Het houdt niet op!

Sinds de aardbeving van 28 mei zijn er een paar honderd nabevingen geweest, waar wij hier in Santa Rosa gelukkig weinig van hebben gemerkt. Tot afgelopen zondagavond en ik al lekker in m’n bed lag. Alweer een beving van 5.7 op de schaal van Richter! Het epicenter lag zo’n 30 kilometer boven de kust van La Ceiba. Hij duurde maar 7 seconden, dus voor ik bij de deur was, was het al voorbij. Maar het was genoeg om Bo en mij wakker te houden voor een tijdje en geen goede nachtrust te bezorgen. Wederom wordt het hele land gewaarschuwd in de alarmfase te blijven en de nodige voorzorgsmaatregelen te nemen. De angst voor bevingen is weer opgerukt – in de kranten kon je verhalen lezen over mensen die na de beving buiten zijn gaan slapen.
Tegelijkertijd is op 1 juni het orkanenseizoen begonnen en hebben we een overzicht ontvangen van de te verwachten tropische stormen. Dus het houdt niet op in dit land.

Inmiddels zijn er ook 89 gevallen van Mexicaanse griep vastgesteld – het duurde even voor dit bekend was, aangezien het onderzoek in de VS moet worden gedaan. De meeste gevallen in San Pedro Sula, dus fingers crossed dat we het niet in Santa Rosa krijgen. Maar hoe groot is die kans? Hier is het enige grote ziekenhuis in Occidente, dus als er in deze regio iemand besmet is, zal hij of zij hoogstwaarschijnlijk naar Santa Rosa komen.

Verder ben ik nog steeds bezig met alles organiseren voor Bo, om hem straks mee te kunnen nemen naar Nederland. Ik wacht nog steeds op de resultaten van het bloedonderzoek vanuit de VS (ja, Honduras moet nog een grote klant zijn bij laboratoria in de VS!). Wanneer de uitslag positief is, kan ik Bo meenemen, zoniet, dan zal ik een andere oplossing hier voor hem moeten zoeken. Dan moeten we nl. voor een nieuwe rabiesvaccinatie zorgen en opnieuw de bloedtest doen en die moet weer 3 maanden voor vertrek zijn gedaan. Met nog 10 weken te gaan gaat dat natuurlijk niet lukken. Ik heb intussen met verschillende instanties in Honduras, Nederland en de VS gepraat om de reis te organiseren en je wil niet weten hoeveel verschillende verhalen ik heb gehoord. Het wordt je op deze manier niet echt aangemoedigd om huisdieren mee te nemen..

Angst voor een nieuwe aardbeving

Nog steeds geldt in Honduras een alarmfase voor eventuele naschokken en dat maakt iedereen erg bang. Vooral omdat nogmaals een aardbeving in Honduras normaalgesproken niet voorkomt. En dus zag ik gisteravond, toen ik met Bo op straat liep, nog opvallen veel mensen buiten lopen. Xiomara, de huisbazin, had zelfs besloten om met haar kinderen beneden te slapen: zij zei dat veel mensen bang waren voor een nieuwe aardbeving vannacht en het leek haar veiliger met de deur open beneden in het gebouw te slapen.

Zo ver wilde ik niet gaan, want het is natuurlijk ook een beetje angst bij jezelf zaaien: een nieuwe beving kan net zo goed overdag plaatsvinden en niks is zeker. Wel heb ik natuurlijk ook mijn maatregelen genomen: deur niet op slot, kamerdeur open en een licht aangelaten mocht ik in geval van nood naar buiten moeten rennen. En het eerste uur klaarwakker in bed gelegen, luisterend naar de regen en bliksem en naar Bo: een hond voelt eerder aan wanneer iets gaat gebeuren, toch? Maar Bo was lekker kalm en na een tijdje kon ik gelukkig ook slapen. Er is niks gebeurd en laten we hopen dat het ook bij één aardbeving blijft.

Gisteren werd er ook van gesproken dat het een zgn. horizontale aardbeving was en dat we daardoor het geluk hebben gehad minder schade te hebben. En daar kan ik me wel iets bij voorstellen: mijn gebouw schudde van links naar rechts, niet op en neer. Dus voor iedereen hier geldt “Gracias a Dios” dat het geen verticale aardbeving was.

Verder zijn ze nu volop bezig de schade aan wegen, gebouwen, huizen, kerken, bruggen, e.d. op te meten. De kranten staan wel al vol van berichten over de schade, maar er is nog geen totaal overzicht. Dat heeft er natuurlijk ook mee te maken dat wederom de berggebieden lastiger bereikbaar zijn en het dus even duurt voor ook daar de schade is opgenomen. Enkele berichten spreken elkaar nog tegen, dus ik denk dat we begin volgende week een beter beeld hebben van alles. Intussen zal ik de komende nachten nog met deur open slapen just in case, tot de alarmfase is opgeheven en iedereen weer iets rustiger kan ademhalen.

Aardbeving Honduras

Ongelooflijk... gistermiddag las ik het berichtje van Tom en Adine, die in Lahore, Pakistan werken, ook via ICCO en Togetthere, over de aanslag op een politiebureau zo’n kilometer bij hen vandaan en ik dacht nog “he, hier is het eigenlijk nu vrij rustig...”..... tot vannacht rond half 3.

De eerste seconden dacht ik nog dat ik aan het dromen was, maar opeens besefte ik dat het een aardbeving was, dus ik rende naar de woonkamer, waar Bo hard stond te blaffen naar buiten en redelijk aan het trillen was. Het hele gebouw stond enorm te trillen en te schudden en ik dacht “dat gaat zo instorten”.... dus met bonkend hart pakte ik een trui en zocht Bo’s riem om naar buiten te gaan. Toen was het even stil en even later voelde ik een 2^e beving, minder heftig, maar genoeg om het gebouw flink te laten schudden. Na die beving ben ik naar buiten gegaan, waar de huisbazin en de onderbuurvrouw inmiddels ook stonden. Alleen de huisbaas bleef boven om het nieuws af te wachten. En ineens besef je hoe gevaarlijk het kan zijn om hier in zo’n hoog gebouw te wonen.

We zijn een uur lang buiten gebleven in afwachting op naschokken, maar gelukkig is er niets meer gebeurd. Daarna heb ik geprobeerd te slapen, maar ben op dit moment vrij moe, zoals vele collega’s die hetzelfde hadden. De huisbaas bleek vrij snel tijdens de beving te roepen dat ze naar buiten moesten gaan en dat ze mij ook naar buiten moesten halen (hij zag dat de onderbuurvrouw al buiten was). Buiten zagen we weinig mensen, maar goed, zoveel huizen staan er in onze buurt ook weer niet. Later hoorde ik van collega’s dat inderdaad ook velen van hen naar buiten zijn gegaan om gevaar te ontwijken en dat niemand ooit zo’n zware aardbeving hier heeft gevoeld. Iedereen probeerde familie te bellen, maar de mobiele lijnen werkten niet.  Wonder boven wonder viel de electriciteit niet uit. Uiteindelijk hoorden we dat de beving zowel in San Pedro Sula als bij de grens bij El Salvador werd gevoeld, dus iedereen ging ervan uit dat het epicenter in El Salvador zou liggen.

 

Pas vanochtend kreeg ik te horen dat het een beving van 7.1 op de schaal van Richter was en dat het epicenter 64 kilometer boven Roatan (een van de Baia eilanden in het noorden van Honduras) en ik schat Roatan op z’n minst zo’n 400 kilometer van Santa Rosa de Copán. Honduras heeft nooit last van aardbevingen, dus dit is hoogst uitzonderlijk. Wel heeft het lichte bevingen wanneer er een aardbeving in de omliggende landen is, maar het epicenter ligt normaal gesproken nooit in Honduras. Behalve nu dus. Ze hebben eerst nog een Tsunami waarschuwing willen geven, maar die is inmiddels ingetrokken.

De kranten staan er vol van en ze kunnen nog niet echt zeggen wat de werkelijke schade is. Tot nu toe zijn er 5 doden gevallen waaronder 3 kinderen. Schade aan huizen, gebouwen en wegen is zeker te verwachten en ik hoop dat het inderdaad meevalt zoals ze nu melden. Hier in Santa Rosa heb ik nog niet van werkelijke schade gehoord, dus we hebben geluk gehad.

Mocht ik nog meer nieuws horen, dan zal ik dat zeker melden! 

Veranderingen binnen de organisatie

Afgelopen maandag hadden we, na het gebruikelijke ochtendgebed, voor de eerste keer een meeting met al het personeel. De directeur wilde iedereen persoonlijk op de hoogte stellen van de veranderingen van de afgelopen periode en toekomstige veranderingen. En er zijn wat veranderingen geweest sinds november...

Niet alleen hebben we het vertrek van de vorige directeur moeten verwerken, daarnaast hebben strategische veranderingen plaatsgevonden en heeft ook ASONOG de gevolgen van de economische crisis moeten ondervinden. Sinds januari is een aantal mensen ontslagen wegens onvoldoende fondsen, hebben interne verschuivingen plaatsgevonden om personeel te kunnen behouden, en is een aantal mensen vrijwillig vertrokken. Daarnaast heeft ASONOG haar strategisch plan moeten aanpassen aan de “eisen” van haar Junta Directiva (die bestaat uit leden van de verschillende lidorganisaties), wat o.a. inhoudt dat 3 programma’s nu componenten zijn geworden van 1 overkoepelend programma: Capaciteitsversterking van de Menselijke Ontwikkeling. Tenslotte heeft in maart iemand van buitenaf ingebroken op ons netwerk en informatie over de mijnbouw gestolen, wat tot gevolg heeft dat de informatieveiligheid nu hoog op de agenda staat.

De programmatische verandering kan erg gunstig zijn voor de interne communicatie: alle coordinadoren werken nu in hetzelfde kantoor en het personeel van de 3 samengevoegde programma’s, werkt nu ook in 1 kantoor, wat de onderlinge samenwerking kan bevorderen.

In totaal heeft ASONOG nu 4 programma’s die niet alleen nauw moeten gaan samenwerken met elkaar, maar ook met de lidorganisaties van het netwerk.

Met nog 3 maanden te gaan vóór mijn zwangerschapsverlof, heb ik nog een hoop te doen en ben ik het afwachten een beetje moe aan het worden. Elke week zegt m’n supervisor m’n afspraak met hem af en daardoor kan ik nooit met hem de communicatieplannen bespreken. Dat terwijl hij nu zelf verantwoordelijk is geworden voor de communicatieafdeling. Het lastige is dat ze nu wel eindelijk doorhebben dat ik een meer adviserende rol zou moeten hebben, maar ik steeds meer uitvoerend werk doe door gebrek aan interne capaciteiten. Wat ik natuurlijk wel kan begrijpen, want voor ASONOG is het óf ik doe het werk, óf niemand doet het. En net nu we eindelijk een goedlopende website hebben en veel positieve reacties krijgen over de Mensajera, zou het jammer zijn te zeggen “Jammer, daarvoor ben ik niet hier, dat ga ik niet doen”. Het is de bedoeling dat ik vóór m’n vertrek het communicatieteam train op het gebied van communicatie en hen op z’n minst leer te werken met de programma’s voor de website en de Mensajera.

Da’s lastig met een team dat tot over z’n oren in z’n eigen werk zit en waardoor elke vergadering dus wordt uitgesteld. Maar goed, de hoop is nog niet opgegeven. Daarnaast ben ik volop bezig de communicatiestrategie daadwerkelijk te formuleren tot in de details en moeten we snel groen licht krijgen om maatregelen te nemen voor de informatieveiligheid. Het plan is nog steeds over te gaan naar Linux, Open Office e.a. gratis software. Niet alleen vanwege de veiligheid, maar ook omdat we geen legale software in huis hebben (zoals zovele NGO’s) en dus hoge boetes kunnen riskeren als we die blijven gebruiken. 

Zo’n implementatie zal ongeveer 6 maanden duren en dus wil ik natuurlijk zo snel mogelijk beginnen om er daadwerkelijk voor te kunnen zorgen dat we ook gaan omschakelen. Anders is de kans groot dat het op de stapel “belangrijke projecten” komt te liggen tot er weer een incident gebeurt en we weer wakker worden.

Drie grote projecten dus voor mij tot eind augustus. Nee, ik verveel me niet op kantoor ;-).  

Veranderingen

Waar te beginnen als je zoveel te vertellen hebt en geen tijd neemt om rustig te zitten en je blog te updaten?

Velen zullen het al weten en wie het nog niet wist, bij deze: ik kom in augustus weer naar Nederland omdat ik zwanger ben en de bevalling graag in Nederland wil hebben. Een hele verandering in al m’n plannen, maar ik ben er heel erg blij mee en geniet erg van m’n steeds dikker wordende buik. Terwijl ik nu al het idee heb dat ik een gigantische buik heb, krijg ik op werk nog geen reacties, dus of ze zijn erg beleefd, of ze denken dat ik veel heb gegeten in Nederland, haha! Met ASONOG ga ik de komende maanden kijken hoeveel we voor augustus nog gedaan krijgen en hoe we m’n werk na m’n verlof gaan inplannen.

Bo neem ik in augustus ook mee en daar moet ik nu al veel voor regelen. Twee weken geleden had ik een ongeluk met schoonmaakspul om de goot te reinigen. Oke, in Nederland is dat spul ook sterk, maar hier dus 10 keer sterker. Ik liet de fles vallen en er viel ook iets over Bo’s poot... kwam ik 2 dagen later pas achter. En alhoewel ik hem die dag meteen onder de koude douche had gezet, heeft hij er alsnog 4^e graads brandwonden aan overgehouden. De eerste week kon ik alleen naar de dierenarts hier in Santa Rosa gaan, die me niet veel kon helpen en wel medicijnen gaf, maar geen dierenmedicijnen. Vorige week ben ik naar een dierenarts in San Pedro Sula gegaan en daar zei de dierenarts me dat de medicijnen veel te sterk waren voor een hond en dat de dierenarts in Santa Rosa geen geregistreerde dierenarts is. Zij heeft Bo helemaal verzorgd en goede medicijnen gegeven en na een week gaat het nu weer beter met hem, maar hij heeft echt veel pijn gehad, de arme hond.

Dat de dierenarts niet geregistreerd staat, zou normaal gesproken niet zo erg zijn. Achja, het is dat of niets hier. Alleen deze week moet Bo een bloedtest doen om aan te tonen dat hij voldoende antilichamen tegen rabies in zijn lichaam heeft. Dus mocht de vaccinatie die hij hier heeft gekregen niet sterk genoeg zijn, dan kan ik het hele proces opnieuw beginnen en kan Bo niet mee in augustus. Dan moet ik dus plan B gaan verzinnen, dat ik op dit moment nog niet heb.

 

Poeh, en er komt veel bij kijken als je een hond uit Honduras wil meenemen naar Nederland. Die bloedtest moet in een gecertificeerd laboratorium worden gedaan en het dichtstbijzijnde is in de VS. Dus de dierenarts in San Pedro Sula kan bloed afnemen en ik moet dat dan onder speciale voorwaarden en in een speciale envelop, naar de VS sturen om te laten onderzoeken. En dan krijg ik 3 weken later de uitslag. Maar voordat het bloed kan worden afgenomen, moet hij een chip in z’n lichaam hebben (voorwaarde van de VS; en het mag niet een tatoeage in z’n oor zijn). En ook dat kan niet in Honduras – dichtstbijzijnde stad is Guatemala Stad. Maar gelukkig kon de dierenarts me hierbij helpen: zij laat een chip vanuit Guatemala naar San Pedro Sula sturen en kan die bij Bo implanteren om vervolgens z’n bloed af te nemen. Dus dat hoop ik deze woensdag te kunnen doen, zodat ik m’n ticket in augustus kan boeken. Want de bloedtest moet 3 maanden voor vertrek naar Nederland zijn gedaan en niet later.

En zodra dit allemaal goed is, moet ik alle papieren organiseren en 10 dagen voor vertrek nog een laatste gezondheidsverklaring laten tekenen. Dus reken er maar op dat ik z’n thuiskomst ga vieren zodra we gezond en wel in Nederland zijn!

Alles wordt dus op het laatst geregeld en al ben ik daar hier wel al aan gewend, het blijft altijd meer in spanning zitten dan alles rustig op tijd organiseren. Volgende keer meer over werk!!

Al trabajo!

Jeetje, waarom vliegen vakanties toch altijd zo snel voorbij? En ik heb niet eens alles kunnen doen wat ik wilde doen. Ik werd hier al voor gek verklaard dat ik uberhaupt al afspraken had gemaakt terwijl ik nog in Honduras zat en nog heb ik niet iedereen gezien.

Maar wel ontzettend veel lol gehad met familie en vrienden... m’n nieuwe nichtje gezien en lekker gespeeld met m’n neefjes, die twee keer moesten kijken voor ze me herkenden, haha!

De vakantie was niet helemaal gelopen zoals ik wilde, omdat ik halverwege een vreselijke uitslag kreeg waardoor ik een beetje van het kastje naar de muur werd gestuurd. Zal er vast ook mee te maken hebben dat ik geen huisarts heb in Nederland... maar goed, de uitslag is nu bijna weg en ik kan me weer op straat vertonen ;-). 

Semana Santa verliep niet zoals ik had gehoopt, maar ik heb wel nog kunnen genieten van een mooie processie. ’s Ochtends om 6 uur, toen ik met Bo liep, was iedereen al druk bezig met de voorbereidingen (oké, ze waren al om 3 uur begonnen) en rond 9 uur begon de processie. Niet tot het einde gevolgd, want hij duurde 2,5 uur maar zeker de moeite waard om te hebben gezien! Om 12 uur zouden ze de kruisiging naspelen en ik zat met een collega en familie al vol verwachting te wachten... maar helaas.... of we zaten op de verkeerde plek, of het was maar een gerucht... Ach ja, zo spectaculair als het in de Filipijnen is, zal het er hier niet aan toegaan.

 

En was ik eindelijk in Nederland weer gewend aan begroeten met 3 kussen, het uit de kraan drinken, het gooien van wc-papier in de wc en een dikke jas dragen.... de eerste week in Santa Rosa kon ik me weer helemaal opnieuw aanpassen, hahaha!

Deze week weer begonnen met werken en ik heb er zin in! Wederom moet ik veranderingen brengen in m’n plannen, omdat de veiligheid nu op de hoogste alertheid staat. Toen ik in Nederland was, is er ingebroken op ons netwerk en belangrijke informatie gestolen. En dus moeten we zo snel mogelijk veranderingen brengen in ons communicatienetwerk. Dat wordt een hele klus en is ook weer een superuitdaging voor mij!

M’n dag begon maandag goed: na iedereen begroeten, gedag zoenen en het ochtendgebed, zette ik m’n laptop aan.... en zag dat Bo ook hiervan de kabel heeft doorgebeten. Ik snap werkelijk niet hoe die hond kabel lekker vindt, maar hoe dikker hoe beter. De tv-kabel heeft hij ook al doorgebeten – zeg maar een kabel minstens 2 keer zo dik als in Nederland..

Gelukkig had ASONOG nog 1 kabel liggen die ik tijdelijk kon gebruiken, zodat ik tenminste kon werken... maar dat duurde ook niet lang. Na veel aandringen heeft een collega vanochtend de kabel gemaakt en kan ik weer volop aan het werk. Jeetje wat voel je je ineens nutteloos als je niet op je eigen computer kunt werken, waar al je documenten op staan!

Dus wederom met vallen en opstaan kom ik er wel... en heb ik nog een berg werk te doen. Intussen geniet ik wel van het heerlijke weer hier en ben ik helemaal gelukkig Bo weer bij me te hebben, die binnen 3 weken behoorlijk is gegroeid. Ik ga weer een paar lessen Spaans nemen en me wederom voorbereiden op een aantal vrienden die binnenkort Santa Rosa helaas gaan verlaten... but that’s life!

Laatste dagen voor de vakantie...

Ik zit hier alweer 8 maanden.... jeetje wat vliegt de tijd! Nog een paar dagen werken en dan ga ik naar Nederland voor vakantie!! Heerlijk, ik heb er echt zin in! Maar voordat ik kan genieten, moet ik hier nog een hoop doen:

(1)    we hebben problemen met het email systeem – waarschijnlijk zit ergens een virus (de server of het IP adres) en iedereen roept natuurlijk “nee hoor, niet hier”, maar ja... het werkt niet zoals het hoort en dat alles moet zijn opgelost voor ik vertrek. Natuurlijk erg jammer, want nu loop ik het gevaar dat mensen wederom gaan klagen over het institutionele email adres. Maar goed, tot nu toe nog geen zeurders gehad – iedereen wil het gebruiken, alleen moeten we er deze week voor zorgen dat alles in orde is. En helaas ben ik zelf niet techisch genoeg om eraan te sleutelen en dus afhankelijk van anderen (maw natuurlijk gaat het niet zo snel als ik zou willen ;-)).

(2)    de nieuwe website moet deze week live gaan – heb mezelf een en ander geleerd over Dreamweaver en FTP, maar nu maar hopen dat alles goed gaat bij de laatste stappen!  Voor mij erg spannend allemaal, vooral omdat er bij veel mensen hoge verwachtingen liggen. Maar ik heb al m’n plannen voor de website al met José Luis en José Ramón besproken en zij gaan er akkoord mee. Eerst ervoor zorgen dat alle informatie actueel is en dat we de website 2 keer per maand updaten... daarna kijken wat we willen veranderen in het design. Ik ben ervoor om het zo simpel mogelijk te houden – zeker voor hier, met trage internetverbindingen e.d. Simpel en to the point. Eens kijken of dat werkt.

(3)    De Mensajera moet ik deze maand overdragen aan Claudia, zodat hij wel kan worden gemaakt. Ik had iedereen een maand voor m’n vakantie aangegeven dat ik wegga en het liefst voor m’n vakantie al informatie ontvang, zodat ik het grootste deel van het werk nog kan doen. Maar helaas geen gehoor gekregen ;-). Wel krijgen we steeds meer positieve reacties van onze partnerorganisaties over de Mensajera. Ik heb alle email adressen gecontroleerd en aangevuld waar nodig, waardoor het publiek nu veel geselecteerder is – en groter. Zo hadden we voorheen bijvoorbeeld vooral algemene emailadressen van partnerorganisaties met als nadeel dat wanneer de Mensajera daar intern niet wordt doorgestuurd, niemand hem gaat lezen. En nu is een aantal tecnicos zelf naar ons toegekomen met de vraag toegevoegd te worden aan onze mailinglijst. En dat is natuurlijk super!!

(4)    m’n halfjaar rapport moet ik deze week nog met José Luis en José Ramón bespreken.

(5)    EROC kwam vorige week half in paniek vertellen dat ze voor eind maart een aantal media moeten hebben geimplementeerd en dat de communicatiestrategie ook moet worden ingeleverd. Dat terwijl ze in januari en februari alle tijd hadden om alles met me door te lopen. Maar goed, we hadden afgelopen week een workshop georganiseerd om de laatste puntjes op de i te zetten – ik had al gezegd dat ik vóór mijn vakantie maar 1 dag aan EROC kon besteden vanwege m’n werk voor ASONOG. Niemand maar dan ook niemand had de communicatiestrategie die ik in december had ingeleverd, gelezen. Dus ik heb het initiatief weer lekker bij EROC neergelegd. Ze zullen vast nog een keer deze week aankloppen.  

(6)    ik moet alles voor Bo regelen – hij gaat de komende 3 weken bij Liza en José wonen, die 2 kleine kinderen hebben. Ik hoop maar dat hij een voorbeeldige hond is J - gelukkig hebben ze een enorme tuin waarin hij kan rondrennen.

 

Dus poeh, nog 4 dagen te gaan en een berg werk te doen. Maar daarna 3 weken vakantie, dus met dat in het vooruitzicht, kan ik er wel tegenaan!