Aanpassings- en inlevingsvermogen

Deze week ben ik eindelijk begonnen met werken – d.w.z.: ’s ochtends Spaanse lessen en ’s middags werken. Dat werken houdt nu nog vooral in: veel lezen. De komende tijd staat voor mij vooral in het teken van aanpassen en inleven.

Aanpassen: tener paciencia – geduld hebben. Geduld wat betreft

• een geschikte woning vinden,
• antwoord krijgen op mijn vragen,
• een visum aanvragen,
• Spaans onder de knie krijgen,
• de Subjuntivo een plaats geven in de Spaanse taal,
• een beeld van de huidige situatie in Honduras hebben en
• de organisatie ASONOG en mijn collega’s leren kennen;

maar ook

• met hakken schoenen in Santa Rosa kunnen lopen
• boodschappen doen bij verschillende winkels (geen AH ;-))
• lokale woorden onder de knie krijgen (aquá i.p.v. aquí, overal –ita achter plakken: ahorita i.p.v. ahora; en “pinta” i.p.v. “cool” zeggen
• het fluiten en naroepen op straat negeren (oke, maar die oude mannetjes met hun sombrero’s op lachen soms zo vriendelijk... die kan ik dan weer niet negeren)
• 1 keer zoenen i.p.v. 3 keer (redelijk snel aangepast ;-))
• ’s avonds na 9 uur niet alleen over straat lopen
• eraan geloven dat ik een paraplu moet kopen
• balans zoeken op mijn kantoorstoel, waarvan 1 wieltje ontbreekt en
• accepteren dat het wel even zal duren voor ik weer kan salsadansen.

Inleven: proberen te begrijpen waarom mensen bepaalde handelingen doen.

Inleven op werkniveau:
Gisteren had ik m’n eerste meeting met Melissa, waarin ze me een situatieschets gaf van de organisatie, waar zij denkt dat de meest urgente problemen liggen en wat haar frustraties zijn. En langzaam maar zeker kwam ze eindelijk iets meer los, waardoor ik een ingang zag om me in te kunnen leven in haar situatie. Want om hier aan de slag te kunnen gaan als capaciteitsversterkende kracht, moet ik natuurlijk eerst weten waar de aanvraag vandaan komt en hoe mijn collega’s hierover denken. Wat verwachten zij van mij, wat gaat goed en wat zou kunnen worden verbeterd... dit alles draait voor mij om inlevingsvermogen in een hun schoenen. En daar ga ik me de komende tijd op proberen te concentreren.

Inleven op taalniveau:
Hier komt de subjuntivo weer terug: de subjuntivo wordt veel gebruikt, maar volgens mijn leraar niet met regels geleerd op school: het zit zowat in het bloed, je leert het van jongsaf aan en gebruikt het zonder erbij na te denken. Het is de taal van expressies, gevoelens, emoties, twijfels, meningen, etc. Binnen de subjuntivo bestaan ook weer allerlei tijden en vandaag duizelde het me even – waar moet ik in vredesnaam beginnen??! Maar goed, dan komt weer tener paciencia: eerst moet ik de tijden leren herkennen – over een paar maanden kan ik wel proberen om ze te gebruiken.

Inleven in de cultuur:
Vandaag had Omar weer geweldige anekdotes. Zo was het vroeger gebruikelijk om het onderscheid tussen man en vrouw in woord en daad duidelijk te maken:

• Meisjes kregen een rietjes in een flesje frisdrank – jongens dronken uit het flesje
• Een paraplu voor meisjes heet sumbrilla (kleine kleurrijke paraplu’s – voor jongens paraguas (grote donkere paraplu’s)
• Meisjes kijken naar hun nagels door de bovenkant van de hand voor zich te houden (yep, hij testte het bij mij en ik deed het precies zo!) – jongens vouwen de hand tot een vuist en draaien de hand een slag om de nagels te kunnen zien.

Ik heb me doodgelachen – doet een man dit niet, dan is hij geen echte man. Oja, Honduras is een machocultuur – en het wordt met de paplepel ingegoten. Ik zal vast ook de minder leuke kanten van de machocultuur tegenkomen, maar ik vind het erg leuk om sommige aspecten op een luchtige manier te horen.

Al met al een heel proces waar ik langzaam aan probeer te wennen.

Bienvenido a Honduras! :-)

La fiesta del 20 de Julio (Fiesta de Lempira)

Afgelopen zondag vertrokken we (Dirkje, Noel, een nichtje en een vriend van Noel) richting Gracias, om het feest ter ere van Lempira bij te wonen: la fiesta del 20 de julio. Lempira (“Man van de Berg” in Lenca) is een nationale “indigo” held in Honduras: hij heeft in de strijd tegen de Spaanse bezetting een leger van verschillende “indigenos” stammen opgezet en maandenlang gevochten tegen de Spanjaarden. Het verhaal gaat dat hij door de Spanjaarden in de val is gelokt en is vermoord, maar zekerheid is hier niet over – teveel is helaas verwoest.

De nationale munteenheid is naar Lempira vernoemd en elk jaar wordt vooral in de provincie Lempira (tevens de armste provincie van Honduras) feest gevierd ter ere van deze volksheld. In Gracias heeft hij gewoond en zodoende is daar het feest erg groot en belangrijk.

Wat een superdag! De parade was erg mooi en we hebben alleen maar genoten van wat we zagen. Echt bijzonder! Prachtige jurken, versierde wagens, mooie mensen, leuke muziek... en een goede sfeer!! Geef mij maar meer van zulke feesten ;-).

Na de parade ging het feest verder in het park, waar volop werd gezongen door een groep jubiladores, gepensioneerden. En die wisten de stemming er goed in te houden na een bemoedigend betoog om zelf aan de ontwikkeling van

Honduras te gaan werken. Na een aantal “otra otra”’s van het publiek kregen ze zelf ook steeds meer de smaak te pakken: wat een sfeer!

Een aantal goede betogen over de armoede problematiek in de provincie: iedereen kan een bijdrage leveren aan de aanpak om ervoor te zorgen dat Lempira niet meer de armste provincie van Honduras is. Ook mooi om te zien hoe iedereen uit volle borst meezingt met het volkslied: hand op de borst en zet die keel maar open! Tegen het einde van de voorstellingen gaan we op zoek naar een kopje koffie, want het is alweer 12 uur geweest...

In Gracias en omgeving wonen veel Lenca gemeenschappen en blijkbaar is Lenca aardewerk een van de beste en meest bekende “artesanía” van Honduras. En dus kan ik het niet laten om iets kopen zodra ik het eerste kraampje zie. Ja, ik kan het kopen toch niet verleren ;-). Na een maiskolf met mayonaise en kaas (inderdaad een aparte combinatie en ik moet zeggen, iets te vet) gaan we eindeiljk aan de koffie. Lekker om even te zitten en bij te komen.

Voor we weer teruggaan, bezoeken we nog even Fuerte de San Cristóbal, een Spaanse fort dat bovenop de berg ligt. Ook weer een prachtig uitzicht en aangezien we nog behoorlijk in the mood zijn voor foto’s, maken we ook hier weer een hele reportage J. Maar het is ook zo mooi... en die wolkenpartij... je ziet de regen gewoon op je af komen! En we kijken vanaf het fort ook nog eens recht tegen de hoogste berg van Honduras aan: El Cerro de las Minas, 2849 meter hoog.

Deze berg ligt in het Parque Nacional Montaña de Celaque en ligt (naar ik schat meestal) half in de wolken, maar is inderdaad erg indrukwekkend. Ja, die zou ik best eens willen beklimmen! Celaque betekent iets als “waterdoos” in het Lenca en doet zijn naam eer aan: de 11 rivieren zorgen voor water in alle omringende gemeenschappen, noordelijk Honduras en delen van El Salvador.

Dirkje en ik eindigen de dag uiteindelijk volgens onze nieuwe zondagtraditie, met een Corona in onze vaste stamkroeg – we hoeven het niet eens meer te bestellen. Helemaal voldaan van een superdag, genieten we van ons drankje en gaan met een glimlach, in de stortende regen, een uur later naar huis.

Aguas Termales

Voor ik met weer een spannend verhaal begin.. Dankjewel voor alle reacties, echt super dat jullie het leuk vinden om mijn weblog te lezen! Ik moet ook vaak erg lachen om het commentaar... heerlijk, zit je ergens in je eentje te mailen en dan moet je keihard lachen. Ach ja, dan word ik maar die chica loca de Holanda :-).

Ik heb warempel veel te vertellen. Dinsdagavond ben ik met Dirkje en haar medestudenten van de universiteit naar de Aguas Termales gegaan, in Gracias – ook een koloniaal stadje in de bergen, ongeveer een uurtje rijden van Santa Rosa. Eindelijk zag ik de omgeving in daglicht (toen we vertrokken was het nog even licht): wat een mooi land! Supermooie natuur... bergen, al dat groen... yes!! Onderweg zijn we gestopt om te eten (ja, ook Honduras is, net als de Filipijnen, een behoorlijke eetcultuur) en ik voelde me echt een beetje thuis in de groep, al verstond ik maar de helft van wat ze zeiden. Maar het voelde erg goed om zo te worden opgenomen in een groep die je net hebt leren kennen. Wat een heerlijke kletsmajoren!

Na een paar enge spookverhalen onderweg, kwamen we rond 8 uur aan in de Aquas Termales: heet water bronnen. Dirkje en ik waren de enige vrouwen in bikini (de rest droeg short en t-shirt) en begonnen in het “koudste” bad – dat nog erg warm is. Na een paar heerlijke “aaahhhhs” en “ooooohs”... en “mmmmms”, bedachten we ons dat onze genotskreten misschien iets te luid waren onder zoveel mannelijke bezoekers. Maar ach, het was zo erg genieten, dat kon je gewoon niet geluidloos doen. We hebben daar echt heerlijk gebadderd en gezwommen en vooral genoten van het water, de omgeving en ons gezelschap. Vlak voor we weggingen ook nog even het warmste bad geprobeerd: bijna een sauna zo warm. Dit had ik echt even nodig: Honduras is meteen zoveel leuker! :-)

Helemaal ontspannen zijn we terug naar huis gereden. Dus ik dacht dan ga ik heerlijk slapen.... en dat heb ik ook deels gedaan, maar halverwege de nacht kwamen allerlei Spaanse woorden naar boven en lag ik vervoegingen van werkwoorden op te dreunen. Dus redelijk vermoeid opgestaan de volgende dag, maar wel met een voldaan gevoel.

En gisteren tijdens de Spaanse les, nodigde mijn leraar (Omar) me uit om even bij zijn ouders langs te gaan – om Spaans te oefenen. Dat was ook erg bijzonder. Zijn ouders wonen in een mooi groot koloniaal huis, dat zijn opa heeft gebouwd. De binnenpatio is groot en vol mooie planten... mooi!! Ik had Omar die ochtend tijdens de les verteld dat ik misschien een andere woning zoek. En dus schakelde hij meteen zijn ouders in en kreeg ik zo binnen no time 3 opties aangeboden. Allemaal geen probleem en Omar vond dat ik maar langs moest gaan om te kijken, zodat ik mijn Spaans kon oefenen.

By the way.. Dit is de school waar ik Spaanse les heb:

Dus ben ik ’s middags bij de eerste langs gegaan. Ook dat was een mooi koloniaal huis en zo anders dan waar ik nu woon. Hier is ofwel een appartementje achter het huis, ofwel een grote kamer beschikbaar, in een huis waar vader en zoon wonen. De vader is een hele aardige man en kletst me ook al de oren van de kop. Toch lijkt het me ook wel erg leuk om daar te wonen, zo krijg ik natuurlijk veel meer mee van de Hondurese cultuur. Wordt nog een lastige keuze!

Dirkje heeft nog voor me onderhandeld met de huisbazin van mijn huidige appartement en zij gaat navragen of ze nog ergens flexibel in kunnen zijn.

Vandaag ga ik naar nog 1 of 2 andere appartementen kijken. Dus hopelijk kan ik eind deze week de knoop doorhakken en dan kunnen jullie eindelijk foto’s van mijn woonruimte zien, met meubels! :-)

Jumping the streets of Santa Rosa de Copan

Ik wil toch nog even verder gaan over de straten van Santa Rosa de Copan. Geleerd van de slechte combinatie high heels en de straten van Davao, had ik tijdens het inpakken in Nederland besloten om geen high heels mee te nemen. Oke, 1 paar dat al behoorlijk versleten is, om toch nette schoenen te hebben. Maar dat zijn de laagste hakken die ik heb J. Volgens mij een goede beslissing, want als ik hier de straten en stoepen zie... op hakken was ik al 20 keer gevallen. Ik snap ook niet hoe sommige vrouwen dat hier kunnen. De stoepen zijn zeer onregelmatig – je hoeft hier niet in de gym te steppen, loop gewoon een uur door de stad, stoep op en af en je hebt je work-out van de dag gehad.

Ik loop nogal snel en spring stoep op en af. Ten eerste omdat de stoepen heel smal zijn en het nog maar net lukt om iemand te paseren. Ten tweede omdat je, wanneer je de straat wil oversteken, soms letterlijk moet springen om op de straat te komen. Sommige stoepen zijn enorm hoog. Hoe ik dat op hakken zou moeten doen... geen idee. Vaak loop je dan maar een stuk over straat, al zijn de straten ook niet erg breed. Elegant lopen lukt hier bijna niet. Dan moet je al precies weten waar je wel en niet kan lopen met hakken. En anders is het gewoon springen van de ene naar de andere kant. Dus ik houd het voorlopig op slippers, bergschoenen en sneakers :-).

Overal waar je loopt, hoor je heerlijke muziek: salsa, bachata of reggueton. Zodra ik die muziek hoor, word ik helemaal vrolijk en slaat mijn fantasie op hol. Het liefst zou ik dan gaan dansen op straat (vroeger teveel Fame gekeken), maar dat heb ik hier helaas nog niemand zien doen. Anders zou ik natuurlijk zo meedoen! Maar om er mee te beginnen... ik geloof dat ik door gewoon rond te lopen al genoeg aandacht krijg. Is wel even genoeg zo ;-).

Verder zie je, vooral rondom parque central, veel verkopers met ananas, maiskolven, tamales en zoet brood... ziet er allemaaal erg lekker uit! Het lijkt erop dat het leven hier ook veel op straat afspeelt. Dat klinkt allemaal erg leuk, maar ik heb ook gehoord dat mannen op zondagmiddag stomdronken in het park hun roes liggen uit te slapen, omdat ze niet naar huis durven gaan. Of niet worden binnengelaten, wie weet... Niet echt een gezellig beeld dus.

Voordat jullie denken dat ik hier heerlijk de hele dag van het zonnetje zit te genieten: het regent elke dag, meestal aan het eind van de dag. Afgelopen week heeft het ook een paar keer flink gestormd – mijn straat wordt dan een enorme modderpoel, maar is de volgende dag alweer bijna opgedroogd. Ik ben al een paar keer vergeten een raam dicht te doen, waardoor het naar binnen regende. Maar goed dat ik nog geen meubels heb.. En twee keer is de regen zelfs onder de voordeur naar binnen gekomen. En dat terwijl ik op 2 hoog woon en een drempel voor mijn deur heb. Gelukkig was ik niet van plan om een mooi tapijtje bij de voordeur te leggen..

Verder is het hier nog steeds vrij saai. Mijn collega Melissa helpt me hier niet echt... eigenlijk helemaal niet, wat wel een beetje irritant is. Ik heb haar tot nu toe 2 keer gezien. Maar gelukkig is Dirkje er (zij werkt voor OCDIH, een NGO die in het netwerk van mijn ASONOG zit) en zij wil me wel met een aantal dingen helpen. En natuurlijk om even gezellig te kletsen onder het genot van een capuccino of biertje J. Ze lacht me ook heerlijk uit: ik ben begonnen met een beetje excersising thuis, aangezien ik toch de ruimte heb. Dus ik dans en spring wat rond in huis, hopend dat de mannen op het voetbalveld niet naar binnen kunnen kijken. Salsa gaat wat lastig zonder partner, maar ik ben m’n spinning aan het oefenen. Dan tol ik van de ene kant van het huis naar de andere. Heb het uitstekend onder controle.. not! Maar ja, in de weekenden is de sportschool dicht en je moet toch ergens beginnen. En ik voel me meteen wat fitter.

En zo meteen lekker een biertje drinken met Dirkje. Goed einde van een saai weekend ;-).

Houten kont

Zo, wat krijg je een houten kont van op de grond zitten.. ik heb nog steeds geen meubels, omdat ik nog zit te twijfelen of ik in dit apartement blijf, of misschien naar een gemeubileerd appartement verhuis (dat nu nog niet klaar is). Dus zit ik voorlopig of op bed, of op de grond. Nou, zodra ik naar meubels ga zoeken, ga ik in ieder geval een lekkere stoel en bank kopen!

Dinsdag ben ik begonnen met mijn Spaanse lessen hier – 4 uur per dag. Met koffie, anders houdt mijn leraar het ook niet vol. Omar is een charmante man die veel kan vertellen over Honduras en Santa Rosa de Copan. Hij wil ook veel weten over Nederland, dus we hebben leuke gesprekken. En gisteren had hij zelfgebakken koekjes van zijn vrouw meegenomen. Jummie, laat mij maar genieten van de lekkernijen hier! Oke, zijn vrouw is Canadese, dus het waren chocolate chip cookies, maar hey, any cookie is fine with me :-). De Spaanse lessen gaan hier een stuk beter dan in Nederland en het is erg gezellig. Na de les ga ik altijd meteen naar het hotel om de hoek om te internetten – yep, onder het genot van een capuccino.

Dinsdagavond ben ik naar de bios gegaan met Dirkje en de muchachas van haar huis (de werksters – vrouwen die keihard werken voor een ontzettend laag loon, vaak het grootste deel van hun leven). De film was om 9 uur afgelopen en mij werd aangeraden om met de taxi naar huis te gaan. Ik keek Dirkje even vreemd aan “Maar het is pas 9 uur en ik woon een kwartiertje lopen hier vandaan”, waarop Dirkje zei “Yep, maar dit is Honduras J”. En alhoewel ik eerst nog dacht ”Poeh, ik durf best alleen naar huis”, dacht ik al snel daarna aan de veiligheidstraining die ik in Nederland heb gehad. En ja, Dirkje heeft natuurlijk gelijk: this isn’t Kansas anymore, Toto. Dus ben ik braaf in de taxi gestapt, nadat Dirkje had uitgelegd waar ik naartoe moest. Want ja, ik weet wel waar ik woon, maar het adres... daar doen ze hier niet zo aan, je moet het een beetje beschrijven en dat moet ik nog even onthouden ;-).

Toen ik de volgende dag een man met een enorm hakmes over straat zag lopen, was ik blij dat ik een taxi had genomen. Je weet tenslotte maar nooit wie je ’s avonds tegenkomt en de straatverlichting is niet al te best.

Ah, en ik wil toch even laten zien over wat voor straten ik het heb, wanneer ik zeg dat ik over straat loop, dus hierbij nog 2 foto’s van Santa Rosa: een willekeurige straat en de Iglesia bij Parque Central.

Tomar cafe

M’n leventje is nog vrij saai hier. Dus wat doe je als je een beetje zit te wachten tot je iets kunt doen? Dan ga je gekke dingen doen tussendoor. Ik kreeg gisteren opeens de neiging om de handstand tegen de muur te doen. Zo eens in de zoveel tijd komt die behoefte naar boven en als je dan in een leeg appartement zit met een enorme keuze aan vrije muren, nou... dan kun je nog maar 1 ding doen!

M’n koffie consumptie is hier ook weer behoorlijk gestegen. Om te kunnen internetten op m’n laptop, kan ik naar drie verschillende plaatsen gaan: een cafe, een hotel of een restaurant. Ik heb alledrie al bezocht – alleen bij het restaurant twijfelde ik of ik naar binnen zou gaan. Naast de deur hangt een bord verboden voor wapens. Hmm.. 2 gedachtes gingen door me heen: (1) a bit dodgy... waarom zetten ze dat er expliciet neer? Nog niet ergens anders gezien; en (2) hey, daar loopt in ieder geval niemand met een geweer rond. Nou, ik was toch wel nieuwsgierig naar de inrichting, dus ik koos voor optie 2. Eenmaal binnen bleek het een soort familierestaurant te zijn, waar ik een hele middag lekker heb kunnen internetten en eten.

Maar goed, ik had het over koffie.. Onder het lezen en schrijven van emails, zit ik elke dag te genieten van een heerlijke capucchino... totdat de batterij van m’n laptop leeg is. En nu zul je denken dat ik dan aan het eind van de dag helemaal sta te stuiteren van de cafeine, maar nee hoor! Ik lig rustig om half 10 in bed omdat er niet veel te doen is en dan slaap ik meteen heerlijk in.

Santa Rosa de Copan is een klein stadje met zo’n 40.000 inwoners en er zijn genoeg gelegenheden om ergens af te spreken onder het genot van een kopje koffie. Samen met Dirkje heb ik ook al een aantal cafeetjes bezocht en overal zie je wel mensen zitten. Ze heeft me al meteen naar de plekjes gebracht met de lekkerste capuccino’s. Starbucks eat your heart out ;-)

De koffie wordt hier lokaal geproduceerd – je kunt zelfs een tour krijgen op de plantage (Beneficio Maya). Uitstekende kwaliteit (al heb ik er weinig verstand van, maar hij smaakt me erg goed) en ook het schuim op de capuccino wordt zorgvuldig gemaakt – je likt het liefst met je tong je kopje uit!

Maar ik probeer het toch enigszins te matigen tot een kop of 3, 4 per dag... Ik moet tenslotte ook een beetje aan mijn gezondheid denken. Maar zodra ik aan de slag ga, zal ik veel op werk emailen, dus dan hoef ik niet meer dagelijks naar een cafe om te internetten. As for now... ik denk dat ik nog een capuccino neem.. :-)

Santa Rosa de Copan

Gistermiddag, net toen ik van plan was in het centrum te gaan internetten, begon het lang keihard te regenen... zo'n uur of 2. Tja, aangezien ik nog geen paraplu heb gekocht, besloot ik maar binnen te blijven. Daar zit je dan, in een leeg appartement. Nou, da's niet helemaal waar: het is gemeubileerd: ik heb een ijskast en gasfornuis. Het bed en de tv (die het nog niet doet), zitten er nog niet bij. Dus ach, ik kan slapen en eten. Ziet er toch gezellig uit, of niet? ;-)



Maar ik heb wel een balkon met een mooi uitzicht!



En ik woon op loopafstand van het centrum. Oke, het centrum... je hebt 1 hoofdstraat, laten we het de dorpstraat noemen. En daar omheen zitten alle winkels, het parque central, de kerk, etc.. Ik heb nog niet alles gevonden, maar dat komt nog wel. Verder heb ik ook kunnen zien waarom de stoepen zo enorm hoog zijn: na een regenbui kun je daar tenminste nog droog op lopen. Goed afvoersysteem dus voor het water.... Santa Rosa ligt midden in de bergen, dus het water stroomt naar beneden tijdens een regenbui.
Je wordt hier niet zo enorm nagestaard door iedereen als in de Filipijnen, waar je soms dacht dat er misschien vogelpoep op je hoofd zat ofzo, want waarom staarde anders iedereen je zo na? Maar nee, hier kijken ze wel op, maar lopen gewoon door. Alleen krijg ik veel sjans van de oudere mannen, da's wel erg grappig. Het heeft zo z'n charme ;-).

Nou, ik kan niet wachten tot ik aan de slag kan gaan! Nog even een teken van leven:

Eerste indruk Honduras

Na een turbulente laatste maand in Nederland, ben ik 2 dagen geleden eindelijk aangekomen in Honduras.. De laatste maand voorbereidingen verliep niet helemaal soepel, maar gelukkig heb ik veel steun van vrienden en familie gekregen. Nog lekker goed gefeest (verdorie, nu moet ik afkicken... ik raakte net gewend aan die heerlijke salsa avonden) en lekker tijd doorgebracht met familie.
Ik had bijna m'n vlucht van Miami naar San Pedro Sula gemist door een enorme onweersbui, maar na een heftige discussie met de grondstewardess, mocht ik toch nog naar mijn vliegtuig rennen (de aanhouder wint ;-)). Bleek het vliegtuig vervolgens bijna een uur vertraging te hebben... De laatste vlucht was de meest gezellige: Angela, een Hondurese vrouw ontmoet, die in de VS, Mexico en Honduras woont. Heerlijk gepraat over het leven, de liefde en Honduras. Ze zei dat ik vooral niet te vroeg moest trouwen en "date young men, then marry the older ones: they've got good careers and money". Hahaha, ik zal het onthouden ;-).. Ik ga wel contact met haar houden - ze maakt wel vaker een autotocht van Florida naar Honduras, en heeft me uitgenodigd om een keer mee te gaan. Dat lijkt me natuurlijk super!!
Toen we in San Pedro Sula aankwamen, moest ik natuurlijk even kijken wat het uitzicht was... veel groen, een enorme rivier... en ruimte! In vergelijking met Davao, waar ik dacht "waar ben ik in vredesnaam terecht gekomen met al die op elkaar gepropte huisjes"... dacht ik hier: "heerlijk, wat een natuur!" En toen ik buiten kwam, was het weer ook niet verkeerd. Oke, het is regenseizoen, maar niet broeierig warm en je begint niet te zweten na 3 minuten lopen. Heerlijk!
Natuurlijk kon ik, zodra ik de hal van het vliegtuig binnenkwam, mijn koffers meteen achterna rennen, want een portier wilde me al naar een taxi brengen. Ach ja, dat is in elk land natuurlijk, alleen nu kon ik niet naar mijn collega Melissa zoeken, want ik moest mijn koffers achterna. Gelukkig had ik wel een behoorlijk publiek dat stond te genieten van het schouwspel, dus mooi, ik zorg m'n 1e dag al meteen voor entertainment. Maar uiteindelijk is alles goed gekomen en heb ik Melissa gevonden. Nou, en daar ging m'n Spaans... ik gooide er Franse en Italiaanse woorden doorheen waarvan ik niet eens wist dat ik ze kende... Maar goed, ik kan duidelijk maken wat ik wil en Melissa heeft genoeg geduld met me. Maandag begin ik met m'n eerste cursusdag! En dan zal het Frans en Italiaans snel naar de achtergrond verdwijnen...