Relativeren

Afgelopen week heb ik weer grotendeels alleen gewerkt, maar nu was het een andere situatie. Een nichtje van Melissa is 2 weken geleden ontvoerd in Tegucigalpa (de hoofdstad). Haar familie heeft geprobeerd met de ontvoerders over losgeld te onderhandelen, maar dat is helaas niet gelukt. Afgelopen donderdag is zij teruggevonden, vermoord. Ze is nu wel weer op kantoor, maar heeft het erg moeilijk – vooral omdat iedereen haar steun wil geven en dan barsten de emoties natuurlijk opnieuw los. Ze probeert zich goed sterk te houden en ik moet zeggen dat ik daar bewondering voor heb. Ik kan me niet voorstellen wat er door je heengaat wanneer een familielid wordt ontvoerd en vervolgens vermoord. Je hoort en leest wel veel over criminaliteit en geweld in Honduras, maar als het dan iemand overkomt die je kent, is het toch anders. Dan worden je eigen problemen opeens nietig. En denk je even niet meer alleen aan jezelf.

Maar gelukkig zijn er ook leuke momenten en successen geweest:
Dit weekend zijn de feria begonnen op het veld tegenover mijn huis. Tot eind augustus kijk ik vanuit m’n balkon uit op eetkraampjes, muziek en allerlei kraampjes met artesanía uit de streek. Xiomara nam me mee om kennis te maken met de mensen, het eten en de koopwaar. En natuurlijk kon ik het niet laten om al iets te kopen ;-). Daarna was er een kleine kinder carnavalsoptocht (zou de Grote Optocht dan een week later zijn, net als bij ons? ;-)). In de stad was ook vanalles te doen en de sfeer is erg leuk – het voelt echt als een dorpsfeest!

En ik heb sinds afgelopen week kabel – yep, eindelijk gelukt. Dus ik heb nu niet alleen meer dan 100 kanalen om uit te kiezen (waarvan een groot deel Amerikaanse kanalen), ik kan Spaans leren door naar foute Mexicaanse soap opera’s te kijken. En naar Amerikaanse films en series met Spaanse ondertiteling – ook best leerzaam!


Op werk gaat plan B misschien wel werken. De meeste collega’s hebben inmiddels mijn enquete en hebben gezegd dat ze hem deze week bij me inleveren. En de eerste ingevulde enquetes zijn al binnegekomen met erg goede, kritische antwoorden. Ik hoop dat de rest dit voorbeeld zal volgen! En er is eindelijk een start gemaakt met mijn visumprocedure, waar ik me de laatste weken wel zorgen over maakte.

Dankjewel!

Dankjewel allemaal voor jullie lieve berichtjes en aanmoedigingen om niet op te geven! Dat doet me wel erg goed. Het was inderdaad voor mezelf goed om alles er even uit te gooien. Het gaat inmiddels weer iets beter en ik kan weer een beetje lachen. Helemaal toen ik vanochtend een paard op straat zag staan dat stond vastgebonden aan een verkeersbord - ik voelde me even in The Wild West. Op het verkeersbord stond "Verboden te parkeren, taxi standplaats". Erg jammer dat ik mijn fototoestel niet bij me had!

Beetje bij beetje probeer ik weer verder te gaan om uiteindelijk mijn doel te bereiken. Op dit moment is dat ervoor zorgen dat m'n collega's hier m'n vragenlijst invullen zodat ik een beeld krijg van de huidige situatie. Ik heb geprobeerd steun te krijgen - niet gekregen, dus door naar plan B. En er is een aantal mensen wel geinteresseerd in mijn ideeën, dus wie weet gaat plan B wel werken. Plan C heb ik nog niet ontwikkeld ;-).

Even gal spugen

Wat is een beginperiode toch altijd lastig. Ik heb het al vaak meegemaakt: in de VS, Ierland en de Filipijnen, maar ik heb me nog nooit zo niet-welkom gevoeld als hier. Het gaat hier echt met pieken en dalen en de dalen zijn dieper dan de pieken. Ik heb lang nagedacht over of ik dit bericht zou plaatsen of niet. Maar dit is hoe ik me nu voel en mijn enige manier om mijn gal te spugen (hopelijk zonder die bitter nasmaak).

Afgelopen maandag had ik eindelijk mijn ontmoeting en eerste gesprek met de directeur – vooral dankzij mijn relatiebeheerder van ICCO, want ik heb via 3 verschillende wegen geprobeerd een afspraak te krijgen, zonder resultaat.
Ik had gedacht dat ik dat gesprek alleen met hem had, maar Melissa en Jose Luis zaten er ook bij. En ik voelde me behoorlijk opgelaten. Waarom? Ten eerste omdat ik het gesprek moest beginnen en het niet kon laten om mijn verbazing te uiten over het feit dat ik met geen mogelijkheid de directeur heb kunnen ontmoeten tot nu. Waarop ik het antwoord kreeg dat hij het erg druk had en dat m’n Spaans toch niet goed genoeg was om hem te spreken. Au, dat deed wel pijn. Al kreeg ik een compliment dat m’n Spaans nu behoorlijk verbeterd was. Maar in mijn ogen een erg zwak excuus en in een andere situatie was ik daar flink tegenin gegaan.

Ten tweede had hij eigenlijk ook geen tijd om mijn werkzaamheden te bespreken of supervisen – maar ik was hartelijk welkom bij ASONOG. Weer au, want hun idee was dat Melissa dan maar mijn supervisor zou zijn (dit wilden ze zelfs in het contract vermelden). Die tussen neus en lippen door in november voor 3 maanden naar Canada vertrekt. En wederom moest ik daar tegensputteren, want dat idee bevalt me niet. Iemand die mij 2 weken lang zowat heeft doodgezwegen zie ik niet als een goede supervisor. Bovendien moet ik juist haar werkzaamheden observeren en waar nodig veranderen en dat is natuurlijk lastig wanneer zij degene is die mijn projecten moet goedkeuren. Na mijn argumenten op tafel te hebben gegooid (Melissa is mijn counterpart, niet handig als zij mijn supervisor zou zijn), wordt Jose Luis mijn supervisor. Die me al twee keer eerder heeft verteld dat dat niet zijn taak is. En die er ook geen tijd voor heeft. Maar ik ben van harte welkom hier.

Ik moet dus maar werken aan de communicatiestrategieën zonder interne ondersteuning van hogerop, want het lijkt erop dat niemand hiervoor verantwoordelijkheid op zich wil nemen. Ik heb me tot nu toe tegenover bijna iedereen moeten verdedigen dat ik echt wel die taal onder de knie krijg (ik heb nu al een format communicatieplan in het Spaans geschreven) en dat ik genoeg bagage heb om mijn werk te gaan doen. Niemand hier heeft ook maar enig idee van communicatiestrateën en toch moet ik mij telkens verdedigen. Er wordt gedacht dat wanneer ze me het probleem “er is geen interne communicatie” geven, ik een kant-en-klare oplossing heb. Ik vraag mij eerder af of zij wel open staan voor verandering. Geen idee, ik hoop alleen dat de situatie snel verandert, want dit vreet energie en ik kan niet zeggen dat ik er gelukkiger van wordt.

Waarom ben ik er dan aan begonnen en blijf ik volhouden? De uitdaging om het toch voor elkaar te krijgen. Ik ben al een stuk verder dan 5 weken geleden en wie weet gaat het me lukken. Ik geef niet graag op, ik moet alleen zo nu en dan m’n gal spugen.

Het is niet eens zozeer de traagheid waarmee alles gebeurt, die me stoort. Het is de onverschilligheid, het niet nemen van verantwoordelijkheden, de stugheid en de hoge mate van individualisme in de werkcultuur: dit is mijn eiland en daar ligt het jouwe. Ik hoop serieus dat ik daar doorheen kan prikken.

Het is heel vervelend om te horen hoe goed Dirkje werd opgevangen in haar organisatie en hoe zij haar in hun gemeenschap hebben opgenomen. Ik zit alleen te werken (geen idee waar Melissa de helft van de tijd uithangt), ga alleen lunchen en spreek na werktijd niemand behalve mijn huisbazin en haar familie. Met wie ik wel goed kan opschieten en die allemaal erg aardig zijn – ik krijg warempel nu ook Nelson (haar man) aan het sporten!

En ik ben hier puur voor mijn werk, niet om me voorgoed te vestigen of om zoveel mogelijk leuke uitjes te maken; maar het wordt wel heel zwaar wanneer ik hier 1,5 jaar lang in mijn eentje moet volhouden zonder sociaal leven. Of mis ik gewoon iedereen in Nederland?

Na regen komt zonneschijn

Afgelopen week scheen de zon weer voor me bij ASONOG na de stortbui van de week ervoor. Melissa werd weer wat opener en ik kreeg een hele lading documenten die ik nodig had. Hector heeft me een presentatie gegeven over ASONOG en over zijn programma, Participación Ciudadana. En vervolgens kwam een andere collega ook nog met enorm veel informatie om door te nemen... en kon ik eindelijk aan de slag. ’s Avonds onder het genot van een biertje en een voetbalwedstrijd op tv (aanpassen aan de cultuur ;-)) heb ik met Hector een aantal communicatieproblemen van ASONOG kunnen bespreken.

M’n collega’s willen hun ei kwijt over het gebrek aan interne communicatie binnen ASONOG – en ik wil wel luisteren! Grappig is alleen dat men ook denkt dat ik een bijna kant en klaar antwoord heb. Helaas, zo werkt dat niet.. Maar goed, het feit dat ze naar me toe komen om erover te praten, is al heel wat. Ik word nu ook uitgenodigd om mee te gaan naar projecten, dus dan kan ik meer gaan observeren en begrijpen hoe ze werken. Er is hier dus genoeg te doen, maar ik moet er nu voor zorgen dat ik me niet gek laat maken – iedereen wil de communicatiestrategie het liefst gisteren zien. Dat zit er voorlopig nog niet in.
En nog meer goed nieuws: vandaag krijg ik eindelijk de directeur te spreken!

Afgelopen week hebben Melissa en ik gewerkt aan een uitgebreid organogram van ASONOG. Ik vroeg haar hoeveel mensen op elke afdeling en in elk kantoor werken. Dat bleek niet zo’n gemakkelijke vraag – na heel wat bellen had ze later die middag een overzicht voor me, dat ik kon gebruiken voor het organogram. En daar waren wel meerdere mensen in geinteresseerd, want niemand weet eigenlijk precies hoeveel mensen waar werken.

Binnen ASONOG spreek ik momenteel 3 talen, wat soms lekker verwarrend is: met Jose Luis spreek ik Engels, met Nelson spreek ik Duits (hij heeft een paar maanden in Zwitserland gewoond en wil Duits oefenen) en met de rest Spaans. Vooral praten met Nelson is lachwekkend: dan spreken we Duits en vraag ik “¿Cómo se dice “game” en alemán?”. Ach ja, dan gooien er we af en toe Engelse en Spaanse woorden door ;-)..

En ik begin ook steeds meer mensen te kennen – vooral eigenlijk mannen die m’n telefoonnummer willen hebben, maar ach het is een begin. Ik heb besloten om tegen deze mannen maar te zeggen dat ik getrouwd ben ;-). Ach, een praatje maken kan geen kwaad en het is goed om mijn Spaans te oefenen. Misschien verander ik nog wel van mening hierover, maar het heeft ook geen zin om dan maar met niemand te praten, toch?

Een andere uitdaging nu is het ontvangen van mijn spullen uit Nederland. Daarvoor heb ik een RTN nodig – soort van sofi nummer. En dat gaat niet gemakkelijk wanneer je hier als vrijwilliger zit en dus geen belasting betaalt. Eens kijken hoeveel tijd en moeite dit me gaat kosten – ik kan niet wachten tot m’n spullen er zijn! Maar ik houd rekening met een wachttijd van een maand.. :-(

Ah, en bijgevoegd 2 foto’s: genietend van het uitzicht en mijn huis... het grote gele gebouw. Het onderste balkon dat je kunt zien, is van mij.

Frustraties en afleidingsmaneuvres

Afgelopen week was wel een week vol frustraties. Ook ik heb mijn grenzen bij tener paciencia, vooral wanneer ik na 4 weken Honduras nog niet een echt welkom-gevoel krijg. Dus afgelopen week ben ik vooral bezig geweest met het proberen te verwerken van die gevoelens en positief te blijven. Dat lukte niet altijd, maar daar had ik dan weer gelukkig afleidingsmaneuvres voor.

Een van de problemen is namelijk dat mijn collega niet met me communiceert. Zij werkt heel erg aan haar eigen projecten en betrekt me nergens in. Het aparte is, is dat zij wel ziet dat dit bij andere afdelingen gebeurt, maar niet bij haar eigen afdeling. Wanneer ik iets probeer voor te stellen, is de reactie ook erg lauw. Lastige stiuatie dus.

Dus toen het me afgelopen week teveel werd, ben ik ’s avonds gaan hardlopen. Xiomara, m’n huisbazin, wilde dat haar dochtertje Daniela met me meeging. Een klein dikkertje van een jaar of 10. Ze moet nl. afvallen en Xiomara had me al een paar keer zien rennen. Momenteel hebben de scholen vakantie en dus vervelen kinderen zich rot: er is niks voor ze te doen en de meesten hangen wat voor de tv. Kindervakantieprojecten zouden hier wel werken!

Dus ben ik met Daniela gaan rennen – en ze volgde me goed, al had ik natuurlijk wel mijn tempo aan haar aangepast (zo gemeen ben ik nou ook weer niet ;-)). Allebei eigen muziek mee, en toch samen rennen: zij wordt m’n after work project! Na afloop waren m’n frustraties naar de achtergrond verdwenen en dus kon ik de dag wel goed afsluiten.

De rest van de week was bijna niemand op kantoor vanwege een strategische workshop – iets wat niemand me had verteld, maar wat ik via via hoorde. Natuurlijk raakte ik wederom enigszins gefrustreerd waarom ik hier niets over te horen had gekregen en waarom ik niet was uitgenodigd. Vrijdag vertelde Dirkje’s directeur me dat deze workshop was gericht op een analyse van de afgelopen periode – niet echt relevant dus voor mij, maar ik had het graag van mijn collega’s gehoord. Ik hoop dus wel dat ik me deze week eindelijk kan voorstellen aan de directeur en dat er schot in begint te komen, want zoals het nu gaat, is niet goed.

Wat wel goed gaat, is mijn huisvesting. Ik heb toch een deal kunnen maken met Xiomara en heb nu een eettafel en bank en stoel. Langzamerhand begint m’n appartement dan toch een woonruimte te worden waar ik me een beetje thuis kan gaan voelen:

Verder is er gelukkig ook afleiding: Santa Rosa de Copan staat in de maand augustus in het teken van La Feria, dus zaterdag was er een kleine kinderoptocht. Erg leuk begin van de festiviteiten! En ’s avonds zijn we naar een reggueton concert gegaan – blijkbaar een uniek event, want Santa Rosa is niet zo’n uitgaansstad. Wel een belevenis om te hebben meegemaakt!

Het concert begon met een lokale rockband en het publiek was lastig warm te krijgen. Dus zijn wij maar keihard gaan meejuichen om het goede voorbeeld te geven. Daarna kwam Sensual, een zangeres met 2 danseressen die bewegingen maakten die er wel erg onnatuurlijk uitzagen. Maar de zangeres kreeg het publiek wel een beetje los. Of was het de alcohol? Er liepen inmiddels al genoeg dronken mensen rond... Derde groep was Melao uit El Salvador en zij kregen het publiek helemaal los met hun live band: iedereen was aan het dansen, heerlijk! En tenslotte kwam om half 1 de hoofdact: Regguetonduo Alexis & Fido uit Puerto Rico – en Santa Rosa ging uit haar dak! Wat een lekkere avond: een goede afleiding na een frustrerende week.