Aardbeving Honduras

Ongelooflijk... gistermiddag las ik het berichtje van Tom en Adine, die in Lahore, Pakistan werken, ook via ICCO en Togetthere, over de aanslag op een politiebureau zo’n kilometer bij hen vandaan en ik dacht nog “he, hier is het eigenlijk nu vrij rustig...”..... tot vannacht rond half 3.

De eerste seconden dacht ik nog dat ik aan het dromen was, maar opeens besefte ik dat het een aardbeving was, dus ik rende naar de woonkamer, waar Bo hard stond te blaffen naar buiten en redelijk aan het trillen was. Het hele gebouw stond enorm te trillen en te schudden en ik dacht “dat gaat zo instorten”.... dus met bonkend hart pakte ik een trui en zocht Bo’s riem om naar buiten te gaan. Toen was het even stil en even later voelde ik een 2^e beving, minder heftig, maar genoeg om het gebouw flink te laten schudden. Na die beving ben ik naar buiten gegaan, waar de huisbazin en de onderbuurvrouw inmiddels ook stonden. Alleen de huisbaas bleef boven om het nieuws af te wachten. En ineens besef je hoe gevaarlijk het kan zijn om hier in zo’n hoog gebouw te wonen.

We zijn een uur lang buiten gebleven in afwachting op naschokken, maar gelukkig is er niets meer gebeurd. Daarna heb ik geprobeerd te slapen, maar ben op dit moment vrij moe, zoals vele collega’s die hetzelfde hadden. De huisbaas bleek vrij snel tijdens de beving te roepen dat ze naar buiten moesten gaan en dat ze mij ook naar buiten moesten halen (hij zag dat de onderbuurvrouw al buiten was). Buiten zagen we weinig mensen, maar goed, zoveel huizen staan er in onze buurt ook weer niet. Later hoorde ik van collega’s dat inderdaad ook velen van hen naar buiten zijn gegaan om gevaar te ontwijken en dat niemand ooit zo’n zware aardbeving hier heeft gevoeld. Iedereen probeerde familie te bellen, maar de mobiele lijnen werkten niet.  Wonder boven wonder viel de electriciteit niet uit. Uiteindelijk hoorden we dat de beving zowel in San Pedro Sula als bij de grens bij El Salvador werd gevoeld, dus iedereen ging ervan uit dat het epicenter in El Salvador zou liggen.

 

Pas vanochtend kreeg ik te horen dat het een beving van 7.1 op de schaal van Richter was en dat het epicenter 64 kilometer boven Roatan (een van de Baia eilanden in het noorden van Honduras) en ik schat Roatan op z’n minst zo’n 400 kilometer van Santa Rosa de Copán. Honduras heeft nooit last van aardbevingen, dus dit is hoogst uitzonderlijk. Wel heeft het lichte bevingen wanneer er een aardbeving in de omliggende landen is, maar het epicenter ligt normaal gesproken nooit in Honduras. Behalve nu dus. Ze hebben eerst nog een Tsunami waarschuwing willen geven, maar die is inmiddels ingetrokken.

De kranten staan er vol van en ze kunnen nog niet echt zeggen wat de werkelijke schade is. Tot nu toe zijn er 5 doden gevallen waaronder 3 kinderen. Schade aan huizen, gebouwen en wegen is zeker te verwachten en ik hoop dat het inderdaad meevalt zoals ze nu melden. Hier in Santa Rosa heb ik nog niet van werkelijke schade gehoord, dus we hebben geluk gehad.

Mocht ik nog meer nieuws horen, dan zal ik dat zeker melden! 

Veranderingen binnen de organisatie

Afgelopen maandag hadden we, na het gebruikelijke ochtendgebed, voor de eerste keer een meeting met al het personeel. De directeur wilde iedereen persoonlijk op de hoogte stellen van de veranderingen van de afgelopen periode en toekomstige veranderingen. En er zijn wat veranderingen geweest sinds november...

Niet alleen hebben we het vertrek van de vorige directeur moeten verwerken, daarnaast hebben strategische veranderingen plaatsgevonden en heeft ook ASONOG de gevolgen van de economische crisis moeten ondervinden. Sinds januari is een aantal mensen ontslagen wegens onvoldoende fondsen, hebben interne verschuivingen plaatsgevonden om personeel te kunnen behouden, en is een aantal mensen vrijwillig vertrokken. Daarnaast heeft ASONOG haar strategisch plan moeten aanpassen aan de “eisen” van haar Junta Directiva (die bestaat uit leden van de verschillende lidorganisaties), wat o.a. inhoudt dat 3 programma’s nu componenten zijn geworden van 1 overkoepelend programma: Capaciteitsversterking van de Menselijke Ontwikkeling. Tenslotte heeft in maart iemand van buitenaf ingebroken op ons netwerk en informatie over de mijnbouw gestolen, wat tot gevolg heeft dat de informatieveiligheid nu hoog op de agenda staat.

De programmatische verandering kan erg gunstig zijn voor de interne communicatie: alle coordinadoren werken nu in hetzelfde kantoor en het personeel van de 3 samengevoegde programma’s, werkt nu ook in 1 kantoor, wat de onderlinge samenwerking kan bevorderen.

In totaal heeft ASONOG nu 4 programma’s die niet alleen nauw moeten gaan samenwerken met elkaar, maar ook met de lidorganisaties van het netwerk.

Met nog 3 maanden te gaan vóór mijn zwangerschapsverlof, heb ik nog een hoop te doen en ben ik het afwachten een beetje moe aan het worden. Elke week zegt m’n supervisor m’n afspraak met hem af en daardoor kan ik nooit met hem de communicatieplannen bespreken. Dat terwijl hij nu zelf verantwoordelijk is geworden voor de communicatieafdeling. Het lastige is dat ze nu wel eindelijk doorhebben dat ik een meer adviserende rol zou moeten hebben, maar ik steeds meer uitvoerend werk doe door gebrek aan interne capaciteiten. Wat ik natuurlijk wel kan begrijpen, want voor ASONOG is het óf ik doe het werk, óf niemand doet het. En net nu we eindelijk een goedlopende website hebben en veel positieve reacties krijgen over de Mensajera, zou het jammer zijn te zeggen “Jammer, daarvoor ben ik niet hier, dat ga ik niet doen”. Het is de bedoeling dat ik vóór m’n vertrek het communicatieteam train op het gebied van communicatie en hen op z’n minst leer te werken met de programma’s voor de website en de Mensajera.

Da’s lastig met een team dat tot over z’n oren in z’n eigen werk zit en waardoor elke vergadering dus wordt uitgesteld. Maar goed, de hoop is nog niet opgegeven. Daarnaast ben ik volop bezig de communicatiestrategie daadwerkelijk te formuleren tot in de details en moeten we snel groen licht krijgen om maatregelen te nemen voor de informatieveiligheid. Het plan is nog steeds over te gaan naar Linux, Open Office e.a. gratis software. Niet alleen vanwege de veiligheid, maar ook omdat we geen legale software in huis hebben (zoals zovele NGO’s) en dus hoge boetes kunnen riskeren als we die blijven gebruiken. 

Zo’n implementatie zal ongeveer 6 maanden duren en dus wil ik natuurlijk zo snel mogelijk beginnen om er daadwerkelijk voor te kunnen zorgen dat we ook gaan omschakelen. Anders is de kans groot dat het op de stapel “belangrijke projecten” komt te liggen tot er weer een incident gebeurt en we weer wakker worden.

Drie grote projecten dus voor mij tot eind augustus. Nee, ik verveel me niet op kantoor ;-).  

Veranderingen

Waar te beginnen als je zoveel te vertellen hebt en geen tijd neemt om rustig te zitten en je blog te updaten?

Velen zullen het al weten en wie het nog niet wist, bij deze: ik kom in augustus weer naar Nederland omdat ik zwanger ben en de bevalling graag in Nederland wil hebben. Een hele verandering in al m’n plannen, maar ik ben er heel erg blij mee en geniet erg van m’n steeds dikker wordende buik. Terwijl ik nu al het idee heb dat ik een gigantische buik heb, krijg ik op werk nog geen reacties, dus of ze zijn erg beleefd, of ze denken dat ik veel heb gegeten in Nederland, haha! Met ASONOG ga ik de komende maanden kijken hoeveel we voor augustus nog gedaan krijgen en hoe we m’n werk na m’n verlof gaan inplannen.

Bo neem ik in augustus ook mee en daar moet ik nu al veel voor regelen. Twee weken geleden had ik een ongeluk met schoonmaakspul om de goot te reinigen. Oke, in Nederland is dat spul ook sterk, maar hier dus 10 keer sterker. Ik liet de fles vallen en er viel ook iets over Bo’s poot... kwam ik 2 dagen later pas achter. En alhoewel ik hem die dag meteen onder de koude douche had gezet, heeft hij er alsnog 4^e graads brandwonden aan overgehouden. De eerste week kon ik alleen naar de dierenarts hier in Santa Rosa gaan, die me niet veel kon helpen en wel medicijnen gaf, maar geen dierenmedicijnen. Vorige week ben ik naar een dierenarts in San Pedro Sula gegaan en daar zei de dierenarts me dat de medicijnen veel te sterk waren voor een hond en dat de dierenarts in Santa Rosa geen geregistreerde dierenarts is. Zij heeft Bo helemaal verzorgd en goede medicijnen gegeven en na een week gaat het nu weer beter met hem, maar hij heeft echt veel pijn gehad, de arme hond.

Dat de dierenarts niet geregistreerd staat, zou normaal gesproken niet zo erg zijn. Achja, het is dat of niets hier. Alleen deze week moet Bo een bloedtest doen om aan te tonen dat hij voldoende antilichamen tegen rabies in zijn lichaam heeft. Dus mocht de vaccinatie die hij hier heeft gekregen niet sterk genoeg zijn, dan kan ik het hele proces opnieuw beginnen en kan Bo niet mee in augustus. Dan moet ik dus plan B gaan verzinnen, dat ik op dit moment nog niet heb.

 

Poeh, en er komt veel bij kijken als je een hond uit Honduras wil meenemen naar Nederland. Die bloedtest moet in een gecertificeerd laboratorium worden gedaan en het dichtstbijzijnde is in de VS. Dus de dierenarts in San Pedro Sula kan bloed afnemen en ik moet dat dan onder speciale voorwaarden en in een speciale envelop, naar de VS sturen om te laten onderzoeken. En dan krijg ik 3 weken later de uitslag. Maar voordat het bloed kan worden afgenomen, moet hij een chip in z’n lichaam hebben (voorwaarde van de VS; en het mag niet een tatoeage in z’n oor zijn). En ook dat kan niet in Honduras – dichtstbijzijnde stad is Guatemala Stad. Maar gelukkig kon de dierenarts me hierbij helpen: zij laat een chip vanuit Guatemala naar San Pedro Sula sturen en kan die bij Bo implanteren om vervolgens z’n bloed af te nemen. Dus dat hoop ik deze woensdag te kunnen doen, zodat ik m’n ticket in augustus kan boeken. Want de bloedtest moet 3 maanden voor vertrek naar Nederland zijn gedaan en niet later.

En zodra dit allemaal goed is, moet ik alle papieren organiseren en 10 dagen voor vertrek nog een laatste gezondheidsverklaring laten tekenen. Dus reken er maar op dat ik z’n thuiskomst ga vieren zodra we gezond en wel in Nederland zijn!

Alles wordt dus op het laatst geregeld en al ben ik daar hier wel al aan gewend, het blijft altijd meer in spanning zitten dan alles rustig op tijd organiseren. Volgende keer meer over werk!!

Al trabajo!

Jeetje, waarom vliegen vakanties toch altijd zo snel voorbij? En ik heb niet eens alles kunnen doen wat ik wilde doen. Ik werd hier al voor gek verklaard dat ik uberhaupt al afspraken had gemaakt terwijl ik nog in Honduras zat en nog heb ik niet iedereen gezien.

Maar wel ontzettend veel lol gehad met familie en vrienden... m’n nieuwe nichtje gezien en lekker gespeeld met m’n neefjes, die twee keer moesten kijken voor ze me herkenden, haha!

De vakantie was niet helemaal gelopen zoals ik wilde, omdat ik halverwege een vreselijke uitslag kreeg waardoor ik een beetje van het kastje naar de muur werd gestuurd. Zal er vast ook mee te maken hebben dat ik geen huisarts heb in Nederland... maar goed, de uitslag is nu bijna weg en ik kan me weer op straat vertonen ;-). 

Semana Santa verliep niet zoals ik had gehoopt, maar ik heb wel nog kunnen genieten van een mooie processie. ’s Ochtends om 6 uur, toen ik met Bo liep, was iedereen al druk bezig met de voorbereidingen (oké, ze waren al om 3 uur begonnen) en rond 9 uur begon de processie. Niet tot het einde gevolgd, want hij duurde 2,5 uur maar zeker de moeite waard om te hebben gezien! Om 12 uur zouden ze de kruisiging naspelen en ik zat met een collega en familie al vol verwachting te wachten... maar helaas.... of we zaten op de verkeerde plek, of het was maar een gerucht... Ach ja, zo spectaculair als het in de Filipijnen is, zal het er hier niet aan toegaan.

 

En was ik eindelijk in Nederland weer gewend aan begroeten met 3 kussen, het uit de kraan drinken, het gooien van wc-papier in de wc en een dikke jas dragen.... de eerste week in Santa Rosa kon ik me weer helemaal opnieuw aanpassen, hahaha!

Deze week weer begonnen met werken en ik heb er zin in! Wederom moet ik veranderingen brengen in m’n plannen, omdat de veiligheid nu op de hoogste alertheid staat. Toen ik in Nederland was, is er ingebroken op ons netwerk en belangrijke informatie gestolen. En dus moeten we zo snel mogelijk veranderingen brengen in ons communicatienetwerk. Dat wordt een hele klus en is ook weer een superuitdaging voor mij!

M’n dag begon maandag goed: na iedereen begroeten, gedag zoenen en het ochtendgebed, zette ik m’n laptop aan.... en zag dat Bo ook hiervan de kabel heeft doorgebeten. Ik snap werkelijk niet hoe die hond kabel lekker vindt, maar hoe dikker hoe beter. De tv-kabel heeft hij ook al doorgebeten – zeg maar een kabel minstens 2 keer zo dik als in Nederland..

Gelukkig had ASONOG nog 1 kabel liggen die ik tijdelijk kon gebruiken, zodat ik tenminste kon werken... maar dat duurde ook niet lang. Na veel aandringen heeft een collega vanochtend de kabel gemaakt en kan ik weer volop aan het werk. Jeetje wat voel je je ineens nutteloos als je niet op je eigen computer kunt werken, waar al je documenten op staan!

Dus wederom met vallen en opstaan kom ik er wel... en heb ik nog een berg werk te doen. Intussen geniet ik wel van het heerlijke weer hier en ben ik helemaal gelukkig Bo weer bij me te hebben, die binnen 3 weken behoorlijk is gegroeid. Ik ga weer een paar lessen Spaans nemen en me wederom voorbereiden op een aantal vrienden die binnenkort Santa Rosa helaas gaan verlaten... but that’s life!

Laatste dagen voor de vakantie...

Ik zit hier alweer 8 maanden.... jeetje wat vliegt de tijd! Nog een paar dagen werken en dan ga ik naar Nederland voor vakantie!! Heerlijk, ik heb er echt zin in! Maar voordat ik kan genieten, moet ik hier nog een hoop doen:

(1)    we hebben problemen met het email systeem – waarschijnlijk zit ergens een virus (de server of het IP adres) en iedereen roept natuurlijk “nee hoor, niet hier”, maar ja... het werkt niet zoals het hoort en dat alles moet zijn opgelost voor ik vertrek. Natuurlijk erg jammer, want nu loop ik het gevaar dat mensen wederom gaan klagen over het institutionele email adres. Maar goed, tot nu toe nog geen zeurders gehad – iedereen wil het gebruiken, alleen moeten we er deze week voor zorgen dat alles in orde is. En helaas ben ik zelf niet techisch genoeg om eraan te sleutelen en dus afhankelijk van anderen (maw natuurlijk gaat het niet zo snel als ik zou willen ;-)).

(2)    de nieuwe website moet deze week live gaan – heb mezelf een en ander geleerd over Dreamweaver en FTP, maar nu maar hopen dat alles goed gaat bij de laatste stappen!  Voor mij erg spannend allemaal, vooral omdat er bij veel mensen hoge verwachtingen liggen. Maar ik heb al m’n plannen voor de website al met José Luis en José Ramón besproken en zij gaan er akkoord mee. Eerst ervoor zorgen dat alle informatie actueel is en dat we de website 2 keer per maand updaten... daarna kijken wat we willen veranderen in het design. Ik ben ervoor om het zo simpel mogelijk te houden – zeker voor hier, met trage internetverbindingen e.d. Simpel en to the point. Eens kijken of dat werkt.

(3)    De Mensajera moet ik deze maand overdragen aan Claudia, zodat hij wel kan worden gemaakt. Ik had iedereen een maand voor m’n vakantie aangegeven dat ik wegga en het liefst voor m’n vakantie al informatie ontvang, zodat ik het grootste deel van het werk nog kan doen. Maar helaas geen gehoor gekregen ;-). Wel krijgen we steeds meer positieve reacties van onze partnerorganisaties over de Mensajera. Ik heb alle email adressen gecontroleerd en aangevuld waar nodig, waardoor het publiek nu veel geselecteerder is – en groter. Zo hadden we voorheen bijvoorbeeld vooral algemene emailadressen van partnerorganisaties met als nadeel dat wanneer de Mensajera daar intern niet wordt doorgestuurd, niemand hem gaat lezen. En nu is een aantal tecnicos zelf naar ons toegekomen met de vraag toegevoegd te worden aan onze mailinglijst. En dat is natuurlijk super!!

(4)    m’n halfjaar rapport moet ik deze week nog met José Luis en José Ramón bespreken.

(5)    EROC kwam vorige week half in paniek vertellen dat ze voor eind maart een aantal media moeten hebben geimplementeerd en dat de communicatiestrategie ook moet worden ingeleverd. Dat terwijl ze in januari en februari alle tijd hadden om alles met me door te lopen. Maar goed, we hadden afgelopen week een workshop georganiseerd om de laatste puntjes op de i te zetten – ik had al gezegd dat ik vóór mijn vakantie maar 1 dag aan EROC kon besteden vanwege m’n werk voor ASONOG. Niemand maar dan ook niemand had de communicatiestrategie die ik in december had ingeleverd, gelezen. Dus ik heb het initiatief weer lekker bij EROC neergelegd. Ze zullen vast nog een keer deze week aankloppen.  

(6)    ik moet alles voor Bo regelen – hij gaat de komende 3 weken bij Liza en José wonen, die 2 kleine kinderen hebben. Ik hoop maar dat hij een voorbeeldige hond is J - gelukkig hebben ze een enorme tuin waarin hij kan rondrennen.

 

Dus poeh, nog 4 dagen te gaan en een berg werk te doen. Maar daarna 3 weken vakantie, dus met dat in het vooruitzicht, kan ik er wel tegenaan! 

Een hond hebben in Honduras

Da’s een hoofdstuk apart, een hond hebben in Honduras. Honden worden hier niet echt als huisdieren gezien zoals wij dat kennen. De meeste honden zijn toch waakhond hier en zijn dag en nacht buiten. Ze hebben altijd vlooien en teken en zien er over ’t algemeen slecht verzorgd uit. Mensen laten hun hond hier niet uit – een enkele uitzondering nagelaten. Dus wanneer ik met Bo aan de riem door de stad wandel, krijgen we veel aandacht. In het begin werden we vooral uitgelachen: (1) ik had uberhaupt een hond aan de riem en (2) Bo was nog zo’n kleine pup, dat was te lachwekkend voor het publiek. Daarbij zei vrijwel iedereen wat een mooie hond ik had (tja, dat kun je gemakkelijk bereiken door je hond goed te verzorgen), hoeveel ik ervoor heb betaald en of ik hem wil verkopen.

 

Die aandacht is nu iets minder in de zin dat mensen ons hebben leren kennen en we nu vooral begroet worden. Kinderen daarentegen blijven angst hebben voor Bo. Ze zijn bang voor elke hond en weten niet hoe ze op hem moeten reageren. Dus in plaats van rustig naar hem toekomen, gaan de meesten hem uitdagen door achter hem aan te rennen en te jennen. En dus toen dat zondag voor de zoveelste keer gebeurde, snauwde ik tegen dat arme jongetje dat hij Bo zo alleen maar kwaad maakt en dat hij dan gaat bijten. Daar schrok hij zo van, dat hij meteen stil stond, haha! Beetje sneu, maar kinderen weten hier over ’t algemeen gewoon niet hoe ze met een hond moeten omgaan.

En dan heb je nog alle zwerfhonden die Santa Rosa rijk is. Ontzettend veel en ik probeer Bo zoveel mogelijk bij ze vandaan te houden. Niet dat ze gevaarlijk zijn: ze doen niemand kwaad, maar ik wil niet weten welke ziekten en parasieten ze hebben en die moet m’n Bo natuurlijk niet krijgen! Dus zeker nu Bo groter en sterker is, moet ik veel kracht gebruiken om hem tegen te houden. Naar de sportschool hoef ik dus niet meer te gaan!

 

Als laatste moet ik dan toch ook m'n huisbazinhier melden, die de hond van haar kinderen in december heeft verkocht... eh.. “laten verdwijnen”. Sindsdien heb ik weinig contact met haar gehad en ben ik altijd erg voorzichtig met Bo in de tuin laten lopen, zeker wanneer de poort van de parkeerplaats openstaat. Maar goed, laatst had ik weer eens een aardig praatje met haar en dacht het komt wel weer goed (al vertrouw ik haar nooit helemaal aangezien ze een keer heeft gelogen over m’n huur die ik had betaald)). Na ons gesprek van een half uur, moest ze me toch even zeggen dat ik voortaan kranten op het balkon moet leggen voor de plas en poep van Bo (als ik niet thuis ben, kan hij iig op het balkon). Reden: wanneer ik het balkon schoonmaak, komt het water naar beneden (jaja, net als wanneer het regent) en ja, dat vindt ze niet zo fijn. Raar mens. Zondag kwam om 9 uur ’s ochtends haar zoontje aankloppen: of ik de poep van Bo in de tuin wilde opruimen. Dat doe ik altijd al. Prima zei ik, dat doe ik later (ik was net wakker en had m’n pyjama nog aan). Een uur later kwam hij weer aankloppen: z’n moeder wilde toch echt dat ik het nu ging opruimen en dat het erg vervelend was dat Bo in de tuin poepte. Toen zei ik dat hij maar tegen z’n moeder moest zeggen dat ik genoeg betaal om gebruik te maken van de tuin en dat m’n hond ook recht heeft om erin te lopen (helemaal omdat zij zelf echt amper gebruik maken van de enorme tuin). En dat als het zo doorging, ik liever ging verhuizen dan dit moest aanhoren. Sindsdien heb ik niks meer van haar gehoord. Maar denk nu helemaal dat ze Bo zou verkopen zodra ik de andere kant uitkijk.

 

Dus ja, het is wennen om hier een hond te hebben. Je kunt ook geen trainingen met hem volgen of hem ergens loslaten om te laten rennen. Maar ach, dat kan hij straks in Nederland allemaal wel. Hij ziet er iig gelukkig uit, groeit goed, en heeft energie voor 10 – behalve wanneer het regent, dan vertikt hij het om naar buiten te gaan. Zo komt hij met z’n kop op het aanrecht wanneer ik sta te koken en bijt hij in m’n billen wanneer hij met me wil spelen. En afgelopen woensdag hadden we een primeur: voor de eerste keer als een echt mannetje geplast! Die hond wist niet hoe hij moest kijken toen ik hem daarom helemaal stond aan te moedigen, hahaha!

Een nieuw communicatiesysteem

Uitzicht vanuit m'n raam om 6 uur 's ochtends op een heldere dag... tijd om met Bo te wandelen!

Na enig onderhandelen met RDS, de organisatie die onze website en het emailsysteem onderhoudt, ben ik vorige week kunnen beginnen met het introduceren van een nieuw institucioneel emailsysteem met gebruik van Thunderbird.

Daar ging heel wat aan vooraf: het heeft me 2 weken heen en weer emailen gekost tussen Melissa (in Canada) en mij, en RDS (in Tegucigalpa) en mij. En af en toe gesprekken met Carlitos hier in Santa Rosa, onze IT’er, maar hij kon me helaas niet verder helpen. Wat ik voor elkaar heb gekregen, is dat zowel de domeinnaam, het beheer van de website en het onderhoud van het emailsysteem bij 1 organisatie zitten: RDS. Voorheen was dit verdeeld over 2 organisaties, wat mij heel wat frustraties heeft opgeleverd in november en december ;-).

Aangezien RDS ons een betere service wil aanbieden dan Globat tot nu toe had gedaan, hebben we 2 keer zoveel email accounts gekregen voor dezelfde prijs. En daar heb ik niet eens zozeer m’n sales skills voor hoeven gebruiken – klagen over de slechte service van Globat helpt ook snel ;-).

Met de hulp van RDS en Sander in Nederland, heb ik vorige week het emailsysteem kunnen introduceren. Voor al het personeel email accounts aangemaakt en en CD gemaakt met alle installaties en korte instructies over hoe en wat. De directeur was de eerste die het meteen geïnstalleerd wilde hebben. Dus een halve ochtend op zijn kantoor gezeten en alles doorlopen. Ik heb het nog redelijk eenvoudig gehouden door niet meteen alles in 1 keer te introduceren: alleen Thunderbird als emailsysteem en de kalender, die we straks kunnen delen.

Ik merk wel dat ik mensen achter de broek aan moet zitten voor de installatie, want 10 keer zeggen dat je het kunt installeren wanneer zij tijd hebben, is niet voldoende. Dus dan maar elk kantoor binnenlopen met m’n CD en beginnen met installeren. En vanaf maart alleen nog emails sturen naar de asonog emailadressen – weg met alle persoonlijke email adressen. Eens kijken hoe dat gaat worden.. spannend hoor!

Tot nu toe zijn de reacties in ieder geval erg goed: zolang ik alle adressen kan importeren vanuit hu eigen emails en een paar leuke tips en trics kan laten zien, is iedereen erg enthousiast. En het is zo ontzettend fijn dat de directeur het ook aanmoedigt en waneer hij kan, mensen erop attendeert dat ze aan de interne communicatie moeten werken.

Iedereen kan nu niet wachten tot de nieuwe website er is. Daar zitten al vorderingen in, maar ook dit wil ik in fasen gaan doen. Dus eerst vooral de inhoud veranderen en later het ontwerp. Melissa is sinds vandaag terug en deze week gaat ze me een en ander uitleggen over de website. Zij gaat vanaf volgende week op een andere afdeling werken, blijft wel in Santa Rosa, dus op zich kan ik op termijn nog altijd aan haar en Jose Ramon vragen of zij volgend jaar weer op de afdeling communicatie gaat werken. Mocht dat het geval zijn, dan kan ik haar alsnog af en toe betrekken in het communicatieproces.

Ook het interne boletin is langzaamaan aan het veranderen... ik krijg meer artikelen van de verschillende programma’s, af en toe van de partnerorganisaties.... en ik krijg veel enthousiaste reacties over de Mensajera. Dus ook dat gaat de goede kant op!! Laatst heb ik met een aantal collega’s, waaronder de directeur, een aantal partnerorganisaties bezocht: de ene groep besprak de plannen voor dit jaar en Claudia en ik verzamelden alle informatie voor de website en gaven uitleg over onze communicatieplannen. Was een erg leuke en interessante dag, en toen we een geweldige motor/aanhanger zagen bij een van de organisaties, moesten we allemaal even op de foto ;-).