Frustraties en afleidingsmaneuvres

Afgelopen week was wel een week vol frustraties. Ook ik heb mijn grenzen bij tener paciencia, vooral wanneer ik na 4 weken Honduras nog niet een echt welkom-gevoel krijg. Dus afgelopen week ben ik vooral bezig geweest met het proberen te verwerken van die gevoelens en positief te blijven. Dat lukte niet altijd, maar daar had ik dan weer gelukkig afleidingsmaneuvres voor.

Een van de problemen is namelijk dat mijn collega niet met me communiceert. Zij werkt heel erg aan haar eigen projecten en betrekt me nergens in. Het aparte is, is dat zij wel ziet dat dit bij andere afdelingen gebeurt, maar niet bij haar eigen afdeling. Wanneer ik iets probeer voor te stellen, is de reactie ook erg lauw. Lastige stiuatie dus.

Dus toen het me afgelopen week teveel werd, ben ik ’s avonds gaan hardlopen. Xiomara, m’n huisbazin, wilde dat haar dochtertje Daniela met me meeging. Een klein dikkertje van een jaar of 10. Ze moet nl. afvallen en Xiomara had me al een paar keer zien rennen. Momenteel hebben de scholen vakantie en dus vervelen kinderen zich rot: er is niks voor ze te doen en de meesten hangen wat voor de tv. Kindervakantieprojecten zouden hier wel werken!

Dus ben ik met Daniela gaan rennen – en ze volgde me goed, al had ik natuurlijk wel mijn tempo aan haar aangepast (zo gemeen ben ik nou ook weer niet ;-)). Allebei eigen muziek mee, en toch samen rennen: zij wordt m’n after work project! Na afloop waren m’n frustraties naar de achtergrond verdwenen en dus kon ik de dag wel goed afsluiten.

De rest van de week was bijna niemand op kantoor vanwege een strategische workshop – iets wat niemand me had verteld, maar wat ik via via hoorde. Natuurlijk raakte ik wederom enigszins gefrustreerd waarom ik hier niets over te horen had gekregen en waarom ik niet was uitgenodigd. Vrijdag vertelde Dirkje’s directeur me dat deze workshop was gericht op een analyse van de afgelopen periode – niet echt relevant dus voor mij, maar ik had het graag van mijn collega’s gehoord. Ik hoop dus wel dat ik me deze week eindelijk kan voorstellen aan de directeur en dat er schot in begint te komen, want zoals het nu gaat, is niet goed.

Wat wel goed gaat, is mijn huisvesting. Ik heb toch een deal kunnen maken met Xiomara en heb nu een eettafel en bank en stoel. Langzamerhand begint m’n appartement dan toch een woonruimte te worden waar ik me een beetje thuis kan gaan voelen:

Verder is er gelukkig ook afleiding: Santa Rosa de Copan staat in de maand augustus in het teken van La Feria, dus zaterdag was er een kleine kinderoptocht. Erg leuk begin van de festiviteiten! En ’s avonds zijn we naar een reggueton concert gegaan – blijkbaar een uniek event, want Santa Rosa is niet zo’n uitgaansstad. Wel een belevenis om te hebben meegemaakt!

Het concert begon met een lokale rockband en het publiek was lastig warm te krijgen. Dus zijn wij maar keihard gaan meejuichen om het goede voorbeeld te geven. Daarna kwam Sensual, een zangeres met 2 danseressen die bewegingen maakten die er wel erg onnatuurlijk uitzagen. Maar de zangeres kreeg het publiek wel een beetje los. Of was het de alcohol? Er liepen inmiddels al genoeg dronken mensen rond... Derde groep was Melao uit El Salvador en zij kregen het publiek helemaal los met hun live band: iedereen was aan het dansen, heerlijk! En tenslotte kwam om half 1 de hoofdact: Regguetonduo Alexis & Fido uit Puerto Rico – en Santa Rosa ging uit haar dak! Wat een lekkere avond: een goede afleiding na een frustrerende week.