En weer in Nederland...

En voor ik het me realiseer, ben ik al weer 2 weken in Nederland...

De laatste 3 weken in Santa Rosa zijn erg snel voorbijgegaan met een hoop geregel: al het werk overdragen aan Claudia, een laatste workshop organiseren, het emailsysteem installeren bij nieuwe collega’s, m’n rotzooi opruimen, inpakken, de reis voor Bo regelen... en tijdens de vrije dagen Santa Rosa en omgeving onveilig maken met m’n vader ;-). De laatste week ook nog flink ziek geworden, dus ik was blij toen we eenmaal konden vertrekken en ik het iets rustiger aan kon doen.... dacht ik dan..

In San Pedro Sula aangekomen werd het opeens toch een probleem dat Bo buiten bleef slapen, want ze hadden het ook aan andere mensen beloofd. Naar Los Molinos in San Pedro ga ik dus nooit meer... en dus hebben we een andere oplossing moeten zoeken en gelukkig gevonden. Toen we de volgende dag Bo eenmaal op het vliegveld ook zagen vertrekken, dachten we dat alles nu wel goed zou gaan. In Houston moesten we 4 uur wachten en zou Bo worden uitgelaten en eten gegeven (daar ben je verplicht voor te betalen, een niet misselijk bedrag). Pap en ik lekker eten en opeens hoorden we onze namen omroepen... we dacht en dat er iets met Bo was, maar nee... het was de eerste en meteen last call om in het vliegtuig te stappen. Een seconde later en ze hadden ons niet meer binnengelaten! De deuren waren al dicht en ze moesten de verkeerstoren bellen om ons nog binnen te laten. Onze koffers en Bo waren gelukkig nog in het vliegtuig, dus met een beetje vertraging zijn we uiteindelijk vertrokken... en we snappen nog steeds niet hoe we de tijd zo erg kunnen hebben gemist!

Op Schiphol aangekomen, werden we van hot naar her gestuurd om Bo af te halen, met telkens een ander verhaal. Uiteindelijk hebben we 4 uur moeten wachten voor we hem konden afhalen... en was er tijdens de hele reis niet met hem gelopen of had hij eten gekregen. Ik raad hierbij dus Continental Airlines af J - zowel om zelf mee te vliegen als om een huisdier mee te vervoeren. Een klacht zal nog op hun deurmat vallen ;-).

En nu terug in Nederland... nadat ik de laatste week in Honduras veel was afgevallen, ben ik hier in Nederland weer snel bijgekomen... heerlijk vers brood, kaas, heerlijke salades en ander fruit dan in Honduras... jummie jummie!! Ik heb mezelf nu wel weer onder controle, want ik kon haast niet stoppen met eten, haha! Ik heb wel de tijd moeten nemen om overal van bij te komen en daarnaast ook nog te werken. Alleen pas familie gezien en verder is het even stil geweest... Vanaf deze of volgende week zal ik iets actiever worden, dan begint ook m’n zwangerschapsverlof en is het aftellen begonnen!!

... even iemand ophalen van het vliegveld...

Wanneer je in Nederland buiten de Randstad woont en iemand moet ophalen van Schiphol, neem je rekening met iets meer tijd ivm eventuele files, zodat je altijd op tijd aankomt.

M´n vader kwam dinsdagavond om 9 uur aan op het vliegveld in San Pedro Sula, zo´n 2 tot 2,5 uur rijden van Santa Rosa de Copan. Samen met onze chauffeur en met Bo (die voor de laatste controles naar de dierenarts moest), zou ik hem gaan ophalen.

We mogen uit veiligheidsaspecten niet na 6 uur ´s avonds rijden, dus we hadden besloten om rond 3 uur dinsdag te vertrekken, zodat we voor 6 uur in San Pedro zouden zijn. Maandagmiddag kregen we te horen dat er zeer waarschijnlijk wegblokkades zouden zijn en dus besloten we om 6 uur ´s ochtends te vertrekken, aangezien de meeste blokkades om 8 uur beginnen en we ze zo zouden kunnen ontwijken. Om 8 uur kwamen we bij Ceibita aan, zo´n 35 kilometer voor San Pedro Sula, en konden we niet door vanwege de blokkade, die in totaal 48 uur zou duren. Omdat we koste wat kost in San Pedro wilden aankomen, besloten we via Santa Barbara onze weg te vervolgen, een omweg van zo´n 200 kilometer. Don Carlos belde een collega om te bevestigen dat op onze nieuwe weg geen blokkades zouden zijn en begon ging het tweede deel van onze reis. Om 12 uur ´s middags kwamen we aan in San Pedro Sula!!

´s Middags hebben we al onze klusjes geklaard in de stad en heb ik eindelijk een kennel gevonden! Die wordt deze week aan huis geleverd, dus het lijkt te gaan lukken met Bo. Gelukkig hebben we verder geen last ondervonden in San Pedro Sula en kon m´n geluk niet op toen ik m´n vader zag op het vliegveld.

Woensdag zijn we ´s ochtends naar de dierenarts gegaan, die alle papieren voor Bo in orde gaat maken, en rond 11 uur richting Santa Rosa vertrokken. Wederom was er, nu halverwege, een wegblokkade en moesten we omrijden. Maar deze omweg duurde gelukkig niet al te lang en gaf ons een mooie route langs enorme suikerrietvelden. Op een gegeven moment moesten we even stoppen omdat we een smalle, vrij onstabiel uitziende brug over moesten rijden. En opeens hing Bo buitenboord: hij stond al de hele reis een beetje onrustig in de laadbak en trok net iets te hard, waardoor z´n (ijzeren) riem brak. Hij schrok er zelf een beetje van. Na hem weer vast te hebben gemaakt, ontsnapte hij al snel nog een keer, deze keer de vrijheid tegemoet rennend. Nouja... hij bleef in de buurt hoor ;-). En dus besloten we hem met extra touw vast te maken en konden we onze reis voortzetten.

Om ongeveer half 4 kwamen we aan in Sant Rosa, behoorlijk uitgeput van de hitte en de reis. Maar het belangrijkste was dat we er waren en verder geen problemen hadden gehad!

Iemand ophalen van het vliegveld zou niet al te lastig moeten zijn, maar kan voor je het weet 2 dagen in beslag nemen ;-)...

Laura: een foto van m´n buik!! J

Wel of niet in Honduras?

Ja..... afgelopen vrijdag was weer een spannende dag. Zou Zelaya wel of niet naar Honduras komen? En wat zal er gebeuren als het zover is? Uiteindelijk kreeg ik meer actuele informatie via het thuisfront, dan ik op kantoor via internet kon vinden. Een aantal collega´s luisterde naar de radio, en beetje bij beetje werden we op de hoogte gesteld van alles. En dan nog, terwijl er livebeelden zijn, beweert de een dat hij wel in Honduras is geweest (bueno, 3 meter over de grens ofzo), en de ander dat hij in niemandsland stond tussen Honduras en Nicaragua. Laten we het erop houden dat hij de grens van Nicaragua is overgestoken ;-).

Later in de middag zagen we een militair vliegtuig over Santa Rosa vliegen... maar eigenlijk is het verder het hele weekend rustig gebleven. Althans in Santa Rosa.

En hoe voorzichtig moet je zijn met berichtgevingen over de situatie hier, zeker als buitenlander? Een Canadese studente die een paar maanden bij ons zit voor haar scriptie, heeft vlak na de coup een artikel over de hele situatie geschreven in een Canadese krant. Op een van de universiteiten heeft een student het artikel gevonden en besproken in de klas. Via via is het artikel intussen verspreid in Santa Rosa en ik heb tot nu toe alleen maar negatieve reacties gehoord. Als buitenlander geeft zij aan geen mening te willen vormen, maar doet dat toch. En dat valt in het verkeerde keelgat bij velen. De een generaliseert het als de mening van alle buitenlanders in Santa Rosa, en de ander als de mening van mijn organisatie. En dat brengt onze organisatie natuurlijk weer in gevaar, want mensen gaan zodoende een verkeerd beeld van ons krijgen. Bovendien citeert ze uitspraken van een aantal collega´s uit een interne vergadering. Niet netjes dus... en zo zie je maar weer hoe voorzichtig je nu hier moet zijn.

Verder was er vrijdag nog andere sensatie, omdat de politie midden op de dag een gearresteerde jongen, die al was geboeid en probeerde te ontsnappen, had doodgeschoten. Maar blijkbaar vond niet iedereen het even erg, want hij was een grote boef, had al veel berovingen op z´n naam staan, dus ja... die zijn ze liever kwijt...

Deze week komt m´n vader hiernaartoe!! Alles geregeld om hem op te halen en tot dit weekend in spanning gezeten of hij nu wel of niet kan komen... maar zoals het er nu naar uit ziet, kan hij komen. En dan nog 3 weken werken en dan gaan we samen terug naar Nederland...

Alweer een spannende week.... en nog een maand te gaan!

Je wordt soms echt gek van alle berichtgeving over Honduras. Complottheorieen schieten hier als paddestoelen uit de grond en de nationale kranten publiceren propaganda waar je soms alleen nog maar om kunt lachen. Zo stond afgelopen weekend in een van de kranten dat de regering van Micheletti het drugsverkeer pas echt goed aanpakt, en dat Zelaya met Chavez er maar een zooitje van maakte. Dit werd gebaseerd op het feit dat er vorig jaar 14 drugsvliegtuigjes zijn opgepakt in Honduras, en sinds Micheletti er is, nog geen een. Dat hij er nog geen maand zit, maakt daarbij blijkbaar niks uit: het verschil tussen 14 en 1 is enorm ;-).

De besprekingen van afgelopen weekend hebben ook weer niet hun vruchten afgeworpen en dat alles maakt van deze week weer een spannende week. Vandaag las ik dat Zelaya vanaf morgen gaat proberen terug te komen naar Honduras: hoe en van waaruit is nog niet bekend, hij gaat blijkbaar alles proberen.

Lekker... met nog maar een maand te gaan en een week voor m´n vader komt, is het nu lastig om ook maar iets te plannen. En weet ik niet of ik inderdaad over een maand thuis ben, of misschien toch al eerder. Al ben ik wel bezig met voorbereidingen om m´n vader op te halen, alles voor Bo in orde maken (wederom problemen, aangezien ze nu niet zeker weten of de kennel kan worden opgestuurd vanuit de VS vanwege de onstabiele situatie hier), en werkzaamheden afronden op kantoor... elke dag kan alles compleet veranderen. En ik heb dan nog altijd de optie om het land te verlaten. Al m´n vrienden en collega´s hier hebben deze keuze niet en zullen moeten doorbijten en hopen op een vreedzame oplossing.

Op kantoor hadden we vorige week een workshop over de interne regels: niet alleen leuk en gezellig om iedereen te zien, maar ook kon iedereen z´n mening geven over onze huisregels. Bovendien werd iedereen er nogmaals op gewezen alleen nog maar het email adres van ASONOG te gebruiken en werden andere belangrijke onderwerpen voor communicatie aangesneden. Succes voor mijn werk dus!

Afgelopen weeken d kon ik gelukkig ook een beetje ontspannen en zijn we heerlijk gaan zwemmen bij Aguas Termales vlakbij Gracias. Gelukkig was er ook een kouder bad, waar we lekker konden bijkomen van de afgelopen weken. Onderweg hebben we wel last gehad van de wegblokkeringen, maar alles verliep erg rustig. We hebben in ieder geval kunnen genieten van een heerlijk dagje ontspannen!

Wat een benauwdheid...

Deze week kan ik me eindelijk weer iets meer op m’n werk concentreren en iets minder op de politieke crisis. Wat goed is, want het is doodvermoeiend 24 uur per dag ermee bezig te zijn. Voor zover ik nu heb begrepen, vindt morgen overleg plaats tussen Micheletti, Zelaya, en de president van Costa Rica. Ik ben benieuwd wat daar uit zal komen. Ondertussen is het nog altijd rustig in Santa Rosa.

Poeh, ik merk nu wel dat ik zwaarder begin te worden... Ik heb soms amper energie om met Bo te lopen en ben na een half uur al moe. Enerzijds door de afschuwelijke benauwdheid die in de lucht hangt, en anderzijds omdat ik steeds meer energie moet gebruiken om Bo onder controle te houden wanneer er een hond langskomt (niet elke hond gelukkig, maar er zijn er een paar die met Bo willen vechten). Dus elke keer wanneer ik met hem loop, let ik meer op andere honden dan dat ik geniet van de wandeling – m’n route moet ik dus constant aanpassen. Nu kan ik wel een man gebruiken ;-) – niet alleen voor de boodschappen (ik sjouw me te pletter), maar ook om met Bo te lopen!

Afgelopen maandag hadden we eindelijk – na 2 maanden – een meeting met het (te vormen) communicatieteam. Claudia heeft me flink geholpen iedereen een goede schop onder de kont te geven en samen hebben we een aantal deadlines gezet voor acties die al veel te lang openstaan. Maar ik ben nog steeds het meeste bezig met het uitvoeren van operationele taken en word lang niet bij alles wat voor mij van belang is, betrokken. Maar ach, een paar dingen gaan nu hopelijk alsnog goed lopen en ik kan niet verwachten dat alles als een trein gaat.

Onzekerheid blijft...

Afgelopen vrijdag is het gelukkig rustig gebleven hier in Santa Rosa. Zaterdag was een vredesdemonstratie hier en ook die is gelukkig rustig verlopen. Veel buitenlanders hadden zich, net als ik, er helemaal buiten gehouden en zijn ook niet gaan kijken. Voor aanvang van de demonstratie was ik op straat en het leek wel of de halve stad zowat meedeed. Toen ik om 12 uur weer buiten was, leek het alsof er niks was gebeurd, dus ik was alweer opgelucht. Vandaag was ook alles rustig in Santa Rosa, al zag ik eind van de middag wel een aantal militairen posten bij het basketbalveld tegenover mijn huis. Maar goed, verder alles tranquilo hier.

Vanmiddag laat werd de avondklok naar 18.30 uur gezet, dus toen ik met Astrid en Bo door de stad liep, kwam een vrouw ons vertellen dat het beter was om naar huis te gaan – het was 18.15 uur en de avondklok zou snel ingaan. We hebben nu dus bijna 12 uur avondklok (tot 5 uur ’s ochtends) en deze zal morgenavond waarschijnlijk ook gelden. Je zag de meeste mensen ook naar huis lopen en toen ik om 7 uur naar buiten keek, zag ik niemand op straat. Terwijl er normaal altijd nog mensen buiten voetballen, basketballen, beetje rondhangen..

Vandaag zou Zelaya in Tegucigalpa aankomen, maar dat is uiteindelijk niet gelukt. Legerauto’s hadden de (gesloten) luchthaven geblokkeerd en zodoende kon het vliegtuig uiteindelijk niet landen (volgens Telesur TV is het uiteindelijk in Managua, Nicaragua geland).

De halve dag zat ik aan tv en internet gekluisterd om op de hoogte te blijven. Maar het is zo moeilijk om tussen al het nieuws dat je hoort, de waarheid te vinden. Niemand weet wat hij moet geloven. Zo hield de nieuwe regering een persconferentie, waarin men bleef volhouden dat alle acties legaal zijn verlopen. Er werd beweerd dat Nicaragua z’n troepen bij de grens heeft klaar staan, terwijl de president van Nicaragua dit ontkent. Ik weet ook niet meer wat ik moet geloven.

Ik weet alleen dat de onzekerheid blijft, niemand weet wat er gaat gebeuren en dat brengt natuurlijk onrust met zich mee. Het land wordt onvrijwillig in voor- en tegenstanders verdeeld en iedereen heeft andere informatie. Ongelooflijk hoe snel de situatie in een land zo kan verergeren en dat je machteloos moet afwachten.

Een jaar in Honduras

Gisteren was het precies een jaar geleden dat ik naar Honduras ben vertrokken. En heb ik amper stil kunnen staan bij wat er allemaal is gebeurd in een jaar, zoals:

• een lastige start op kantoor zonder medewerking van mijn collega,
• een noodtoestand in het land door overstromingen veroorzaakt door een Tropische Depressie,
• een nieuwe directeur omdat de vorige werd bedreigd en het land moest ontvluchten,
• een hond gekregen die nu bijna even groot is als ik wanneer hij tegen me opspringt.... oke, ik ben niet heel groot, maar toch ;-),
• geen collega meer op de afdeling door een budgettekort (mede door de financiële crisis),
• gevallen voor en zwanger geworden van een “tipico latino” ;-),
• een aantal aardbevingen, waarvan de laatste deze week nog plaatsvond,
• en dan nu een staatsgreep.

Met nog 7 weken te gaan voor m’n zwangerschapsverlof naar Nederland, vraag ik me af wat ik nog allemaal kan verwachten. Gisteren stormde het weer zo hard, dat het halve kantoor onder water stond en collega’s me bij de arm pakten, bezorgd dat ik uit zou glijden. Eenmaal thuis kon ik ook flink dweilen.

Helaas was de stemming er gisteren niet echt naar om flink te feesten. Uit veiligheidsredenen is gisteren besloten dat het beter is wanneer ik vandaag thuis blijf. NGO’s kunnen nu doelwit worden, aangezien zij over ’t algemeen worden aangezien als anti-regering, iets wat overigens niet terecht is. Deze dreiging kan te maken hebben met een decreet dat gisteren door de nieuwe regering is ingevoerd, waarin een aantal individuele rechten wordt beperkt.

En dus zit ik thuis bij Bo, in afwachting of er iets gaat gebeuren. Morgen is er een vredesdemonstratie hier in Santa Rosa, dus laten we hopen dat die ook vreedzaam verloopt. Het is nog steeds niet helemaal duidelijk of Zelaya dit weekend terugkeert naar Honduras, of toch zijn terugkeer uitstelt door druk van andere landen. Wederom zal dit geen rustig weekend worden...