La fiesta del 20 de Julio (Fiesta de Lempira)

Afgelopen zondag vertrokken we (Dirkje, Noel, een nichtje en een vriend van Noel) richting Gracias, om het feest ter ere van Lempira bij te wonen: la fiesta del 20 de julio. Lempira (“Man van de Berg” in Lenca) is een nationale “indigo” held in Honduras: hij heeft in de strijd tegen de Spaanse bezetting een leger van verschillende “indigenos” stammen opgezet en maandenlang gevochten tegen de Spanjaarden. Het verhaal gaat dat hij door de Spanjaarden in de val is gelokt en is vermoord, maar zekerheid is hier niet over – teveel is helaas verwoest.

De nationale munteenheid is naar Lempira vernoemd en elk jaar wordt vooral in de provincie Lempira (tevens de armste provincie van Honduras) feest gevierd ter ere van deze volksheld. In Gracias heeft hij gewoond en zodoende is daar het feest erg groot en belangrijk.

Wat een superdag! De parade was erg mooi en we hebben alleen maar genoten van wat we zagen. Echt bijzonder! Prachtige jurken, versierde wagens, mooie mensen, leuke muziek... en een goede sfeer!! Geef mij maar meer van zulke feesten ;-).

Na de parade ging het feest verder in het park, waar volop werd gezongen door een groep jubiladores, gepensioneerden. En die wisten de stemming er goed in te houden na een bemoedigend betoog om zelf aan de ontwikkeling van

Honduras te gaan werken. Na een aantal “otra otra”’s van het publiek kregen ze zelf ook steeds meer de smaak te pakken: wat een sfeer!

Een aantal goede betogen over de armoede problematiek in de provincie: iedereen kan een bijdrage leveren aan de aanpak om ervoor te zorgen dat Lempira niet meer de armste provincie van Honduras is. Ook mooi om te zien hoe iedereen uit volle borst meezingt met het volkslied: hand op de borst en zet die keel maar open! Tegen het einde van de voorstellingen gaan we op zoek naar een kopje koffie, want het is alweer 12 uur geweest...

In Gracias en omgeving wonen veel Lenca gemeenschappen en blijkbaar is Lenca aardewerk een van de beste en meest bekende “artesanía” van Honduras. En dus kan ik het niet laten om iets kopen zodra ik het eerste kraampje zie. Ja, ik kan het kopen toch niet verleren ;-). Na een maiskolf met mayonaise en kaas (inderdaad een aparte combinatie en ik moet zeggen, iets te vet) gaan we eindeiljk aan de koffie. Lekker om even te zitten en bij te komen.

Voor we weer teruggaan, bezoeken we nog even Fuerte de San Cristóbal, een Spaanse fort dat bovenop de berg ligt. Ook weer een prachtig uitzicht en aangezien we nog behoorlijk in the mood zijn voor foto’s, maken we ook hier weer een hele reportage J. Maar het is ook zo mooi... en die wolkenpartij... je ziet de regen gewoon op je af komen! En we kijken vanaf het fort ook nog eens recht tegen de hoogste berg van Honduras aan: El Cerro de las Minas, 2849 meter hoog.

Deze berg ligt in het Parque Nacional Montaña de Celaque en ligt (naar ik schat meestal) half in de wolken, maar is inderdaad erg indrukwekkend. Ja, die zou ik best eens willen beklimmen! Celaque betekent iets als “waterdoos” in het Lenca en doet zijn naam eer aan: de 11 rivieren zorgen voor water in alle omringende gemeenschappen, noordelijk Honduras en delen van El Salvador.

Dirkje en ik eindigen de dag uiteindelijk volgens onze nieuwe zondagtraditie, met een Corona in onze vaste stamkroeg – we hoeven het niet eens meer te bestellen. Helemaal voldaan van een superdag, genieten we van ons drankje en gaan met een glimlach, in de stortende regen, een uur later naar huis.