Even gal spugen

Wat is een beginperiode toch altijd lastig. Ik heb het al vaak meegemaakt: in de VS, Ierland en de Filipijnen, maar ik heb me nog nooit zo niet-welkom gevoeld als hier. Het gaat hier echt met pieken en dalen en de dalen zijn dieper dan de pieken. Ik heb lang nagedacht over of ik dit bericht zou plaatsen of niet. Maar dit is hoe ik me nu voel en mijn enige manier om mijn gal te spugen (hopelijk zonder die bitter nasmaak).

Afgelopen maandag had ik eindelijk mijn ontmoeting en eerste gesprek met de directeur – vooral dankzij mijn relatiebeheerder van ICCO, want ik heb via 3 verschillende wegen geprobeerd een afspraak te krijgen, zonder resultaat.
Ik had gedacht dat ik dat gesprek alleen met hem had, maar Melissa en Jose Luis zaten er ook bij. En ik voelde me behoorlijk opgelaten. Waarom? Ten eerste omdat ik het gesprek moest beginnen en het niet kon laten om mijn verbazing te uiten over het feit dat ik met geen mogelijkheid de directeur heb kunnen ontmoeten tot nu. Waarop ik het antwoord kreeg dat hij het erg druk had en dat m’n Spaans toch niet goed genoeg was om hem te spreken. Au, dat deed wel pijn. Al kreeg ik een compliment dat m’n Spaans nu behoorlijk verbeterd was. Maar in mijn ogen een erg zwak excuus en in een andere situatie was ik daar flink tegenin gegaan.

Ten tweede had hij eigenlijk ook geen tijd om mijn werkzaamheden te bespreken of supervisen – maar ik was hartelijk welkom bij ASONOG. Weer au, want hun idee was dat Melissa dan maar mijn supervisor zou zijn (dit wilden ze zelfs in het contract vermelden). Die tussen neus en lippen door in november voor 3 maanden naar Canada vertrekt. En wederom moest ik daar tegensputteren, want dat idee bevalt me niet. Iemand die mij 2 weken lang zowat heeft doodgezwegen zie ik niet als een goede supervisor. Bovendien moet ik juist haar werkzaamheden observeren en waar nodig veranderen en dat is natuurlijk lastig wanneer zij degene is die mijn projecten moet goedkeuren. Na mijn argumenten op tafel te hebben gegooid (Melissa is mijn counterpart, niet handig als zij mijn supervisor zou zijn), wordt Jose Luis mijn supervisor. Die me al twee keer eerder heeft verteld dat dat niet zijn taak is. En die er ook geen tijd voor heeft. Maar ik ben van harte welkom hier.

Ik moet dus maar werken aan de communicatiestrategieën zonder interne ondersteuning van hogerop, want het lijkt erop dat niemand hiervoor verantwoordelijkheid op zich wil nemen. Ik heb me tot nu toe tegenover bijna iedereen moeten verdedigen dat ik echt wel die taal onder de knie krijg (ik heb nu al een format communicatieplan in het Spaans geschreven) en dat ik genoeg bagage heb om mijn werk te gaan doen. Niemand hier heeft ook maar enig idee van communicatiestrateën en toch moet ik mij telkens verdedigen. Er wordt gedacht dat wanneer ze me het probleem “er is geen interne communicatie” geven, ik een kant-en-klare oplossing heb. Ik vraag mij eerder af of zij wel open staan voor verandering. Geen idee, ik hoop alleen dat de situatie snel verandert, want dit vreet energie en ik kan niet zeggen dat ik er gelukkiger van wordt.

Waarom ben ik er dan aan begonnen en blijf ik volhouden? De uitdaging om het toch voor elkaar te krijgen. Ik ben al een stuk verder dan 5 weken geleden en wie weet gaat het me lukken. Ik geef niet graag op, ik moet alleen zo nu en dan m’n gal spugen.

Het is niet eens zozeer de traagheid waarmee alles gebeurt, die me stoort. Het is de onverschilligheid, het niet nemen van verantwoordelijkheden, de stugheid en de hoge mate van individualisme in de werkcultuur: dit is mijn eiland en daar ligt het jouwe. Ik hoop serieus dat ik daar doorheen kan prikken.

Het is heel vervelend om te horen hoe goed Dirkje werd opgevangen in haar organisatie en hoe zij haar in hun gemeenschap hebben opgenomen. Ik zit alleen te werken (geen idee waar Melissa de helft van de tijd uithangt), ga alleen lunchen en spreek na werktijd niemand behalve mijn huisbazin en haar familie. Met wie ik wel goed kan opschieten en die allemaal erg aardig zijn – ik krijg warempel nu ook Nelson (haar man) aan het sporten!

En ik ben hier puur voor mijn werk, niet om me voorgoed te vestigen of om zoveel mogelijk leuke uitjes te maken; maar het wordt wel heel zwaar wanneer ik hier 1,5 jaar lang in mijn eentje moet volhouden zonder sociaal leven. Of mis ik gewoon iedereen in Nederland?