Een jaar in Honduras

Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik naar Honduras ben vertrokken. En heb ik amper stil kunnen staan bij wat er allemaal is gebeurd in een jaar, zoals:

• een lastige start op kantoor zonder medewerking van mijn collega,
• een noodtoestand in het land door overstromingen veroorzaakt door een Tropische Depressie,
• een nieuwe directeur omdat de vorige werd bedreigd en het land moest ontvluchten,
• een hond gekregen die nu bijna even groot is als ik wanneer hij tegen me opspringt.... oke, ik ben niet heel groot, maar toch ;-),
• geen collega meer op de afdeling door een budgettekort (mede door de financiële crisis),
• gevallen voor en zwanger geworden van een “tipico latino” ;-),
• een aantal aardbevingen, waarvan de laatste deze week nog plaatsvond,
• en dan nu een staatsgreep.

Met nog 7 weken te gaan voor m’n zwangerschapsverlof naar Nederland, vraag ik me af wat ik nog allemaal kan verwachten. Gisteren stormde het weer zo hard, dat het halve kantoor onder water stond en collega’s me bij de arm pakten, bezorgd dat ik uit zou glijden. Eenmaal thuis kon ik ook flink dweilen.

Helaas was de stemming er gisteren niet echt naar om flink te feesten. Uit veiligheidsredenen is gisteren besloten dat het beter is wanneer ik vandaag thuis blijf. NGO’s kunnen nu doelwit worden, aangezien zij over ’t algemeen worden aangezien als anti-regering, iets wat overigens niet terecht is. Deze dreiging kan te maken hebben met een decreet dat gisteren door de nieuwe regering is ingevoerd, waarin een aantal individuele rechten wordt beperkt.

En dus zit ik thuis bij Bo, in afwachting of er iets gaat gebeuren. Morgen is er een vredesdemonstratie hier in Santa Rosa, dus laten we hopen dat die ook vreedzaam verloopt. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk of Zelaya dit weekend terugkeert naar Honduras, of toch zijn terugkeer uitstelt door druk van andere landen. Wederom zal dit geen rustig weekend worden...