Al trabajo!

Jeetje, waarom vliegen vakanties toch altijd zo snel voorbij? En ik heb niet eens alles kunnen doen wat ik wilde doen. Ik werd hier al voor gek verklaard dat ik uberhaupt al afspraken had gemaakt terwijl ik nog in Honduras zat en nog heb ik niet iedereen gezien.

Maar wel ontzettend veel lol gehad met familie en vrienden... m’n nieuwe nichtje gezien en lekker gespeeld met m’n neefjes, die twee keer moesten kijken voor ze me herkenden, haha!

De vakantie was niet helemaal gelopen zoals ik wilde, omdat ik halverwege een vreselijke uitslag kreeg waardoor ik een beetje van het kastje naar de muur werd gestuurd. Zal er vast ook mee te maken hebben dat ik geen huisarts heb in Nederland... maar goed, de uitslag is nu bijna weg en ik kan me weer op straat vertonen ;-). 

Semana Santa verliep niet zoals ik had gehoopt, maar ik heb wel nog kunnen genieten van een mooie processie. ’s Ochtends om 6 uur, toen ik met Bo liep, was iedereen al druk bezig met de voorbereidingen (oké, ze waren al om 3 uur begonnen) en rond 9 uur begon de processie. Niet tot het einde gevolgd, want hij duurde 2,5 uur maar zeker de moeite waard om te hebben gezien! Om 12 uur zouden ze de kruisiging naspelen en ik zat met een collega en familie al vol verwachting te wachten... maar helaas.... of we zaten op de verkeerde plek, of het was maar een gerucht... Ach ja, zo spectaculair als het in de Filipijnen is, zal het er hier niet aan toegaan.

 

En was ik eindelijk in Nederland weer gewend aan begroeten met 3 kussen, het uit de kraan drinken, het gooien van wc-papier in de wc en een dikke jas dragen.... de eerste week in Santa Rosa kon ik me weer helemaal opnieuw aanpassen, hahaha!

Deze week weer begonnen met werken en ik heb er zin in! Wederom moet ik veranderingen brengen in m’n plannen, omdat de veiligheid nu op de hoogste alertheid staat. Toen ik in Nederland was, is er ingebroken op ons netwerk en belangrijke informatie gestolen. En dus moeten we zo snel mogelijk veranderingen brengen in ons communicatienetwerk. Dat wordt een hele klus en is ook weer een superuitdaging voor mij!

M’n dag begon maandag goed: na iedereen begroeten, gedag zoenen en het ochtendgebed, zette ik m’n laptop aan.... en zag dat Bo ook hiervan de kabel heeft doorgebeten. Ik snap werkelijk niet hoe die hond kabel lekker vindt, maar hoe dikker hoe beter. De tv-kabel heeft hij ook al doorgebeten – zeg maar een kabel minstens 2 keer zo dik als in Nederland..

Gelukkig had ASONOG nog 1 kabel liggen die ik tijdelijk kon gebruiken, zodat ik tenminste kon werken... maar dat duurde ook niet lang. Na veel aandringen heeft een collega vanochtend de kabel gemaakt en kan ik weer volop aan het werk. Jeetje wat voel je je ineens nutteloos als je niet op je eigen computer kunt werken, waar al je documenten op staan!

Dus wederom met vallen en opstaan kom ik er wel... en heb ik nog een berg werk te doen. Intussen geniet ik wel van het heerlijke weer hier en ben ik helemaal gelukkig Bo weer bij me te hebben, die binnen 3 weken behoorlijk is gegroeid. Ik ga weer een paar lessen Spaans nemen en me wederom voorbereiden op een aantal vrienden die binnenkort Santa Rosa helaas gaan verlaten... but that’s life!

Laatste dagen voor de vakantie...

Ik zit hier alweer 8 maanden.... jeetje wat vliegt de tijd! Nog een paar dagen werken en dan ga ik naar Nederland voor vakantie!! Heerlijk, ik heb er echt zin in! Maar voordat ik kan genieten, moet ik hier nog een hoop doen:

(1)    we hebben problemen met het email systeem – waarschijnlijk zit ergens een virus (de server of het IP adres) en iedereen roept natuurlijk “nee hoor, niet hier”, maar ja... het werkt niet zoals het hoort en dat alles moet zijn opgelost voor ik vertrek. Natuurlijk erg jammer, want nu loop ik het gevaar dat mensen wederom gaan klagen over het institutionele email adres. Maar goed, tot nu toe nog geen zeurders gehad – iedereen wil het gebruiken, alleen moeten we er deze week voor zorgen dat alles in orde is. En helaas ben ik zelf niet techisch genoeg om eraan te sleutelen en dus afhankelijk van anderen (maw natuurlijk gaat het niet zo snel als ik zou willen ;-)).

(2)    de nieuwe website moet deze week live gaan – heb mezelf een en ander geleerd over Dreamweaver en FTP, maar nu maar hopen dat alles goed gaat bij de laatste stappen!  Voor mij erg spannend allemaal, vooral omdat er bij veel mensen hoge verwachtingen liggen. Maar ik heb al m’n plannen voor de website al met José Luis en José Ramón besproken en zij gaan er akkoord mee. Eerst ervoor zorgen dat alle informatie actueel is en dat we de website 2 keer per maand updaten... daarna kijken wat we willen veranderen in het design. Ik ben ervoor om het zo simpel mogelijk te houden – zeker voor hier, met trage internetverbindingen e.d. Simpel en to the point. Eens kijken of dat werkt.

(3)    De Mensajera moet ik deze maand overdragen aan Claudia, zodat hij wel kan worden gemaakt. Ik had iedereen een maand voor m’n vakantie aangegeven dat ik wegga en het liefst voor m’n vakantie al informatie ontvang, zodat ik het grootste deel van het werk nog kan doen. Maar helaas geen gehoor gekregen ;-). Wel krijgen we steeds meer positieve reacties van onze partnerorganisaties over de Mensajera. Ik heb alle email adressen gecontroleerd en aangevuld waar nodig, waardoor het publiek nu veel geselecteerder is – en groter. Zo hadden we voorheen bijvoorbeeld vooral algemene emailadressen van partnerorganisaties met als nadeel dat wanneer de Mensajera daar intern niet wordt doorgestuurd, niemand hem gaat lezen. En nu is een aantal tecnicos zelf naar ons toegekomen met de vraag toegevoegd te worden aan onze mailinglijst. En dat is natuurlijk super!!

(4)    m’n halfjaar rapport moet ik deze week nog met José Luis en José Ramón bespreken.

(5)    EROC kwam vorige week half in paniek vertellen dat ze voor eind maart een aantal media moeten hebben geimplementeerd en dat de communicatiestrategie ook moet worden ingeleverd. Dat terwijl ze in januari en februari alle tijd hadden om alles met me door te lopen. Maar goed, we hadden afgelopen week een workshop georganiseerd om de laatste puntjes op de i te zetten – ik had al gezegd dat ik vóór mijn vakantie maar 1 dag aan EROC kon besteden vanwege m’n werk voor ASONOG. Niemand maar dan ook niemand had de communicatiestrategie die ik in december had ingeleverd, gelezen. Dus ik heb het initiatief weer lekker bij EROC neergelegd. Ze zullen vast nog een keer deze week aankloppen.  

(6)    ik moet alles voor Bo regelen – hij gaat de komende 3 weken bij Liza en José wonen, die 2 kleine kinderen hebben. Ik hoop maar dat hij een voorbeeldige hond is J - gelukkig hebben ze een enorme tuin waarin hij kan rondrennen.

 

Dus poeh, nog 4 dagen te gaan en een berg werk te doen. Maar daarna 3 weken vakantie, dus met dat in het vooruitzicht, kan ik er wel tegenaan! 

Een hond hebben in Honduras

Da’s een hoofdstuk apart, een hond hebben in Honduras. Honden worden hier niet echt als huisdieren gezien zoals wij dat kennen. De meeste honden zijn toch waakhond hier en zijn dag en nacht buiten. Ze hebben altijd vlooien en teken en zien er over ’t algemeen slecht verzorgd uit. Mensen laten hun hond hier niet uit – een enkele uitzondering nagelaten. Dus wanneer ik met Bo aan de riem door de stad wandel, krijgen we veel aandacht. In het begin werden we vooral uitgelachen: (1) ik had uberhaupt een hond aan de riem en (2) Bo was nog zo’n kleine pup, dat was te lachwekkend voor het publiek. Daarbij zei vrijwel iedereen wat een mooie hond ik had (tja, dat kun je gemakkelijk bereiken door je hond goed te verzorgen), hoeveel ik ervoor heb betaald en of ik hem wil verkopen.

 

Die aandacht is nu iets minder in de zin dat mensen ons hebben leren kennen en we nu vooral begroet worden. Kinderen daarentegen blijven angst hebben voor Bo. Ze zijn bang voor elke hond en weten niet hoe ze op hem moeten reageren. Dus in plaats van rustig naar hem toekomen, gaan de meesten hem uitdagen door achter hem aan te rennen en te jennen. En dus toen dat zondag voor de zoveelste keer gebeurde, snauwde ik tegen dat arme jongetje dat hij Bo zo alleen maar kwaad maakt en dat hij dan gaat bijten. Daar schrok hij zo van, dat hij meteen stil stond, haha! Beetje sneu, maar kinderen weten hier over ’t algemeen gewoon niet hoe ze met een hond moeten omgaan.

En dan heb je nog alle zwerfhonden die Santa Rosa rijk is. Ontzettend veel en ik probeer Bo zoveel mogelijk bij ze vandaan te houden. Niet dat ze gevaarlijk zijn: ze doen niemand kwaad, maar ik wil niet weten welke ziekten en parasieten ze hebben en die moet m’n Bo natuurlijk niet krijgen! Dus zeker nu Bo groter en sterker is, moet ik veel kracht gebruiken om hem tegen te houden. Naar de sportschool hoef ik dus niet meer te gaan!

 

Als laatste moet ik dan toch ook m'n huisbazinhier melden, die de hond van haar kinderen in december heeft verkocht... eh.. “laten verdwijnen”. Sindsdien heb ik weinig contact met haar gehad en ben ik altijd erg voorzichtig met Bo in de tuin laten lopen, zeker wanneer de poort van de parkeerplaats openstaat. Maar goed, laatst had ik weer eens een aardig praatje met haar en dacht het komt wel weer goed (al vertrouw ik haar nooit helemaal aangezien ze een keer heeft gelogen over m’n huur die ik had betaald)). Na ons gesprek van een half uur, moest ze me toch even zeggen dat ik voortaan kranten op het balkon moet leggen voor de plas en poep van Bo (als ik niet thuis ben, kan hij iig op het balkon). Reden: wanneer ik het balkon schoonmaak, komt het water naar beneden (jaja, net als wanneer het regent) en ja, dat vindt ze niet zo fijn. Raar mens. Zondag kwam om 9 uur ’s ochtends haar zoontje aankloppen: of ik de poep van Bo in de tuin wilde opruimen. Dat doe ik altijd al. Prima zei ik, dat doe ik later (ik was net wakker en had m’n pyjama nog aan). Een uur later kwam hij weer aankloppen: z’n moeder wilde toch echt dat ik het nu ging opruimen en dat het erg vervelend was dat Bo in de tuin poepte. Toen zei ik dat hij maar tegen z’n moeder moest zeggen dat ik genoeg betaal om gebruik te maken van de tuin en dat m’n hond ook recht heeft om erin te lopen (helemaal omdat zij zelf echt amper gebruik maken van de enorme tuin). En dat als het zo doorging, ik liever ging verhuizen dan dit moest aanhoren. Sindsdien heb ik niks meer van haar gehoord. Maar denk nu helemaal dat ze Bo zou verkopen zodra ik de andere kant uitkijk.

 

Dus ja, het is wennen om hier een hond te hebben. Je kunt ook geen trainingen met hem volgen of hem ergens loslaten om te laten rennen. Maar ach, dat kan hij straks in Nederland allemaal wel. Hij ziet er iig gelukkig uit, groeit goed, en heeft energie voor 10 – behalve wanneer het regent, dan vertikt hij het om naar buiten te gaan. Zo komt hij met z’n kop op het aanrecht wanneer ik sta te koken en bijt hij in m’n billen wanneer hij met me wil spelen. En afgelopen woensdag hadden we een primeur: voor de eerste keer als een echt mannetje geplast! Die hond wist niet hoe hij moest kijken toen ik hem daarom helemaal stond aan te moedigen, hahaha!

Een nieuw communicatiesysteem

Uitzicht vanuit m'n raam om 6 uur 's ochtends op een heldere dag... tijd om met Bo te wandelen!

Na enig onderhandelen met RDS, de organisatie die onze website en het emailsysteem onderhoudt, ben ik vorige week kunnen beginnen met het introduceren van een nieuw institucioneel emailsysteem met gebruik van Thunderbird.

Daar ging heel wat aan vooraf: het heeft me 2 weken heen en weer emailen gekost tussen Melissa (in Canada) en mij, en RDS (in Tegucigalpa) en mij. En af en toe gesprekken met Carlitos hier in Santa Rosa, onze IT’er, maar hij kon me helaas niet verder helpen. Wat ik voor elkaar heb gekregen, is dat zowel de domeinnaam, het beheer van de website en het onderhoud van het emailsysteem bij 1 organisatie zitten: RDS. Voorheen was dit verdeeld over 2 organisaties, wat mij heel wat frustraties heeft opgeleverd in november en december ;-).

Aangezien RDS ons een betere service wil aanbieden dan Globat tot nu toe had gedaan, hebben we 2 keer zoveel email accounts gekregen voor dezelfde prijs. En daar heb ik niet eens zozeer m’n sales skills voor hoeven gebruiken – klagen over de slechte service van Globat helpt ook snel ;-).

Met de hulp van RDS en Sander in Nederland, heb ik vorige week het emailsysteem kunnen introduceren. Voor al het personeel email accounts aangemaakt en en CD gemaakt met alle installaties en korte instructies over hoe en wat. De directeur was de eerste die het meteen geïnstalleerd wilde hebben. Dus een halve ochtend op zijn kantoor gezeten en alles doorlopen. Ik heb het nog redelijk eenvoudig gehouden door niet meteen alles in 1 keer te introduceren: alleen Thunderbird als emailsysteem en de kalender, die we straks kunnen delen.

Ik merk wel dat ik mensen achter de broek aan moet zitten voor de installatie, want 10 keer zeggen dat je het kunt installeren wanneer zij tijd hebben, is niet voldoende. Dus dan maar elk kantoor binnenlopen met m’n CD en beginnen met installeren. En vanaf maart alleen nog emails sturen naar de asonog emailadressen – weg met alle persoonlijke email adressen. Eens kijken hoe dat gaat worden.. spannend hoor!

Tot nu toe zijn de reacties in ieder geval erg goed: zolang ik alle adressen kan importeren vanuit hu eigen emails en een paar leuke tips en trics kan laten zien, is iedereen erg enthousiast. En het is zo ontzettend fijn dat de directeur het ook aanmoedigt en waneer hij kan, mensen erop attendeert dat ze aan de interne communicatie moeten werken.

Iedereen kan nu niet wachten tot de nieuwe website er is. Daar zitten al vorderingen in, maar ook dit wil ik in fasen gaan doen. Dus eerst vooral de inhoud veranderen en later het ontwerp. Melissa is sinds vandaag terug en deze week gaat ze me een en ander uitleggen over de website. Zij gaat vanaf volgende week op een andere afdeling werken, blijft wel in Santa Rosa, dus op zich kan ik op termijn nog altijd aan haar en Jose Ramon vragen of zij volgend jaar weer op de afdeling communicatie gaat werken. Mocht dat het geval zijn, dan kan ik haar alsnog af en toe betrekken in het communicatieproces.

Ook het interne boletin is langzaamaan aan het veranderen... ik krijg meer artikelen van de verschillende programma’s, af en toe van de partnerorganisaties.... en ik krijg veel enthousiaste reacties over de Mensajera. Dus ook dat gaat de goede kant op!! Laatst heb ik met een aantal collega’s, waaronder de directeur, een aantal partnerorganisaties bezocht: de ene groep besprak de plannen voor dit jaar en Claudia en ik verzamelden alle informatie voor de website en gaven uitleg over onze communicatieplannen. Was een erg leuke en interessante dag, en toen we een geweldige motor/aanhanger zagen bij een van de organisaties, moesten we allemaal even op de foto ;-).

Veranderingen voor het nieuwe jaar

Het nieuwe jaar is nog maar net begonnen en de ene verandering komt na de andere.

Op de eerste officiële werkdag na de vakantie, kreeg ik te horen dat er voor dit jaar geen budget zal zijn voor Melissa’s positie. Ik zal dit jaar dus alleen de afdeling communicatie moeten draaien – met Juan Ramon, die alle documentaires en videoverslagen van eventen maakt. En al heb ik vanaf het begin eigenlijk alleen gewerkt (Melissa zit momenteel nog steeds in Canada), het heeft wel degelijk gevolgen voor mijn werkzaamheden. Ik zal nu moeten proberen om mijn kennis en vaardigheden over te dragen aan de coordinadoren van alle programma’s, en zal ook meer uitvoerende werkzaamheden gaan verrichten, zoals het maken van het boletin, de website, etc. Ik moet er hierbij goed op letten dat ik blijf werken aan capaciteitsopbouw en duurzaamheid. Maar er zitten ook voordelen aan: ik word nu meer betrokken bij de werkzaamheden van de coordinadoren, word niet meer tegengewerkt bij veranderingen, en de nieuwe directeur heeft de communicatiestrategie hoog op de agenda gezet.

 

Verder kreeg ik deze week te horen dat we wederom alerter moeten zijn wat betreft veiligheid. ASONOG gaat dit jaar werken aan een veiligheidsmanual (vooral na aanleiding van de bedreigingen die mijn directeur vorig jaar heeft gekregen) en we hebben nu ook een extra bewaker bij ons kantoor. Zelfs intern wordt informatie als planningen van de verschillende afdelingen niet met iedereen gedeeld vanwege veiligheidsissues. En het is al vaker voorgekomen dat vertrouwelijke informatie naar buiten is gelekt.

 

Vorige week werd een partnerorganisatie van ons, OCDIH, bedreigd. Er is gelukkig niks gebeurd, maar we weten ook niet wat er verder kan gebeuren. Ik voel me gelukkig nog altijd erg veilig hier in Santa Rosa en heb nog geen vervelende situaties meegemaakt. Maar we moeten met alles wel voorzichter worden. Dat is ook een van de redenen waarom ik mijn blog tijdelijk prive heb gemaakt: er kan veel informatie op internet worden gevonden en persoonlijke informatie wil je dan natuurlijk ook zo goed mogelijk beschermen. Verder heb ik een hond die enorm groeit en goed kan bijten ;-).

 

Dan leuke veranderingen: mijn zusje Bonny is afgelopen zaterdagnacht bevallen van een gezonde, mooie dochter!! Superblij stond ik zaterdagavond te dansen en springen in huis en ik kan niet wachten tot ik haar zie in maart. Ze heet Bo – hoe groot is het toeval dat je dezelfde naam bedenkt??? Dit jaar ga ik ook een jongen maandelijks financieel steunen in zijn studie via een lokaal programma "Misiones Arbol de Vida". Een collega doet vrijwilligerswerk voor deze organisatie en zodoende heeft ze mij hierin geintroduceerd. Het programma financieert jongeren die ofwel uit de armste gebieden komen, ofwel een verleden van drugsgebruik hebben en weer op het rechte pad willen komen. Zo kan ik lokaal ook nog een steentje bijdragen!

En laatst heb ik meegedaan aan een soort bedevaartstocht naar de zwarte Christus. Kwam min of meer neer op een heerlijke wandeltocht door de prachtige natuur van Honduras, eindigend in een dorpje waar de zwarte Christus te bewonderen is in de kerk. En dat met Bo, Hannah en een groep studenten uit New York, die hier 2 weken als vrijwilliger werkten. Ze hebben zich goed gedragen (zeker aangezien ik ze 2 avonden daarvoor luidruchtig in de bar zag, completely misbehaving..). Bo was helemaal uitgeput aan het eind van de dag en ik kon 7 teken van m’n lichaam halen. Maar het was een superdag!

 

Bij ASONOG ben ik momenteel bezig met het veranderen van de website, het introduceren van nieuwe applicaties en een nieuw emailsysteem. En daar zit eindelijk schot in! Beetje bij beetje heb ik meer informatie gekregen over waar ik de bestaande documenten kan vinden, hoe de contracten in elkaar zitten, ed., zodat ik verder kan met het verbeteren van onze bestaande media. Dus ik kom er wel, met af en toe obstakels overwinnen ;-).

Gelukkig nieuwjaar!

Jeetje wat is december snel voorbij gegaan... Voor m’n vakantie heb ik nog fulltime aan de communicatiestrategie voor EROC gewerkt en ik was dan ook erg opgelucht toen ik hem op m’n laatste werkdag netjes kon inleveren. En blij dat ik eindelijk vakantie had, want dat had ik hard nodig. De laatste weken waren qua werk enigszins stresvol omdat het totaal niet opschoot met de communicatiestrategie van ASONOG, onze email er wederom uitlag (en ik alle adressen en mails kwijt ben en 4 weken niks heb kunnen ontvangen), en Melissa me nog steeds niet had geholpen met toegang tot de website. En dus om complete frustraties te voorkomen, heb ik me op de strategie voor EROC gericht, waar een wonder werd gevraagd, maar ik uiteindelijk wel ver mee ben gekomen.

 

En dus was ik erg blij toen het 14 december was en ik naar San Pedro Sula kon gaan om Beate op te halen. Een week eerder vakantie dan de rest, omdat Melissa me de verkeerde vakantiedata had doorgegeven – ach ja, ik begin ook een week eerder met werken.

We hebben eerst heerlijk uitgerust in Utila – en natuurlijk gedoken! Oh, wat heb ik dat gemist...

Na een dagje bijkomen in Santa Rosa, zijn we een paar dagen naar Antigua, Guatemala gegaan om te shoppen en de vulkaan Pacaya te bezoeken. Dat shoppen was geweldig, onze tassen konden haast niet voller en de vulkaan was super om te beklimmen. We stonden 2 meter van de stromende lava, waar het bloedje heet was – snel die foto maken want m’n schoenen smelten!

 

Na Guatemala hebben we kerst in Santa Rosa gevierd, waar kerstavond belangrijker is dan Kerstdag. We moesten behoorlijk improviseren met de maaltijden, maar hebben uiteindelijk heerlijk gegeten en pakjesavond gehouden. 

Oud op nieuw hebben we in Copan Ruinas gevierd, samen met Bo die mee op reis moest omdat ik geen doggie-sitter had. Honden worden hier niet echt als huisdieren gezien zoals bij ons. Zo is de Toshi, de hond van m’n huisbaas, op mysterieuze wijze verdwenen (de huisbaas verdenkt zijn vrouw ervan Toshi te hebben verkocht) en is de hond van Marco laatst gedood doordat iemand gif in hun tuin had gegooid. Dus ik houd Bo maar zoveel mogelijk bij me. 

Verder heb ik eindelijk de ruines zelf gezien en het stadje Copan Ruinas. En ik moet zeggen dat ik blij ben dat ik in Santa Rosa woon – Copan Ruinas is iets te toeristisch voor me.

Na Copan heb ik weer afscheid moeten nemen van Beate (snik snik..) en gisteren weer aan het werk gegaan. Da’s weer even op gang komen na zo’n heerlijke vakantie! Deze maand wil ik werken aan de website en een nieuw email systeem voor ASONOG. Ik ben weer helemaal opgeladen en verheug me op alle uitdagingen van het nieuwe jaar!

Een huisgenootje en uitdagingen in werk

Zal ik met leuk of minder leuk nieuws beginnen?

In oktober kreeg ik te horen dat mijn directeur ernstig werd bedreigd wegens zijn politieke lobby voor de open mijnbouw hier in Honduras. Zoals ik al eerder een keer had verteld, is ASONOG de enige NGO in Honduras die strijdt tegen de open mijnbouw en voor een betere wetgeving hiervoor. En dat houdt in dat je als organisatie strijdt tegen corruptie, de regering (die de wetgeving (nog) niet verandert) en alle machtigen in Honduras die op welke manier dan ook profiteren van de open mijnbouw. Da’s niet mis in een land waar tijdens lokale verkiezingen (die in november werden gehouden) concurrentie wordt uitgeschakeld door moord: elke dag stond er weer een moord op een kandidaat in de krant.  

In november kregen we bezoek van ICCO, PSO en een vertegenwoordiger van het Ministerie van Buitenlandse zaken. Een van de belangrijkste punten op de agenda was de veiligheidssituatie van de directeur, ASONOG, en de open mijnbouw. En dus hadden we een bezoek aan de mijnen van San Andres georganiseerd en heeft Pury geprobeerd zoveel mogelijk vragen te beantwoorden.

 

De bedreigingen waren dusdanig groot, dat onze directeur uiteindelijk met zijn familie uit Honduras is vertrokken voor (zover ik weet) onbepaalde tijd. En dat heeft een behoorlijke slag gegeven aan de rest van de organisatie. Een collega gaat zijn plaats tijdelijk opvullen, maar je merkt nu toch wat een indruk en invloed deze man heeft binnen de organisatie. Hij is ook de enige persoon die een overzicht heeft van alles wat er speelt en van alle programma’s en projecten. ASONOG staat nu dus voor een behoorlijke uitdaging. Onze veiligheid loopt niet in gevaar, omdat de bedreigingen aan de directeur persoonlijk waren gericht, niet zo zeer aan ASONOG en haar medewerkers.

Een ander punt op de agenda van het bezoek van ICCO en PSO was de bespreking van mijn werkplan: nog iets te ambitieus, maar na een paar verbeteringen kan ik er wel mee aan de slag gaan. En over een paar maanden evalueren en wellicht nog een keer bijschaven.

In mijn werk blijft alles een uitdaging. M’n tweede workshop heb ik moeten uitstellen tot deze week, omdat teveel mensen niet konden komen (daar kom je dan op de dag zelf achter) en nee, communicatie heeft in de praktijk helaas nog geen prioriteit.

Ook ben ik druk bezig met de communicatiestrategie van EROC, met collega’s van het programma Participación Ciudadana. Binnen dit programma heb ik inmiddels een andere contactpersoon, omdat Hector me nooit of te laat informeerde over veranderingen en ik hem een keer heb laten merken welke gevolgen dat heeft. En dat moest ik wel doen, want een aantal collega’s had me gewaarschuwd dat het lastig is met hem samen te werken en nu ondervond ik dat zelf. Helaas heeft hij er niet heel veel van geleerd, want gisterenmiddag om 4 uur kwam hij vertellen dat onze meeting van vandaag van 4 uur naar 9 uur was verschoven. En dus had ik niet al mijn werk af (ermee rekening houdend dat ik nog een dag zou hebben). Ach ja, het is een aanpassing natuurlijk, maar efficient werken kun je het niet noemen ;-).

Goed nieuws: ik heb uiteindelijk 405 euro kunnen overmaken naar ASONOG voor de noodtoestand in Honduras. Het programma van Gestión de Riesgos zal het geld gebruiken voor medicijnen en verzorgingspakketen voor 30 families in de zone El Ramal del Tigre, in Tela Atlantida. Heel erg bedankt voor jullie bijdragen!!!

En dan persoonlijk nieuws: sinds afgelopen zaterdag ben ik de trotse eigenaar van Bo, een mixhondje van vanalles en nog wat, die wel eens heel groot kan worden aangezien zijn poten nu al enorm zijn. Ik slaap nu al beter dan de eerste nachten en hij heeft nog niks gesloopt – al wil hij wel echt overal in bijten. Met hem kan ik straks ook lekker ’s ochtends gaan rennen – hij waggelt nu nog een beetje, glijdt uit en is al twee keer in z’n enthousiasme van de stoep gevallen. Maar het is geweldig om weer een hond te hebben!! Ik ben nu al aan het uitzoeken wat ik moet doen om hem straks mee naar Nederland te nemen.

Verder heb ik afgelopen weekend weer een paar vrienden zover gekregen om Sint Pannenkoek met me te vieren, en kijk ik uit naar de vakantie straks!!