Jumping the streets of Santa Rosa de Copan

Ik wil toch nog even verder gaan over de straten van Santa Rosa de Copan. Geleerd van de slechte combinatie high heels en de straten van Davao, had ik tijdens het inpakken in Nederland besloten om geen high heels mee te nemen. Oke, 1 paar dat al behoorlijk versleten is, om toch nette schoenen te hebben. Maar dat zijn de laagste hakken die ik heb J. Volgens mij een goede beslissing, want als ik hier de straten en stoepen zie... op hakken was ik al 20 keer gevallen. Ik snap ook niet hoe sommige vrouwen dat hier kunnen. De stoepen zijn zeer onregelmatig – je hoeft hier niet in de gym te steppen, loop gewoon een uur door de stad, stoep op en af en je hebt je work-out van de dag gehad.

Ik loop nogal snel en spring stoep op en af. Ten eerste omdat de stoepen heel smal zijn en het nog maar net lukt om iemand te paseren. Ten tweede omdat je, wanneer je de straat wil oversteken, soms letterlijk moet springen om op de straat te komen. Sommige stoepen zijn enorm hoog. Hoe ik dat op hakken zou moeten doen... geen idee. Vaak loop je dan maar een stuk over straat, al zijn de straten ook niet erg breed. Elegant lopen lukt hier bijna niet. Dan moet je al precies weten waar je wel en niet kan lopen met hakken. En anders is het gewoon springen van de ene naar de andere kant. Dus ik houd het voorlopig op slippers, bergschoenen en sneakers :-).

Overal waar je loopt, hoor je heerlijke muziek: salsa, bachata of reggueton. Zodra ik die muziek hoor, word ik helemaal vrolijk en slaat mijn fantasie op hol. Het liefst zou ik dan gaan dansen op straat (vroeger teveel Fame gekeken), maar dat heb ik hier helaas nog niemand zien doen. Anders zou ik natuurlijk zo meedoen! Maar om er mee te beginnen... ik geloof dat ik door gewoon rond te lopen al genoeg aandacht krijg. Is wel even genoeg zo ;-).

Verder zie je, vooral rondom parque central, veel verkopers met ananas, maiskolven, tamales en zoet brood... ziet er allemaaal erg lekker uit! Het lijkt erop dat het leven hier ook veel op straat afspeelt. Dat klinkt allemaal erg leuk, maar ik heb ook gehoord dat mannen op zondagmiddag stomdronken in het park hun roes liggen uit te slapen, omdat ze niet naar huis durven gaan. Of niet worden binnengelaten, wie weet... Niet echt een gezellig beeld dus.

Voordat jullie denken dat ik hier heerlijk de hele dag van het zonnetje zit te genieten: het regent elke dag, meestal aan het eind van de dag. Afgelopen week heeft het ook een paar keer flink gestormd – mijn straat wordt dan een enorme modderpoel, maar is de volgende dag alweer bijna opgedroogd. Ik ben al een paar keer vergeten een raam dicht te doen, waardoor het naar binnen regende. Maar goed dat ik nog geen meubels heb.. En twee keer is de regen zelfs onder de voordeur naar binnen gekomen. En dat terwijl ik op 2 hoog woon en een drempel voor mijn deur heb. Gelukkig was ik niet van plan om een mooi tapijtje bij de voordeur te leggen..

Verder is het hier nog steeds vrij saai. Mijn collega Melissa helpt me hier niet echt... eigenlijk helemaal niet, wat wel een beetje irritant is. Ik heb haar tot nu toe 2 keer gezien. Maar gelukkig is Dirkje er (zij werkt voor OCDIH, een NGO die in het netwerk van mijn ASONOG zit) en zij wil me wel met een aantal dingen helpen. En natuurlijk om even gezellig te kletsen onder het genot van een capuccino of biertje J. Ze lacht me ook heerlijk uit: ik ben begonnen met een beetje excersising thuis, aangezien ik toch de ruimte heb. Dus ik dans en spring wat rond in huis, hopend dat de mannen op het voetbalveld niet naar binnen kunnen kijken. Salsa gaat wat lastig zonder partner, maar ik ben m’n spinning aan het oefenen. Dan tol ik van de ene kant van het huis naar de andere. Heb het uitstekend onder controle.. not! Maar ja, in de weekenden is de sportschool dicht en je moet toch ergens beginnen. En ik voel me meteen wat fitter.

En zo meteen lekker een biertje drinken met Dirkje. Goed einde van een saai weekend ;-).