Las minas de San Andrés

Binnen het programma “Politieke lobby voor risicomanagement en mijnbouw” werkt Pury voor de mijnbouw-projecten. En wat een politieke complexiteit zit daarachter zeg... ik heb pas een klein deel gehoord en vind het nu al ingewikkeld.

Om een gemakkelijk voorbeeld te geven: Mario werkt via een Canadese NGO bij ASONOG, op het gebied van milieu. Hij was initieel toegewezen aan de mijnbouw-projecten van het programma, maar is daar uit moeten stappen omdat een Canadees bedrijf (Yamana Gold) eigenaar is van de mijnen van San Andrés. En dus is het politiek gezien geen slimme zet om iemand via een Canadese NGO te laten werken aan een project tegen de mijnbouw. En nogmaals: dit is een simpel voorbeeld.

Maandag ben ik naar de mijnen van San Andrés geweest om zelf te kunnen zien hoe verschrikkelijk ze zijn. Voorafgaand werden grapjes gemaakt over de eventuele gevaren van het bezoeken van de mijnen. Collega’s van ASONOG zijn tijdens eerdere bezoeken aan het gebied ook al meerdere keren tegengehouden of bedreigd. Dus hadden we onderweg, om iets veiliger te spelen, afgesproken dat we zouden zeggen dat we (ik en 3 collega’s, waaronder een Duitse en een Engelsman) toeristen zijn die het gebied willen bezoeken. Gelukkig zijn we door niemand van Yamana Gold tegengehouden.

Pury had tijdens de” Mesa de Regional de Occidente para la Gestion de Riesgo” al een presentatie gegeven over de mijnbouw in Honduras. En gaf ons tijdens de “rondleiding” veel informatie over de mijnen van San Andrés. Een aantal feiten:

• Het is schokkend om het gebied te zien en je kunt bijna niet geloven dat dit zomaar kan: een enorm gebied is gekapt en afgegraven voor de open mijnbouw – “abierto cielo” – voor de zoektocht naar goud
• Vroeger was het gebied net als de rest van de omgeving prachtig: vol bomen, planten, dieren, en een aantal dorpjes eromheen – het gebied is nu onherkenbaar
• Het zijn vooral buitenlandse bedrijven die investeren in en profiteren van de mijnbouw in Honduras
• Het gebruik van chemicalieën veroorzaakt een enorme vervuiling van grond en water (door oa lozing van het gifwater in de rivieren): 40% van het water in de omgeving is vervuild en veroorzaakt gezondheidsproblemen voor de inwoners, o.a. pigmentverkleuring bij kinderen
• De rivier naast de mijn heeft de kleur van cement, zo erg is de mate van vervuiling

• Het dorpje San Miguel ligt slechts 100 meter van de mijnen en is een “ghosttown” (zie fotos) aan het worden: de inwoners worden gedwongen (smartegeld) om te vertrekken, maar ze kunnen nergens anders wonen. Velen zijn inmiddels vertrokken, maar niet iedereen kan een andere woonruimte vinden
• Het bedrijf betaalt amper tot geen belasting over de winst en komt amper tot niet tegemoet te komen aan de veroorzaakte schade op het gebied van milieu en gezondheid
• Er worden naaldbomen geplant ter compensatie op omliggende stukken grond – deze grond is echter onvruchtbaar
• ASONOG is de enige NGO in Honduras die een project heeft tegen de mijnbouw en aan projecten werkt om de bevolking te helpen

En ik ben weer iets wijzer geworden over de problemen in Honduras. En over het werk dat mijn organisatie hier doet. En al is het intern een zooitje, er wordt zeker goed werk gedaan!

Los Cayos Cochinos

Afgelopen weekend toch wel het meest relaxte weekend gehad sinds ik hier zit.

Met een groepje vrijwilligers die verspreid in Honduras werken, ben ik naar de Cayos Cochinos gegaan om te genieten van het extra lange weekend (afgelopen maandag was Onafhankelijkheidsdag hier). Los Cayos Cochinos is een eilandengroep (2 grote eilanden en 13 cayos, "drooggevallen banken") voor de kust van Honduras, boven La Ceiba. Deze cayos zien er soms uit als de kleine eilandjes die je in cartoons ziet, wanneer een schipbreukeling op een eilandje eindigt met 1 palmboom en een kist met kleren.

 

Het hele weekend hebben we niks anders gedaan dan geluierd, gezwommen, cocktails gedronken en genoten. Een prive eiland zonder electriciteit, koken boven kampvuur, verse vis uit de zee... wat wil je nog meer? En lekker gesnorkeld... ik kreeg wel heimwee naar het duiken, maar dat komt nog wel J.

Ontzettend leuke mensen ontmoet en tot de conclusie gekomen dat iedereen even gek is. Heerlijk, precies wat ik nodig had. Een van de meiden, Deirdre, komt uit Dublin en heeft dezelfde studie als ik gedaan – maar dan fulltime. In hetzelfde jaar en de kans is groot dat we 1 klas samen hebben gevolgd. How weird is that?

En dus hebben we lekker veel gepraat over Dublin, de universiteit en onze professoren... echt bizar, want deze studie heeft altijd een strenge selectie en in mijn klas zaten bijvoorbeeld maar 25 personen. It’s a small world after all.. 

Omdat we allemaal een beetje verspreid wonen, kunnen we elkaar wel in de weekenden opzoeken, dus met de besteding van mijn vrije tijd kan het wel goed komen! Helemaal ontspannen ben ik deze week weer met werken begonnen...

Deze keer geen lang verhaal, maar een kleine collectie van de foto’s van afgelopen weekend.... omdat ik nog even aan het nagenieten ben J.

¿Tiene hambre? ¡SÍ! ¿De qué? ¡DE JUSTICIA!

Eind vorige week heb ik een tweedaagse workshop gevolgd met collega’s van de afdeling “Incidencia Politica para la Gestion de Riesgo y Mineria” (IGRM), die zich bezighoudt met de de thema’s risicomanagement en mijnbouw. Interessante workshop van de “Mesa Regional de Occidente para la Gestion de Riesgo” over een strategisch werkplan. De workshop was een dag na de presentatie van de afdeling PPC en een collega van IGRM had PPC uitgenodigd om deel te nemen aan de workshop om ideeën uit te wisselen en 1 collega was warempel gekomen en nam actief deel aan de workshop. Was nog niet eerder gebeurd.

De nadruk van het werk van de “Mesa” ligt op politieke beïnvloeding op het gebied van risicomanagement en mijnbouw. Om o.a. te voorkomen dat rampen als Orkaan Mitch (1998) nogmaals in dergelijke omvang schade aanrichten. Een van de aandachtspunten in hun strategie is om de bevolking te betrekken in risicomanagement en hen in hun positie te versterken. Dit betekent dat er wordt geprobeerd van beneden naar boven te werken in plaats van ideeën en strategieën te implementeren waar de bevolking niet op zit te wachten. En dus moet er ook aandacht worden besteed aan een communicatiestrategie: hoe kunnen de doelgroepen optimaal worden betrokken bij het proces?

Vervolgens ben ik deze week met dezelfde collega’s naar een demonstratie tegen corruptie in San Pedro Sula geweest – de “industriële hoofdstad” van Honduras. Corruptie is overal in de samenleving aanwezig, zo werd ook duidelijk gemaakt door de verschillende sprekers. En toch stak 1 vrouw er bovenuit door simpelweg dit te zeggen: we roepen vandaag dat we als 1 eenheid tegen corruptie moeten vechten, maar vergeet daarbij niet dat hier vandaag ook mensen in ons midden zijn, die 2 of 3 dagen niet hebben gegeten omdat ze simpelweg niets hebben. We moeten vechten voor de campesinos, waarvan meer dan 80% in armoede leeft. Klare taal en begrijpelijk voor iedereen.

Het was de eerste keer dat ik überhaupt aan een demonstratie heb deelgenomen en ik moet zeggen dat het je toch wat doet als je deze mensen met zoveel passie ziet strijden voor gerechtigheid, openheid, gelijkheid en betere leefomstandigheden voor de arme bevolking.

Verder weer leuk nieuws: afgelopen weekend ben ik uitgeweest en heb warempel kunnen dansen :-), de volgende dag een zwembad ontdekt en zondag een (paar) “trago de madre” gedronken. Er is maar 1 tent in Santa Rosa waar je dit kunt drinken en al heb ik geen idee wat er allemaal in zit (alcohol is een onderdeel ;-)): het is heerlijk! En je kunt het niet bij 1 glas laten, dus de zondagmiddag was goed besteed!

Afgelopen maandag heb ik eindelijk mijn spullen gekregen en dus was ik als een gek in huis aan het rondrennen. Ik heb boterhammen met hagelslag gegeten, slaap nu onder een heerlijk dekbed en heb weer een ruime keuze aan kleding J.

M’n huisje voelt al weer een beetje meer thuis met m’n boeken en fotolijstjes.

En op werk zijn weer meer vorderingen: ik heb net zo lang met Melissa gezeten tot ik een datum eruit kreeg om een workshop te organiseren, eind deze maand. Dus dat wordt hard werken en ik hoop dat m’n vermoeden juist is en dat veel mensen willen deelnemen. Nu nog vorm gaan geven aan de workshop, maar dat gaat ook wel lukken, want daarin wil Mario me wel helpen. Yep, ik heb er wel vertrouwen in dat die workshop een succesje gaat worden!

Mijn eerste succes!

Yes.... deze week kan haast niet meer stuk: na het vieren van de laatste dagen feria in Santa Rosa, kwam ik maandag vol goede moed op kantoor om iedereen achter de broek aan te jagen over de enquêtes. En tot mijn verbazing (intern maakte ik een sprongetje in de lucht) kreeg ik van de coordinador de afdeling Gestión de Riesgos y Minería alle ingevulde enquêtes van zijn afdeling. Joepie! En de antwoorden en het comentaar zijn zo open, eerlijk en uitgebreid, dat ik de hele afdeling meteen een superdankjewel emailtje heb gestuurd (aangezien de meesten niet hier op kantoor werken). Daarna kreeg ik, na een vriendelijk verzoek van mijn kant, van een andere afdeling ook alle enquêtes. Dat betekent dat ik nu ongeveer de helft van de enquêtes terug heb. Yahooooooo! En m’n dag kon al helemaal niet meer stuk toen ik ook eindelijk met Beate heb kunnen skypen. Ja, ik kan eindelijk weer skypen :-).

Dinsdag tijdens Spaanse les zei Omar dat de directeur van zijn universiteit met mij wil praten over een intern communicatieproject voor de universiteit – dit natuurlijk in mijn vrije tijd, maar aangezien ik die in de weekenden volop heb, lijkt het me super om daaraan te werken. Puur door met Omar te praten over mijn werk binnen ASONOG, is hij enthousiast geworden over een communicatieplan voor zijn universiteit en heeft hij nu ook zijn directeur en een aantal collega’s zover gekregen dat zij er ook voor open staan. Dus ik kijk erg uit naar dit gesprek!

’s Ochtends werd internet bij mij thuis geïnstalleerd (een persoonlijke mijlpaal!) en vervolgens moest ik naar de advocaat om een document voor mijn visumaanvraag te tekenen, waarmee mijn aanvraag officieel in behandeling wordt genomen. Joepie!! Verder heb ik een lotgenoot gevonden binnen ASONOG die hier ook als vrijwilliger werkt. Mario komt uit Chile en loopt een beetje tegen dezelfde problemen aan qua werkzaamheden – dus we gaan proberen er samen iets aan te doen. En samen huilen als het niet lukt ;-).

En vanochtend was er een meeting vanuit de afdeling Participacion Ciudadana (PPC), georganiseerd door Hector. Met wie ik uitgebreid heb gepraat over communicatiestrategieën en –plannen en aan wie ik een aantal methodologieën heb uitgelegd die kunnen worden gebruikt in het proces. We hebben een aantal keer ideeën uitgewisseld over verbeteringen in de communicatie en ik ga misschien een communicatiestrategie opzeten voor EROC, het project van PPC.

De meeting was voor iedereen van alle afdelingen en PPC gaf een presentatie over EROC. Met als doel (1) collega’s te informeren over PPC en EROC en (2) aanknopingspunten voor samenwerking te zoeken met andere afdelingen. En die werden volop gevonden – er ontstonden goede discussies en er zijn ideeën gecreëerd voor volgende stappen. Zo werden volgende meetings gepland en werd het idee aangeboden om andere afdelingen eenzelfde soort presentatie te laten geven om elkaar te informeren over waar men mee bezig is.

En dit is precies waar ik het met een aantal mensen intern over heb gehad en waar de enquête o.a. over gaat. En het allermooiste is, dat ik het niet in de meeting heb hoeven voorstellen: dit brachten collega’s zelf naar voren. Dus door de afgelopen weken veel te praten over interne communicatie, samenwerking, het imago van ASONOG, etc. heb ik uiteindelijk toch een eerste resultaat weten te behalen. En daar ben ik superblij mee!! Dus ik sta hier nu wel even te juichen, en het maakt veel ellende goed!

Vol goede moed ga ik de 2^e helft van de enquêtes proberen binnen te krijgen deze week :-).

Relativeren

Afgelopen week heb ik weer grotendeels alleen gewerkt, maar nu was het een andere situatie. Een nichtje van Melissa is 2 weken geleden ontvoerd in Tegucigalpa (de hoofdstad). Haar familie heeft geprobeerd met de ontvoerders over losgeld te onderhandelen, maar dat is helaas niet gelukt. Afgelopen donderdag is zij teruggevonden, vermoord. Ze is nu wel weer op kantoor, maar heeft het erg moeilijk – vooral omdat iedereen haar steun wil geven en dan barsten de emoties natuurlijk opnieuw los. Ze probeert zich goed sterk te houden en ik moet zeggen dat ik daar bewondering voor heb. Ik kan me niet voorstellen wat er door je heengaat wanneer een familielid wordt ontvoerd en vervolgens vermoord. Je hoort en leest wel veel over criminaliteit en geweld in Honduras, maar als het dan iemand overkomt die je kent, is het toch anders. Dan worden je eigen problemen opeens nietig. En denk je even niet meer alleen aan jezelf.

Maar gelukkig zijn er ook leuke momenten en successen geweest:
Dit weekend zijn de feria begonnen op het veld tegenover mijn huis. Tot eind augustus kijk ik vanuit m’n balkon uit op eetkraampjes, muziek en allerlei kraampjes met artesanía uit de streek. Xiomara nam me mee om kennis te maken met de mensen, het eten en de koopwaar. En natuurlijk kon ik het niet laten om al iets te kopen ;-). Daarna was er een kleine kinder carnavalsoptocht (zou de Grote Optocht dan een week later zijn, net als bij ons? ;-)). In de stad was ook vanalles te doen en de sfeer is erg leuk – het voelt echt als een dorpsfeest!

En ik heb sinds afgelopen week kabel – yep, eindelijk gelukt. Dus ik heb nu niet alleen meer dan 100 kanalen om uit te kiezen (waarvan een groot deel Amerikaanse kanalen), ik kan Spaans leren door naar foute Mexicaanse soap opera’s te kijken. En naar Amerikaanse films en series met Spaanse ondertiteling – ook best leerzaam!


Op werk gaat plan B misschien wel werken. De meeste collega’s hebben inmiddels mijn enquete en hebben gezegd dat ze hem deze week bij me inleveren. En de eerste ingevulde enquetes zijn al binnegekomen met erg goede, kritische antwoorden. Ik hoop dat de rest dit voorbeeld zal volgen! En er is eindelijk een start gemaakt met mijn visumprocedure, waar ik me de laatste weken wel zorgen over maakte.

Dankjewel!

Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes en aanmoedigingen om niet op te geven! Dat doet me wel erg goed. Het was inderdaad voor mezelf goed om alles er even uit te gooien. Het gaat inmiddels weer iets beter en ik kan weer een beetje lachen. Helemaal toen ik vanochtend een paard op straat zag staan dat stond vastgebonden aan een verkeersbord - ik voelde me even in The Wild West. Op het verkeersbord stond "Verboden te parkeren, taxi standplaats". Erg jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had!

Beetje bij beetje probeer ik weer verder te gaan om uiteindelijk mijn doel te bereiken. Op dit moment is dat ervoor zorgen dat m'n collega's hier m'n vragenlijst invullen zodat ik een beeld krijg van de huidige situatie. Ik heb geprobeerd steun te krijgen - niet gekregen, dus door naar plan B. En er is een aantal mensen wel geinteresseerd in mijn ideeën, dus wie weet gaat plan B wel werken. Plan C heb ik nog niet ontwikkeld ;-).

Even gal spugen

Wat is een beginperiode toch altijd lastig. Ik heb het al vaak meegemaakt: in de VS, Ierland en de Filipijnen, maar ik heb me nog nooit zo niet-welkom gevoeld als hier. Het gaat hier echt met pieken en dalen en de dalen zijn dieper dan de pieken. Ik heb lang nagedacht over of ik dit bericht zou plaatsen of niet. Maar dit is hoe ik me nu voel en mijn enige manier om mijn gal te spugen (hopelijk zonder die bitter nasmaak).

Afgelopen maandag had ik eindelijk mijn ontmoeting en eerste gesprek met de directeur – vooral dankzij mijn relatiebeheerder van ICCO, want ik heb via 3 verschillende wegen geprobeerd een afspraak te krijgen, zonder resultaat.
Ik had gedacht dat ik dat gesprek alleen met hem had, maar Melissa en Jose Luis zaten er ook bij. En ik voelde me behoorlijk opgelaten. Waarom? Ten eerste omdat ik het gesprek moest beginnen en het niet kon laten om mijn verbazing te uiten over het feit dat ik met geen mogelijkheid de directeur heb kunnen ontmoeten tot nu. Waarop ik het antwoord kreeg dat hij het erg druk had en dat m’n Spaans toch niet goed genoeg was om hem te spreken. Au, dat deed wel pijn. Al kreeg ik een compliment dat m’n Spaans nu behoorlijk verbeterd was. Maar in mijn ogen een erg zwak excuus en in een andere situatie was ik daar flink tegenin gegaan.

Ten tweede had hij eigenlijk ook geen tijd om mijn werkzaamheden te bespreken of supervisen – maar ik was hartelijk welkom bij ASONOG. Weer au, want hun idee was dat Melissa dan maar mijn supervisor zou zijn (dit wilden ze zelfs in het contract vermelden). Die tussen neus en lippen door in november voor 3 maanden naar Canada vertrekt. En wederom moest ik daar tegensputteren, want dat idee bevalt me niet. Iemand die mij 2 weken lang zowat heeft doodgezwegen zie ik niet als een goede supervisor. Bovendien moet ik juist haar werkzaamheden observeren en waar nodig veranderen en dat is natuurlijk lastig wanneer zij degene is die mijn projecten moet goedkeuren. Na mijn argumenten op tafel te hebben gegooid (Melissa is mijn counterpart, niet handig als zij mijn supervisor zou zijn), wordt Jose Luis mijn supervisor. Die me al twee keer eerder heeft verteld dat dat niet zijn taak is. En die er ook geen tijd voor heeft. Maar ik ben van harte welkom hier.

Ik moet dus maar werken aan de communicatiestrategieën zonder interne ondersteuning van hogerop, want het lijkt erop dat niemand hiervoor verantwoordelijkheid op zich wil nemen. Ik heb me tot nu toe tegenover bijna iedereen moeten verdedigen dat ik echt wel die taal onder de knie krijg (ik heb nu al een format communicatieplan in het Spaans geschreven) en dat ik genoeg bagage heb om mijn werk te gaan doen. Niemand hier heeft ook maar enig idee van communicatiestrateën en toch moet ik mij telkens verdedigen. Er wordt gedacht dat wanneer ze me het probleem “er is geen interne communicatie” geven, ik een kant-en-klare oplossing heb. Ik vraag mij eerder af of zij wel open staan voor verandering. Geen idee, ik hoop alleen dat de situatie snel verandert, want dit vreet energie en ik kan niet zeggen dat ik er gelukkiger van wordt.

Waarom ben ik er dan aan begonnen en blijf ik volhouden? De uitdaging om het toch voor elkaar te krijgen. Ik ben al een stuk verder dan 5 weken geleden en wie weet gaat het me lukken. Ik geef niet graag op, ik moet alleen zo nu en dan m’n gal spugen.

Het is niet eens zozeer de traagheid waarmee alles gebeurt, die me stoort. Het is de onverschilligheid, het niet nemen van verantwoordelijkheden, de stugheid en de hoge mate van individualisme in de werkcultuur: dit is mijn eiland en daar ligt het jouwe. Ik hoop serieus dat ik daar doorheen kan prikken.

Het is heel vervelend om te horen hoe goed Dirkje werd opgevangen in haar organisatie en hoe zij haar in hun gemeenschap hebben opgenomen. Ik zit alleen te werken (geen idee waar Melissa de helft van de tijd uithangt), ga alleen lunchen en spreek na werktijd niemand behalve mijn huisbazin en haar familie. Met wie ik wel goed kan opschieten en die allemaal erg aardig zijn – ik krijg warempel nu ook Nelson (haar man) aan het sporten!

En ik ben hier puur voor mijn werk, niet om me voorgoed te vestigen of om zoveel mogelijk leuke uitjes te maken; maar het wordt wel heel zwaar wanneer ik hier 1,5 jaar lang in mijn eentje moet volhouden zonder sociaal leven. Of mis ik gewoon iedereen in Nederland?