedreigingen worden weggenomen. En aangezien de regering uit zichzelf niet geïnteresseerd is in de insluiting van risicomanagement in haar plannen, probeert ASONOG het met haar partners en allianties op de politieke agenda te krijgen.

Zo heeft ASONOG i.s.m. andere sociale actoren in 2004 regionale organen (Mesa Regional de Incidencia Política para la Gestión de Riesgo) opgezet om ruimtes te creëren voor analyse, afspraken, uitwisseling van ervaringen en informatie en capaciteitsversterking. Dit alles ten behoeve van lobby voor risicomanagement op de politieke agenda in Honduras. Lokale capaciteiten kunnen niet alleen strijden voor de voorkóming van rampen, zij hebben hierbij hulp nodig van de lokale overheden die  risicomanagement moeten opnemen in de gemeentelijke ontwikkelingsplannen. Uiteindelijk is de staat namelijk verantwoordelijk voor de kwetsbare bevolkingsgroepen.

Ruimtelijke Ordening zou een fundamentele strategie moeten zijn, geïmplementeerd door de lokale overheid, om te voorkómen dat men gaat bouwen in gevaarlijke gebieden en om de veiligste gebieden in elke gemeente te identificeren. Als er geen les is geleerd van de ervaringen met orkaan Mitch, dan moet deze noodtoestand een proces op gang brengen van overleg, reflexie en voorstellen tegenover de nieuwe uitdagingen die risicomanagment eist. Het is noodzakelijk dat nationale en internationale organisaties, publiek of privaat, een nieuwe richting inslaan en de risicomanagement als fundamenteel element in hun ontwikkelingsprocessen opnemen.

De eerste berichten

Ons werk heeft z'n eerste vruchten afgeworpen: ons artikel is inmiddels geplaatst op de website van UPDAID (http://www.updaid.nl/natuurrampen/honduras-in-crisis-na-tropische-storm/) en de wereldomroep (http://www.wereldomroep.nl/actua/dossier/mijnwereldnieuws/storm-in-honduras). Met de wereldomroep had ik afgelopen woensdag ook een radio-interview over de toestand in Honduras en het werk van ASONOG hierin. Verder heeft RTL nieuws op haar website en op teletekst aandacht besteed aan de situatie in Honduras - met een link naar mijn weblog (http://www.rtl.nl/(/actueel/rtlnieuws/buitenland/articleview/)/components/actueel/rtlnieuws/2008/11_november/03/buitenland/0311_0845_doden_honduras_weer.xml).

En ook ICCO gaat er aandacht aan besteden, dus houd ook hun website in de gaten (www.icco.nl)! 

Gaat dus de goede kant op met de aandacht! Dirkje en ik zijn momenteel bezig met het schrijven van een tweede artikel, over risicomanagment in Honduras.

En heel erg bedankt voor de eerste bijdragen aan hulp voor Honduras!!! Super!!!!

Het mag geen naam hebben: tropische storm 42 in Honduras

Onderstaand artikel hebben Dirkje en ik geschreven en gestuurd naar verschillende media in Nederland om aandacht te krijgen voor de ramp in Honduras. We hopen dat we in een paar kranten en/of websites ons artikel kunnen plaatsen - ik houd jullie zeker op de hoogte!

Tussen 15 en 23 oktober jl. raasde de tropische storm no. 42 over Honduras. Binnen 12 dagen is op een aantal plekken in Honduras tussen de 600 en 800 mm regen gevallen – in Nederland ligt het record op de grootste hoeveelheid neerslag in een jaar op 1382 mm. Precies 10 jaar geleden, in 1998 liet orkaan Mitch al haar allesverwoestende sporen achter in Honduras. Velen doden, schade aan huizen en infrastructuur en vele oogsten verloren. De tropische storm van dit jaar, die slechts een nummer 42 heeft en geen naam, heeft het land op de proef gesteld: is de bevolking de klap van tien jaar geleden te boven gekomen, en op wat voor manier.

Er zijn twee perspectieven om Honduras te analizeren: het macro-economische perspectief van de nationale overheid, of het sociale perspectief van de boeren en hun organisaties. Volgens het eerste gaat het goed met het land en zit de groei er flink in. Honduras is niet langer een arm land, maar een “midden inkomen” land. Volgens het tweede is de ongelijkheid groter dan ooit, de voedselcrisis ondraaglijk en de democratie een grote grap.

De enorme crisis die tropische storm nummer 42 heeft veroorzaakt is ronduit onmenselijk. In de lager gelegen gebieden staat het water meters hoog in de huizen, hebben de slangen vrij spel, en is het rioleringswater inmiddels gemengd met de rivier waardoor stank en ziekten verspreid worden. In de hoger gelegen gebieden zijn huizen en wegen verwoest door aardscheuren, landverschuivingen en modderlawines. Tot nu toe zijn er meer dan 270.000 slachtoffers geregistreerd, meer dan 42.000 mensen geëvacueerd, en 33 mensen overleden ten gevolge van de storm. Duizenden gemeenschappen zijn van de buitenwereld afgesloten omdat 50 procent van de wegen beschadigd en onbegaanbaar is. Verder is zo’n 70.000 hectare landbouw overstroomd – grotendeels mais en bonen, de basisvoeding van de gemiddelde Hondurees.

Er wordt in de kranten aangegeven dat de schade meevalt in vergelijking met orkaan Mitch. Toen waren er meer doden, meer slachtoffers en meer materiële schade. Maar dat is een slechte vergelijking. Het is vreselijk te constateren dat 10 jaar na de meest destructieve orkaan in tijden, het land nog steeds niet is voorbereid op of enigszins bestand tegen de gevolgen van dit soort fenomenen. Sinds de orkaan Mitch zijn er behoorlijk wat stappen ondernomen om de kwetsbaarheid en daarmee de risicos die de bevolking loopt, te verkleinen. Zo is er een universitaire opleiding gestart over risicomanagement,  zijn lokale en gemeentelijke crisis commitees opgericht met vertegenwoordigers van verschillende sociale organisaties, en zijn miljoenen geïnvesteerd in trainingen en computerprogrammas. Dus waar ging het mis?

COPECO, het overheidsorgaan dat permanent de situatie monitort, heeft geen budget, geen geloofwaardigheid, geen leiderschap en geen geschikt personeel. De gemeentelijke crisis comitees (COPEM) zijn gepolitiseerd. Het selecte groepje mensen dat getraind is op het thema, zit of in de hoofdstad, of in het buitenland. Dan is er nog de intensieve vorm van landbouw, de ontbossing, de klimaatverandering, de internationale voedselcrisis, de liefde van de boeren voor hun land en daarmee hun weerstand tegen verplaatsing naar minder gevaarlijke gebieden. En voor je het weet ben je tien jaar verder en realizeer je je dat de bevolking ondanks alle ondernomen stappen en het geïnvesteerde geld kwetsbaarder is dan ooit.

OCDIH – Organismo Cristiano de Desarrollo Integral de Honduras – werkt op een lokaal niveau aan de empowerment van de campesinos (boeren) van west Honduras (Occidente). 120 Werknemers geven trainingen op het gebied van het verbeteren van de productietechnieken, het milieubewust omgaan met natuurlijke bronnen, het opkomen voor je rechten, maar boven alles het belang van je als gemeenschap, gemeente en bevolking organizeren en te strijden voor positieve veranderingen.

Na orkaan Mitch heeft ASONOG (Asociación de Organismos No Gubernamentales) een programma opgezet op het gebied van risicomanagement. Om ervoor te zorgen dat de schade van natuurrampen zoveel mogelijk wordt beperkt, en de overheid haar mensen beschermt. Binnen dit programma zijn ruimtes gecreëerd vanuit het maatschappelijk middenveld op lokaal, regionaal en nationaal niveau. ASONOG werkt o.a. aan capaciteitsversterking van deze lokale organisaties op het gebied van politieke lobby voor risicomanagement, om uiteindelijk grotere weerstand te creëren voor de meest kwetsbare groepen in de samenleving.

Het is dan ook door organisaties als OCDIH en ASONOG dat er in de lokale crisis comitees goed getrainde mensen lopen die gedurende deze onzekere tijden de situatie monitoren, hun gemeenschapsgenoten evacueren en opvangen en de informatie doorsturen naar derden. OCDIH en ASONOG coördineren, werven fondsen, verzamelen en communiceren informatie, en bereiken die gemeenschappen die door de gemiddelde organisatie vergeten worden.

Dirkje heeft afgelopen week een aantal getroffen gebieden bezocht: “Wat ik gezien heb is pijnlijk. Het is een verdriet, een wanhoop en een onmacht die een dikke stempel heeft gedrukt op mij als persoon. En het maakt boos: boos op de mensen die na verplaatsing weer terugkeren naar de onveilige plekken, boos op de overheid die naar de verkiezingen toe de ramp gebruikt voor haar campagne, boos op het feit dat overheid mooie woorden heeft maar geen daadkracht en boos dat de gemiddelde burger buiten Honduras het land in de steek laat”.

Ook in Nederland is nauwelijks gerept over de ramp in Honduras: tropische storm 42 is geen orkaan, het heeft geen naam, maar een nummer. En Honduras loopt onder de modder en onder het water. 

Hulp aan Honduras

Er wordt gezegd dat de schade van deze tropische stormen nog groter zal zijn dan orkaan Mitch in 2008. Al is het aantal doden tot nu toe nog relatief laag (24 – in vergelijking met Mitch, toen zo’n 5000 mensen stierven), dat is helaas niet het enige dat telt. Tot nu toe zijn 142.000 mensen gedupeerd en 22.000 geevacueerd. Ofwel hun huizen zijn zeer ernstig beschadigd, ofwel compleet verwoest. Elke dag komen nieuwe cijfers binnen over het aantal slachtoffers.

Veel slachtoffers hebben tijdelijk onderdak gekregen in scholen, kerken en centra, maar er zijn ook nog altijd veel slachtoffers die van de rest van de wereld zijn geïsoleerd. De materiële schade is ook ongelooflijk: alleen door overstromingen en instortingen zijn meer dan 4000 woningen, 133 wegen en 54 bruggen verwoest. Er wordt geschat dat zo’n 50% van de wegen onbegaanbaar is.

 

Hoeveel regen is er dan gevallen? Om een voorbeeld te geven: In Tegucigalpa is binnen 2 weken 2 keer zoveel regen gevallen als normaal gesproken binnen een jaar valt (800 mm t.o. 400 mm). En een nieuwe storm raast alweer over Honduras – met nog steeds de verwachting voor een orkaan in november.

De slachtoffers hebben kleren, eten, drinken en medicijnen nodig. Doordat veel mensen tot aan hun middel door het water hebben moeten lopen, is de kans op infecties, ziektes en bacterieën enorm groot. Bovendien zijn de tijdelijke schuilplaatsen niet groot genoeg voor zoveel mensen. Iedereen probeert fondsen te werven om zo snel mogelijk hulp te kunnen verlenen aan de slachtoffers.

En dus wil ik ook jullie om hulp vragen – ASONOG werkt in de getroffen gebieden en met jullie bijdrage kunnen we de noodzakelijke spullen kopen. Ik houd jullie natuurlijk op de hoogte van de ontwikkelingen en ook van de acties we kunnen ondernemen met de fondsen.

Omdat het het gemakkelijkste is om geld over te maken naar een Nederlandse rekening (anders komen er standaard € 15 administratiekosten bij), zou ik iedereen die Honduras en ASONOG wil helpen, willen vragen geld over te maken naar rekeningnummer ABN AMRO 54.35.15.109 tnv Wendy Wilbrink te Heerlen. Ik zorg er dan voor dat het geld bij ASONOG terecht komt en een verslag geven van waar het geld naar toe is gegaan.

Alvast hartelijk dank voor jullie steun en bijdrage!

Een update van de schade van de tropische storm

De kranten staan vol berichten van de ramp en iedereen is druk bezig met de coordinatie van alle activiteiten. Zo moet er een balans worden gemaakt van de schade in elke gemeenschap, om vervolgens de juiste acties te kunnen ondernemen.

 

Elk bericht komt met andere cijfers, dus het is lastig een juiste balans van de schade tot nu toe te maken. Om toch een idee te geven: tot nu toe zijn er 18 doden, 6 vermisten, 142.000 (indirecte) slachtoffers, 11.948 geëvacueerden, 21.104 (direct) gedupeerden en 19.436 mensen hebben tijdelijk onderdak gekregen. 

 

Zo’n 16.000 hectares landbouwgrond is overstroomd (voornamelijk bonen en mais, de belangrijkste ingredienten voor de dagelijkse maaltijd hier). Verder zijn 4.716 huizen overstroomd, 690 beschadigd en155 verwoest. En de uiteindelijke balans is nog lang niet opgemaakt. De arme boeren die aan de rivieren wonen zijn het hardst getroffen. Intussen heeft de internationale gemeenschap 500 miljoen dollar beschikbaar gesteld voor de ramp.

Alsof dit alles nog niet genoeg is, worden 2 orkanen verwacht, waarvan 1 Honduras zal bereiken. En aankomend weekend wordt het eerste koude front verwacht met een daling in de temperatuur en regen aan de Atlantische kust. Je zult mij niet snel meer horen klagen over het weer in Nederland.

Ik heb gezocht op de Nederlandse websites, maar kan tot nu toe slechts 1 bericht vinden over deze ramp. Is Honduras te ver weg? Klinkt een tropische storm minder erg dan een orkaan? Geen idee, maar ik wil jullie graag op de hoogte houden van de situatie hier. Zelf heb ik nog niks gezien buiten Santa Rosa – ik zit veilig op kantoor intern dingen te organiseren. En te hopen dat het niet meer gaat regenen voorlopig...

Emergencia Nacional

Afgelopen week (en nu nog) raasde een tropische storm over Honduras die enorm veel schade heeft aangericht. Wat ik er zelf van heb gemerkt? Sinds vorige week dinsdag hebben we alleen maar regen, regen en nog eens regen gehad. Ik ben een paar keer flink natgeregend, maar dat is niks vergeleken met de schade in het land.

 

De afdeling communicatie van ASONOG ontvangt alle waarschuwingen van COPECO – groen, oranje en rood licht. En die waarschuwingen sturen we door naar alle técnicos in het veld. Een voorbeeld van de schade in Copan na 1 dag:

• 10 gemeenschappen zijn afgezonderd door een stijging van de rivier
• 7 families zijn geevacueerd door inzakkingen
• 46 huizen, 2 scholen en een commercieel centruum zijn verwoest door verschuivingen ten gevolge van de hoeveelheid neerslag

 

In totaal wordt geschat dat tot nu toe meer dan 125.000 mensen lijden onder de gevolgen van de tropische storm: bijna 4000 huizen verwoest, landverschuivingen, overstromingen van rivieren, verzakkingen in de bergen, modderlawines, etc. Bovendien werden op enkele plaatsen aardbevingen gemeten.

Bijgevoegde foto’s laten zien wat oa de schade inhoudt. En dan schaam je je wel een beetje wanneer je lekker thuis zit en loopt te mopperen dat het geen lekker weer is. Of dat je bent natgeregend. Want m’n huis is droog, ik heb nog geen lekkages gehad en het ergste wat me is overkomen, is dat ik kletsnet ben geregend toen ik een avondje gezellig wilde uiteten en naar huis moest omdat ik echt kletsnet was.

 

Gisteren heeft de president de nationale noodtoestand uitgeroepen, wat betekent dat alle organisaties, zowel van de overheid als civil society, geautoriseerd zijn deel te nemen aan reddingsacties op deze noodtoestand. Hierbij kun je denken aan zorgen voor voedsel, water, onderdak, etc. voor de getroffen families. Ook ASONOG deelt hieraan mee en al het overige werk wordt zo ongeveer stilgelegd om op deze situatie in te spelen.

 

Er werd begin deze maand voorspeld dat er halverwege oktober 2 keer zoveel regen zou vallen in vergelijking met de hoeveelheid regen 10 jaar geleden, toen de orkaan Mitch en de tropische storm die volgde, het hele land heeft verwoest. Honduras is nog steeds niet hersteld van de schade die het toen heeft geleden – in alle opzichten: infrastructureel, economisch, wetgeving mbt risicomanagement, etc.. En nu probeert iedereen opnieuw te redden wat te redden valt. En snap ik wederom waarom het werk van ASONOG zo belangrijk is: in plaats van reageren op rampen, lobbyt ASONOG voor betere wetgeving op oa het gebied van risicomanagement. Zodat de bevolking beter is beschermd en de gevolgen van dit soort rampen enigszins kunnen worden beperkt.  

El Foro Social Américas: Otra América es Posible!

Vorige week maandag om half 4 's middags was het me eindelijk gelukt om de reis naar Ciudad de Guatemala te organiseren met CHAAC, een andere NGO in Honduras waar ASONOG ook lid van is. CHAAC werkt in Honduras voor eerlijke handelsverdragen in de wereldeconomie – op het niveau van burgerparticipatie. Na een dag zingen en kennismakingsgesprekken in de bus kwamen we dinsdagavond aan in ons hotel.

Het forum vond plaats op de universiteit San Carlos (het terrein deed me herinneren aan San Diego!) en elke dag waren er tientallen workshops, op het gebied van burgerverzet tegen neoliberalisme, imperialisme en kapitalisme, sociale bewegingen en communicatie, cultuur, educatie, gender, etc. Ik heb een aantal verschillende workshops bijgewoond om een idee te krijgen van wat er speelt, waar NGO’s en andere sociale bewegingen zich mee bezighouden in Latijnds-Amerika.

 

Erg interessant en vooral boeiend om verschillende stemmen te horen over de huidige situatie, mogelijke oplossingen, voorbeelden uit de praktijk, etc. Dit forum wordt niet georganiseerd voor en door geleerden die vertellen hoe de vork in de steel zit en wat er moet veranderen... nee, dit zijn de stemmen van de mensen zelf die lijden onder de negatieve gevolgen van kapitalisme. Zij wisselen ervaringen uit en komen bijeen om gezamenlijk de problemen aan te pakken: ontzettend gepassioneerde mensen en een bijzondere sfeer om mee te maken!

Donderdagochtend hebben we meegelopen met een demonstratie tegen AdA (Acuerdo de Asociación) – het nieuwe handelsakkoord met de Europese Unie. Ook hier voelde je een sfeer van verzet, vechtlust, passie voor het leven: geweldig om mee te maken! Al kreeg ik af en toe wel een gevoel van er niet helemaal bij horen – ik kom tenslotte uit Europa, dat een handelsakkoord wil sluiten waar deze mensen niet blij mee zijn. Maar dat gevoel kwam uit mezelf, dat straalden de mensen niet naar me uit. En vooral de groep van CHAAC was geweldig: ik heb zo ontzettend genoten van de gesprekken over hun werk en leven in Honduras.

Ter ontspanning zijn we ook een middagje naar Antigua gegaan – prachtig stadje! En bij ontspanning hoort natuurlijk ook shoppen, dus Maca en ik hebben ons erop uitgeleefd op de markt. Bij elke hal kwamen we elkaar weer tegen met iets nieuws. Dus het gaat inmiddels goed met m’n kerstinkopen – ben nog nooit zo vroeg in het jaar ermee begonnen!

 

Deze week ga ik aan de slag met alle opgedane inspiratie van de afgelopen 2 weken en mijn werkplan voor de komende 15 maanden werken.

 

Een geslaagde workshop!

Afgelopen maandag was het zover: mijn eerste interne communicatieworkshop!

Na een week vol (nouja, halfvol) frustraties over het wel en wee van de workshop (kan hij doorgaan of niet, op hoeveel mensen kan ik rekenen, zijn de resultaten van de enquete duidelijk, kan IEMAND me helpen, etc.), was het maandag dan eindelijk zover. Uiteindelijk heeft niemand me geholpen met  de opzet en organisatie en was ik vanaf zondagavond strontzenuwachtig over wat er zou gebeuren... En het ging goed! Ik had uiteindelijk maar een halve dag georganiseerd vanwege het eventuele energiegevoel van de groep (17 deelnemers) – op aanraden van een aantal collega’s. En er waren volop discussies en iedereen deed goed enthousiast mee met de oefeningen. Ik had voor de zekerheid een boterkoek gebakken – mocht de workshop geen succes worden, dan kon de aandacht worden verschoven naar het gebak. En zelfs m’n boterkoek was een succes! De hele week hebben collega’s me naar het recept gevraagd. Ach ja, ik sta nu in ieder geval vers in het geheugen van een aantal collega’s :-). En heb een compliment gekregen van de directeur over m’n werk.

Dinsdag had ik een andere workshop die ook erg goed was – weer een workshop van de Mesa Regional para la Gestion de Riesgo. En van woensdag t/m vrijdag een interne workshop voor het strategisch plan van ASONOG voor de komende 5 jaar. Ontzettend interessant en ik heb zowel de organisatie als veel collega’s een stuk beter leren kennen. En een bijdrage kunnen leveren aan een aantal onderwerpen. Ook in deze workshop kwamen veel bezorgdheden over de interne communicatie naar voren, dus het onderwerp blijft hoog op de agenda en dat is voor mijn werk natuurlijk alleen maar gunstig. Drie dagen workshop was wel erg veel en vrijdag was ik dan ook helemaal uitgeput... maar voldaan.

Ik heb natuurlijk wel een beetje ontspanning gehad. Zo hadden we afgelopen woensdag onze eerste salsa avond georganiseerd. Jaja, het is me gelukt een groep vrienden zo gek te krijgen om salsa avonden te organiseren! De eerste avond was helaas niet geheel een succes en ik heb nog geen man gezien die echt goed kan salsadansen. Maar ik geef niet op: we gaan dit elke woensdag organiseren dus wie weet!

Dit weekend ben ik bezig met het organiseren van m’n reisje naar Guatemala. Volgende week is een ontzettend interessant forum in Guatemala Ciudad waar ik erg graag naartoe wil. Tot vandaag wist ik niet zeker of ik kon gaan, omdat ik m’n paspoort nog steeds niet terug had vanwege de verlenging van mijn visum. Maar dat heb ik vandaag kunnen ophalen. En nu nog weet ik niet met wie ik ga en wanneer, maar ik ga ervan uit dat het goed komt en dat ik maandag of dinsdag vertrek. Ik heb ontzettend veel zin in het forum – zowel om de lezingen bij te wonen als om te netwerken. En daarna aan de slag met m’n projecten!!

Las minas de San Andrés

Binnen het programma “Politieke lobby voor risicomanagement en mijnbouw” werkt Pury voor de mijnbouw-projecten. En wat een politieke complexiteit zit daarachter zeg... ik heb pas een klein deel gehoord en vind het nu al ingewikkeld.

Om een gemakkelijk voorbeeld te geven: Mario werkt via een Canadese NGO bij ASONOG, op het gebied van milieu. Hij was initieel toegewezen aan de mijnbouw-projecten van het programma, maar is daar uit moeten stappen omdat een Canadees bedrijf (Yamana Gold) eigenaar is van de mijnen van San Andrés. En dus is het politiek gezien geen slimme zet om iemand via een Canadese NGO te laten werken aan een project tegen de mijnbouw. En nogmaals: dit is een simpel voorbeeld.

Maandag ben ik naar de mijnen van San Andrés geweest om zelf te kunnen zien hoe verschrikkelijk ze zijn. Voorafgaand werden grapjes gemaakt over de eventuele gevaren van het bezoeken van de mijnen. Collega’s van ASONOG zijn tijdens eerdere bezoeken aan het gebied ook al meerdere keren tegengehouden of bedreigd. Dus hadden we onderweg, om iets veiliger te spelen, afgesproken dat we zouden zeggen dat we (ik en 3 collega’s, waaronder een Duitse en een Engelsman) toeristen zijn die het gebied willen bezoeken. Gelukkig zijn we door niemand van Yamana Gold tegengehouden.

Pury had tijdens de” Mesa de Regional de Occidente para la Gestion de Riesgo” al een presentatie gegeven over de mijnbouw in Honduras. En gaf ons tijdens de “rondleiding” veel informatie over de mijnen van San Andrés. Een aantal feiten:

• Het is schokkend om het gebied te zien en je kunt bijna niet geloven dat dit zomaar kan: een enorm gebied is gekapt en afgegraven voor de open mijnbouw – “abierto cielo” – voor de zoektocht naar goud
• Vroeger was het gebied net als de rest van de omgeving prachtig: vol bomen, planten, dieren, en een aantal dorpjes eromheen – het gebied is nu onherkenbaar
• Het zijn vooral buitenlandse bedrijven die investeren in en profiteren van de mijnbouw in Honduras
• Het gebruik van chemicalieën veroorzaakt een enorme vervuiling van grond en water (door oa lozing van het gifwater in de rivieren): 40% van het water in de omgeving is vervuild en veroorzaakt gezondheidsproblemen voor de inwoners, o.a. pigmentverkleuring bij kinderen
• De rivier naast de mijn heeft de kleur van cement, zo erg is de mate van vervuiling

• Het dorpje San Miguel ligt slechts 100 meter van de mijnen en is een “ghosttown” (zie fotos) aan het worden: de inwoners worden gedwongen (smartegeld) om te vertrekken, maar ze kunnen nergens anders wonen. Velen zijn inmiddels vertrokken, maar niet iedereen kan een andere woonruimte vinden
• Het bedrijf betaalt amper tot geen belasting over de winst en komt amper tot niet tegemoet te komen aan de veroorzaakte schade op het gebied van milieu en gezondheid
• Er worden naaldbomen geplant ter compensatie op omliggende stukken grond – deze grond is echter onvruchtbaar
• ASONOG is de enige NGO in Honduras die een project heeft tegen de mijnbouw en aan projecten werkt om de bevolking te helpen

En ik ben weer iets wijzer geworden over de problemen in Honduras. En over het werk dat mijn organisatie hier doet. En al is het intern een zooitje, er wordt zeker goed werk gedaan!

Los Cayos Cochinos

Afgelopen weekend toch wel het meest relaxte weekend gehad sinds ik hier zit.

Met een groepje vrijwilligers die verspreid in Honduras werken, ben ik naar de Cayos Cochinos gegaan om te genieten van het extra lange weekend (afgelopen maandag was Onafhankelijkheidsdag hier). Los Cayos Cochinos is een eilandengroep (2 grote eilanden en 13 cayos, "drooggevallen banken") voor de kust van Honduras, boven La Ceiba. Deze cayos zien er soms uit als de kleine eilandjes die je in cartoons ziet, wanneer een schipbreukeling op een eilandje eindigt met 1 palmboom en een kist met kleren.

 

Het hele weekend hebben we niks anders gedaan dan geluierd, gezwommen, cocktails gedronken en genoten. Een prive eiland zonder electriciteit, koken boven kampvuur, verse vis uit de zee... wat wil je nog meer? En lekker gesnorkeld... ik kreeg wel heimwee naar het duiken, maar dat komt nog wel J.

Ontzettend leuke mensen ontmoet en tot de conclusie gekomen dat iedereen even gek is. Heerlijk, precies wat ik nodig had. Een van de meiden, Deirdre, komt uit Dublin en heeft dezelfde studie als ik gedaan – maar dan fulltime. In hetzelfde jaar en de kans is groot dat we 1 klas samen hebben gevolgd. How weird is that?

En dus hebben we lekker veel gepraat over Dublin, de universiteit en onze professoren... echt bizar, want deze studie heeft altijd een strenge selectie en in mijn klas zaten bijvoorbeeld maar 25 personen. It’s a small world after all.. 

Omdat we allemaal een beetje verspreid wonen, kunnen we elkaar wel in de weekenden opzoeken, dus met de besteding van mijn vrije tijd kan het wel goed komen! Helemaal ontspannen ben ik deze week weer met werken begonnen...

Deze keer geen lang verhaal, maar een kleine collectie van de foto’s van afgelopen weekend.... omdat ik nog even aan het nagenieten ben J.